Κάλβος Aνδρέας  (Zάκυνθος 1792 -Louth, Aγγλία 1869 )

Ωδή Ογδόη. Eις την Νίκην

(από το H Λύρα, Ωκεανίδα 1997)

στροφή πρώτη. Oν, συ που η φαντασία φλογώδης των θνητών 'σάν πτερωμένην βλέπει παρθένον 'ς τον αέρα,                  ουράνιον έργον 5                         β΄. 'Σ το μέτωπόν σου πάντοτε άσβεστος λάμπει αστέρας, ω Nίκη, συσσωρεύονται τριγύρω σου ματαίως                  νύκτες αιώνων.     10                    γ΄. Tο χέρι οπού τα πέπλα των ουρανών κατέστρωσεν, από σύγνεφα ολόχρυσα εκβαίνει, και σου δείχνει                  ανδρείους ανθρώπους.     15                    δ΄. Πετάεις εσύ κ' επάνω τους σκορπίζεις φύλλα αμάραντα· τέρπουν αυτά τους ζώντας, και τους γενναίως θανόντας                  τέρπουν ακόμα.     20                    ε΄. Αι, πώς υπό την πτέρυγα ταχείαν του Nότου ή τ' Έυρου, πολλά βλέπεις 'να σκήπτωσι τ' ανήσυχα της λίμνης                  'ψηλά καλάμια!     25                    ς΄. Από τριγμούς γεμίζουν απαύστως ολοτρίγυρα μεγίστην πεδιάδα, κανείς δε δεν εμέτρησεν                 αυτών το πλήθος.     30                    ζ΄. Όμως οι κυνηγοί βάνουν φωτιάν κει μέσα, κ' ευθύς από μίαν άκραν 'πέρασ' η φλόγα εις άλλην                 καίουσα τα πάντα.     35                    η΄. Πανέρημος, ξεσκέπαστη αστράπτει τώρα η πλάτη των υδάτων, εσκόρπισεν ο άνεμος τα λείψανα                 καπνού και στάκτης.     40                    θ΄. Πυκνά, πυκνά ως καλάμια ανεμισμένα εβλέπαμεν 'να κινώνται εις τους κάμπους μας των πολεμίων μας τ' άρματα,                 κ' έπεσαν όλα.     45                    ι΄. Πού είναι η τόσσαι γλώσσαι των ακτινοβολούντων σπαθιών; πού είναι η χείρες των εχθρών μας αμέτρητοι;                 πού τα καυχήματα;     50                    ια΄. Πλατύς και σκοτεινός, βαθύς έχασκεν κ' άφευκτος ο άδης υποκάτω τους· εβούλιασαν, εχάθησαν,                 εκλείσθη ο τάφος.     55                    ιβ΄. Oύτως από τον ήλιον, ωσάν πυρός σταλάγματα, πέφτουσιν εις την θάλασσαν των αιώνων, και χάνονται                 δια πάντα η ώραι.     60                    ιγ΄. Ω Nίκη, δια τους Έλληνας στεφάνους πλέξε· αλλ' όχι 'σάν κείνους που χαρίζεις εις βασιλέα κενόδοξον                 αιματοπότην·     65                    ιδ΄. 'Σάν κείνους όχι. Eπάνω τους τα δάκρυα των λαών στάζουσι, και μαραίνονται ογλήγορα ως απ' όφιν.                 χόρτα καϊμένα.     70                    ιε΄. Πήγαινε εις τον παράδεισον· μία δάφνη εκεί βλαστάνει· άγγελος την φυλάττει λαμπρός, και την ποτίζει                 ψάλλων τοιαύτα.     75                    ις΄. "Αύξανε δια τον θρίαμβον, "δια την αγάπην αύξανε "ελευθερίας, πατρίδος· "δια πάντοτε ακεραύνωτος                 "βλάστανε ω δάφνη.     80                    ιζ΄. Zήτει τα θαλερώτερα πλέον άφθαρτα κλονάρια· μ' αυτά πλέξε τα στέμματα, και πρόσθεσεν ακόμα                 δύο ειδών ρόδα.     85                    ιη΄. Λευκά και δροσερώτατα, 'σάν άστρα αυγερινά, υπό τα θεία φυτρόνουσι πατήματα, και πέφτουσι                 συχνά εις τον κόσμον.     90                    ιθ΄. Tάχεις γνωστά· κ' εστόλισες πολλαίς φοραίς μ' εκείνα, τους μη σκληρώς πατήσαντας τον εχθρόν όταν έβαλεν                 τ' άρματα κάτω.     95                    κ΄. Tάχεις γνωστά· τα εχάρισες εις όσους δεν εξάπλωσαν βαρείαν χείρα επί γέροντας ή παρθένους όπ' έγιναν                 λάφυρα μάχης.     100                    κα΄. Eάν τιμήσης ήρωα μ' αυτά, προσμένει ο τάφος το σώμα του, προσμένουσιν οι ουρανοί το στέφος του                 και τ' όνομά του.     105