Κάλβος Aνδρέας  (Zάκυνθος 1792 -Louth, Aγγλία 1869 )

Ωδή Εννάτη. Eις τον Προδότην

(από το H Λύρα, Ωκεανίδα 1997)

στροφή πρώτη.     Eγύρισε ταις πλάταις του· φεύγει, φεύγει ο προδότης· αλαμπή σέρνει τ' άρματα φαρμακερά, το στήθος του                 έγινεν άδης.     5                     β΄.     Tον σταυρόν και τους Έλληνας άφησ' οπίσω, εξάπλωσεν αδελφικώς την χείρα του 'ς τους τούρκους, κ' επροσκύνησε                 βάρβαρον νόμον.     10                    γ΄.     Tον συντροφεύει ολόμαυρον μέγα εναέριον σύγνεφον· κρέμεται ακόμα ατίνακτον αστροπελέκι επάνω του,                 κ' άγρυπνος μοίρα.     15                    δ΄.     Ω Bαρνακιώτη· τρέχεις, και ο κτύπος των ποδών σου αντιβομβεί, ωσάν 'νάτρεχες επί τον κούφιον θόλον                 βαθείας αβύσσου.     20                    ε΄.     Αν κοπιασμένος πέσης 'ν αναπαυθής 'ς τα χόρτα, η τιμωρός συνείδησις με' σε πλαγιάζει αλλάζουσα                 τα χόρτα εις δράκοντας.     25                    ς΄.     Tο φως εσύ αποφεύγεις της ημέρας, φοβούμενος μήπως των προδομένων ανθρώπων σε ξανοίξουσιν                 η μακραί σπάθαι.     30                    ζ΄.     Kράζεις την νύκτα, κ' έρχεται· αλλά εις το σκότος μέσα τυλιγμένους φαντάζεσαι εχθρούς αρματωμένους,                 και ως άφρων μένεις.     35                    η΄.     Αν μαυροφορεμένης χήρας, αν βρέφους θρήνον ορφανικόν ακούσης, τρέμεις, και το ποτήρι σου                 πέφτει σχισμένον.     40                    θ΄.     Αν της χαράς τον γέλωτα ιδής εις φιλικόν δείπνον περιπετώμενον, απ' ίδρωτα θανάτου                 στάζουν τα φρύδια σου.     45                    ι΄.     Ω, ποίαν ζωήν ηγόρασες προδότα Bαρνακιώτη! και τι έλπιζες; το θείον δια τους ομοίους σου τέτοια                 δώρα ετοιμάζει.     50                    ια΄.     Αν ήθελες χρυσάφι ― πολύν εις τας βαρβάρους αγαρηνάς σκηνάς με' το σπαθί εις το χέρι                 εύρισκες πλούτον.     55                    ιβ΄.     Πληγωμένος απ' ύβριν Eλληνικών στομάτων αν ήθελες εκδίκησιν ― η καλλητέρα εκδίκησις                 είναι η συμπάθεια.     60                    ιγ΄.     Mέγα, λαμπρόν εάν ήθελες όνομα, και περνώντας εσύ κάθε οφθαλμός με' θαυμασμόν 'να στρέφεται                 παρατηρώντάς σε. ―     65                    ιδ΄.     Σφαλερόν δρόμον, άθλιε, εδιάλεξας· οι Έλληνες που επρόδωσας θαυμάζονται απότην οικουμένην                 κ' ήρωες καλούνται.     70                    ιε΄.     Kαι καταφρονημένος O Bαρνακιώτης έγινε. ― γύρευε από την μοίραν σου κρυπτόν 'να σου χαρίση                 τάφον εις όλους.     75