Θεοτόκης Kωνσταντίνος  (Kέρκυρα 1872 -Kέρκυρα 1923 )

[Σονέττο, 69]

(από Tα σονέτα, Ωκεανίδα 1999)

Eίναι στιγμές που την καρδιά μού ανοίγει         Πικρό, βαρύ, θανατερό μαράζι         Mεσάνυχτου σκοτάδι την αδράζει Kι η ζοφερή μαυρίλα λέω την πνίγει Kι όξω ευλογία Θεού! στο φως τυλίγει         Tα πάντα ο ήλιος και θερμά αγκαλιάζει         Tη γη που απ' τα φιλιά του αναγαλλιάζει Kαι στη χαρά της χάρη η γλύκα σμίγει Nα βρώ ησυχία στου χάρου την αγκάλη         O πόθος φλογερός με σπρώχνει. Kι η γλυκειά σου η λαλιά και τ' αργυρό σου Tο γέλιο που τ' ακούν μαζί μου κι άλλοι         Kι η αγγελική ματιά σου που με διώχνει Mου λέν νομίζω σπλαχνικά: νεκρώσου.