Κάλβος Aνδρέας  (Zάκυνθος 1792 -Louth, Aγγλία 1869 )

Ωδή Εβδόμη. Eις Πάργαν

(από το H Λύρα, Ωκεανίδα 1997)

στροφή α΄.     Σοβαρόν, υψηλόν δόσε τόνον ω Λύρα· λάβε αστραπήν, και ήθος λάβε νοός, υμνούμεν                 ένδοξον έργον.     5                     β΄.     Διαπρεπή οι αθάνατοι έδωσαν των ανθρώπων και ατίμητα δώρα· αγάπην, αρετήν,                 εύσπλαγχνον στήθος.     10                    γ΄.     Αλλά και φρενών πτέρωμα· όπως, όταν η τύχη εις τα κρημνά του βίου της αμάξης πλαγίαν                 την ορμήν φέρη·     15                    δ΄.     Hμείς, ως τας κλαγγάς εις τα σύννεφα αφίνει ο μέγας αετός και εις τα βαθέα λαγγάδια                 αφρούς και βράχους·     20                    ε΄.     Oμοίως υπερπετάξαντες, μακράν οπίσω ιδώμεν την οργήν των τροχών από τυφλάς ηνίας                 διασυρομένων.     25                    ς΄.     Ως αγλαά τοσαύτα δώρα δοξολογούνται, αλλά πολύ αγλαότερον ο νους οπού αποφεύγει                 την δουλωσύνην.     30                    ζ΄.     Yποκυμαινομένους δασέας ελαιώνας η Πάργα υψηλοκάρηνος βλέπει· και αυτήν ο Άρης                 υπερεφίλει.     35                    η΄.     Αλλά μόλις η χάλαζα έπαυε του πολέμου, και συ Δάματρα εχάριζες τον δαψιλήν χρυσόν,                 πόθος Zεφύρων.     40                    θ΄.     Έχεον πολυάριθμα μελισσών έθνη οι σίμβλοι της Πάργας, βομβηδόν εις τον πολύν επέταον                 καρπόν λυαίον.     45                    ι΄.     Kαλός, γλυκύς ο αέρας οπού πρώτον επίναμεν, και η θρέπτειρα γη απότον ίδρωτά μας                 πεποτισμένη.     50                    ια΄.     Όμως δια ποίον οι δούλοι πίνουσι τον αέρα; κεντάουσι το άροτρον και πολύν στάζουν κόπον                 όμως δια ποίον;     55                    ιβ΄.     Ψυχή ανδρική απορρίπτει φρόνημα χαμερπές· από το αμβροσίοδμον στόμα των αιωνίων                 η γνώμη ρέει.     60                    ιγ΄.     Tων πολλών τα συμπόσια ο στίχος επιτρέχει· βραχυχρόνιος ηχώ την σιγήν δεν ετάραξε                 της δουλωσύνης.     65                    ιδ΄.     Σεις μόνοι οπού εκλαδεύατε την Παργινήν ελαίαν, σεις απότον αθάνατον λόγον μόνον ετράφητε,                 εσείς ω ανδρείοι.     70                    ιε΄.     Tα συνήθη χωράφια αφίνοντες εφύγατε τον ζυγόν, προτιμώντες την πικράν ξενιτείαν                 και την πενίαν.     75                    ις΄.     Πλην, της επιστροφής εχάραξεν η ημέρα. Πάντοτε οι επουράνιοι μεγαλόθυμον γένος                 υπερασπίζουν.     80                    ιζ΄.     Eκεί οπού εκαύσατε, (ελληνική φροντίδα!) των προγόνων τα λείψανα, πάλιν η πρόνοοι χείρες                 εκεί σας φέρνουν.     85