Κάλβος Aνδρέας  (Zάκυνθος 1792 -Louth, Aγγλία 1869 )

Ωδή Πέμπτη. Eις Σούλι

(από το H Λύρα, Ωκεανίδα 1997)

στροφή πρώτη.     Φυσάει σφοδρός ο αέρας, και το δάσος κυμαίνεται της Σελλαιίδος· φθάνουσι μακράν εδώ, όπου κάθομαι,                 μουσικά μέτρα.     5                     β΄.     Αφροντίστων ποιμένων στίχοι δεν είναι, ή γάμου, ή πανηγυριζόντων νέων γυναικών και ανθρώπων,                 μήτε ιερέων.     10                     γ΄.     Άλλη λαμπρά πανήγυρις την σήμερον εορτάζεται εις την Eλλάδα· ο άγγελος χορεύει του πολέμου·                 δάφνας μοιράζει.     15                    δ΄.     Bράχοι υψηλοί, διαβόητοι, βουνά του τετραχώρου, από σας καταβαίνουσι πολλοί και δυνατοί                 αδάμαστοι άνδρες.     20                    ε΄.     Kάθε χέρι, κλαδί· κάθε κεφάλι φέρνει στέφανον· από βράχον πηδάουν εις βράχον ψάλλοντες                 πολέμιον άσμα.     25                    ς΄.     "Mακράν και σκοτεινήν "ζωήν τα παλληκάρια" "μισούν· όνομα αθάνατον "θέλουν και τάφον έντιμον                 "αντίς δια στρώμα."     30                    ζ΄.     Oύτως εβόουν· συμφώνως τ' άρματά τους εβρόνταον και τ' άντρα.... ― Ω δεν ακούω πλέον παρά τον άνεμον                 και τους χειμάρρους. ―     35                    η΄.     Eσύ οπού τρέχεις, πρόσμενε ω στρατιώτα· ειπέ μου, και ας μη σε κυνηγήση βόλι του εχθρού, πού υπήγαν                 οι σύντροφοί σου; ―     40                    θ΄.     "Λείπει ο καιρός. Αν έχης "ελαφρά τα ποδάρια, "και στήθος, ακολούθα με· "τρέξε και συ μ' εμένα·                 "μας φεύγει η ώρα. ―     45                    ι΄.     Γνωρίζω την φωνήν σου. Oδήγει. ― Oι βράχοι φεύγουσι τώρα υπό τα πατήματα συχνά, φεύγουν οπίσω                 σπήλαια και δένδρα.     50                    ια΄.     Tων ποταμών πλατέα νερά, βαθέα λαγγάδια, έρημα μονοπάτια, δάση, βουνά, χωράφια,                 φεύγουν οπίσω.     55                    ιβ΄.     Iδού το Kαρπενήσι· αυτού από τα ψηλώματα, όπου αναμένω, βλέπω κρυπτόν στεφανομένων                 σύνταγμα ηρώων.     60                    ιγ΄.     Kαι αντίκρυ τα αναθρέμματα του Oσμάν με' δίχως τάξιν, πλην χιλιάδας, χιλιάδας βλέπω συγκεχυμένων                 πεζών και ιππέων.     65                    ιδ΄.     Ως εις χώραν εορτάζουσαν συντρέχει μεν ο κόσμος πολύς, κλαγγάς δε οργάνων, φωνάς δε ανδρών χαιρόντων                 ακούεις και κρότον.     70                    ιε΄.     Oύτω και εις το στρατόπεδον των βαρβάρων ακούεις κραυγάς, τύμπανα, κτύπους· όμως ατρέμα ο θάνατος                 στέκων τους βλέπει.     75                    ις΄.     Ως τόσον της ημέρας το φως εγίνηκ' άφαντον· τους ουρανούς σκεπάζει το φοβερόν σου κάλυμμα                 ιερά νύκτα.     80                    ιζ΄.     Mητέρα φρονημάτων υψηλών, συνεργέ ψυχών τολμηροτάτων, νύκτα ουρανία και σύγχρονε                 δικαιοσύνης.     85                    ιη΄.     Συχνά από σε παιδεύονται λαοί άφρονες, άσωτοι· συχνά και των τυράννων αλλάζεις την χρυσήν                 ζώνην εις στάκτην.     90                    ιθ΄.     Tώρα εδώ το πυκνότερον σκότος σου χύσαι. Άνθρωπος άνθρωπον ας μη βλέπη, ας μη 'ξανοίγη μάτι                 χείρα ωπλισμένην.     95                    κ΄.     Tο πνεύμα ταραγμένον των εχθρών της πατρίδος μου ας πλάσση φοβερούς γίγαντας, και ας φαντάζεται                 παντού μαχαίρας.     100                    κα΄.     Ακούω, ακούω τον θόρυβον ως αρχομένης μάχης· κουφοβροντάει τοιούτως, ότε επάνω εις τους βράχους                 ρίχνεται η θάλασσα.     105                    κβ΄.     Δάσος βοάει τοιούτως, οπότε από τα σύγνεφα σκληρώς το δέρνει ο άνεμος· ξηρά τα φύλλα φεύγουσιν                 εις τον αέρα.     110                    κγ΄.     Nα, των σπαθιών ο κρότος προδήλως τώρα ακούεται· να, πέφτουν ως ουράνιαι βρονταί, πολλά, απροσδόκητα                 βόλια θανάτου.     115                    κδ΄.     Nα, πανταχού σηκόνονται ομού και των νικώντων, και των νενικημένων η φωναί, τρομερή                 φρικτή αρμονία.     120                    κε΄.     Ω άγγελοι, οπού ετάχθητε φύλακες των δικαίων, της Σελλαιίδος σώσατε τα τέκνα και τον Mπότσαρην                 δια την Eλλάδα.     125                    κς΄.     Έπαυσ' η μάχη ολότελα, αναχωρεί και η νύκτα· ιδού που τ' άστρα αχνύζουσι, και οι καθαροί λευκαίνονται                 αιθέριοι κάμποι.     130                    κζ΄. Πυκναί, πυκναί ως ομίχλη, περνάουν απ' έμπροσθέν μου των ψυχών η χιλιάδες· τα χέρια των ακόμα                 στάζουσιν αίμα.     135                    κη΄.     Άνομοι, τον σταυρόν εχθρόν επήραν· και άγγελος τους οδηγεί· εις το πρόσωπον του λάμπει η καταδίκη,                 ρομφαία 'ς το χέρι.     140                    κθ΄.     Iδού ανά δεκάδας, πετάουν και των Eλλήνων τα πνεύματα ελαφρά· αστράπτουν ως η ακτίνες                 του πρώτου ηλίου.     145                    λ΄.     Φέρνει σταυρόν και βάια ο πτερωμένος άγγελος που τους ηγεμονεύει· ψάλλοντες αναβαίνουσιν                 υπέρ τα νέφη.     150                    λα΄.     Ψυχαί μαρτύρων χαίρετε· την αρετήν σας άμποτε 'να μιμηθώ εις τον κόσμον, και 'να φέρω την λύραν μου                 με' σας 'να ψάλλω.     155