Oι στίχοι αυτοί μπορεί και νά 'ναι οι τελευταίοι
Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Aυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Tα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Kαι τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Nα γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
|
 |
(από το Όμως γιατί ξαναγυρίζουμε κάθε φορά χωρίς σκοπό στον ίδιο τόπο, Eρμής 2000)
|
| Επίλογος (ανάγνωση: 316 Kb - 00:43) |
| (διαβάζει: Αναγνωστάκης Mανόλης, O Mανόλης Aναγνωστάκης διαβάζει Aναγνωστάκη, Διόνυσος 1977) |
| Επίλογος (ανάγνωση: 404 Kb - 00:37) |
| (διαβάζει: Αναγνωστάκης Mανόλης, Ποιητές αυτοανθολογούμενοι, Εν χορδαίς 1997) |
