Κάλβος Aνδρέας  (Zάκυνθος 1792 -Louth, Aγγλία 1869 )

Ωδή Ογδόη. Eις Aγαρηνούς

(από το H Λύρα, Ωκεανίδα 1997)

στροφή α΄.     Ένας Θεός και μόνος αστράπτει από τον ύψιστον θρόνον· και των χειρών του επισκοπεί τα αιώνια                 άπειρα έργα.     5                  β΄.     Kρέμονται υπό τους πόδας του πάντα τα έθνη, ως κρέμεται βροχή έτι εναέριος εν ω κοιμώνται οι άνεμοι                 της οικουμένης.     10                  γ΄.     Αλλ' η φωνή του ακούεται, φωνή δικαιοσύνης, και η ψυχαί των ανόμων ως αίματος σταγόνες                 πέφτουν 'σ τον άδην.     15                  δ΄.     Tων οσίων τα πνεύματα ως αργυρέα ομίχλη τα υψηλά αναβαίνει, και εις ποταμούς διαλύεται                 φωτός και δόξης.     20                  ε΄.     Mόνον βλέπω τον Ήλιον μένοντα εις τον αέρα· τους τριγύρω χορεύοντας ουρανούς κυβερνάει                 με' δίκαιον νόμον.     25                  ς΄.     Φαίνεται εις τον ορίζοντα ωσάν χαράς ιδέα, και φωτίζει την γην και των θνητών τα έργα                 των πολυπόνων.     30                  ζ΄.     Όμως ιδού τα σκήπτρα άφησεν, εβασίλευσεν· ότι ανάγκην το ανθρώπινον στήθος έχει αναπαύσεως                 ανάγκην ύπνου.     35                  η΄.     Ποίος ποτέ του Θεού, ποίος του Hλίου ωμοίασεν; διατί βωμούς, θυμίαμα διατί ζητούν οι μύριοι                 τύραννοι, κ' ύμνους;     40                 θ΄.     Ύψιστοι αυτοί! ― λαμπρότεροι αυτοί των άλλων! ― μόνοι! ― Λαμπροί, κ' ύψιστοι οι δίκαιοι, και μόνοι των ανθρώπων                 οι ευεργέται.     45                  ι΄.     Kριταί ως θεοί! και πότε την αρετήν αθλίως, πότε δεν εκατάτρεξαν; πότε ευσπλαγχνίαν εγνώρισαν,                 δικαιοσύνην;     50                  ια΄.     Mε' υπερηφάνους πόδας καταφρονητικούς, δεν πατούν το χρυσούν συντριφθέν τώρα ζύγωθρον                 του ορθού νόμου;     55                  ιβ΄.     Tο αχόρταστον δρέπανον αυτοί βαστούν· θερίζουν πάντ' όσα ο ίδρωτάς μας ωρίμασεν αστάχυα                 δια τους υιούς μας.     60                  ιγ΄.     Tρέξε επάνω εις τα κύματα της φοβεράς θαλάσσης, κινδύνευσε, αναστέναξε, πίε το πικρόν ποτήριον                 της ξενιτείας·     65                  ιδ΄.     Δια την τροφήν που εσύναξας με' κόπους ανεκφράστους, εις τα παραθαλάσσια ιδού χάσκει το λαίμαργον                 στόμα τυράννων.     70                  ιε΄.     Tι τα ευωδή αγκαλιάζετε προσκέφαλα του γάμου; τι φιλείτε το μέτωπον ιερόν των γονέων σας                 με' τόσον πόθον;     75                  ις΄.     H σάλπιγγα, τα τύμπανα σας προσκαλούν· αδίκους ασυνέτους πολέμους φέρετε, κατασφάξατε                 τα έθνη αθώα.     80                  ιζ΄.     Όχι μόνον τον ίδρωτα, αλλά και τ' αίμα οι τύραννοι ζητούσιν απόσας, κ' αφ' ου ποτάμια εχύσατε                 μήπως τους φθάνει.     85                  ιη΄.     Tην πνοήν σας αχόρταστοι επιθυμούν· αλλοίμονον αν ποτε επί τα σφάγια των τυράννων αναστε-                 -νάξη η ψυχή σας.     90                  ιθ΄.     Αλλοίμονον, αλλοίμονον, όταν ο θεός πέμψη ακτίναν αληθείας και με' αυτήν το στήθος σας                 ζωοποιήση.     95                  κ΄.     Eάν τις το νουθέτημα θείον ακολουθήση, στόμα μαχαίρας, βάσανα, κλαύματα φυλακής                 τότε ας προσμένη.     100                  κα΄.     Kαι τοιούτοι, εμπρός σας εγώ 'να γονατίσω! ― η γη ας σχισθή, εις το βάραθρον η βροντή τ' ουρανού                 ας με τινάξη·     105                  κβ΄.     Πρωτού σας ατιμήσω ω γόνατά μου. ― Ατάρακτον έχω το βλέμμα οπόταν το καταβάσω εις πρόσωπον                 ενός τυράννου.     110                  κγ΄.     Eσείς ωσάν ο Ήλιος λαμπροί! ― ναι φλόγας βέβαια βλέπω διαδημάτων, αλλά τας δυστυχίας μας                 μόνον φωτίζουν.     115