|
|
| Γρυπάρης Ιωάννης | (10
Παραθέματα)
|
| ΓΕΝΝΗΣΗ: Aρτεμών 1870 |
| ΘΑΝΑΤΟΣ: Aθήνα 1942 |
|
| 1. |
Τρεις αδερφές, τριπλή χαρά,
τρεις αδερφές, τριπλό καμάρι,
κάποια καρδιά που λαχταρά
σας βάφτισε ροδιάς κλωνάρι.
|
| | «Απόλογοι: Τρεις αδερφές», 1-4. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Άπαντα, Εκδόσεις «Πηγής», 1952. 11. |
|
| 2. |
― Η σκούνα του στραβού του Ανέστη
πάει βελανίδι στο Τριέστι…
Μα η τέχνη τα κοινά στοιχεία κορφολογά
κι απ’ τ’ άνθη των πραγμάτων
το τρίδιπλο τρυγάει
το απόσταγμά των.
|
| | «Από το ερωτικό βιβλίο του Τρύφωνος και της Χρυσόφρυδης, Σάτιρα», 75-80. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Άπαντα, Εκδόσεις «Πηγής», 1952. 79. |
|
| 3. |
Αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα
ό,τι σιμώνει, το δικό του χάνει·
Καλύτερα μακριά και μοναχός μου!
σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου
λίγο, μα και δικό μου φως, με φτάνει.
|
| | «Δικό μου φως», 10-14. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Άπαντα, Εκδόσεις «Πηγής», 1952. 42. |
|
| 4. |
Βαθιά άκραχτα μεσάνυχτα, τρισκότεινοι ουρανοί
πάν’ απ’ την Πολιτεία την κοιμισμένη·
κι άξαφνα σέρνει του Κακού το Πνεύμα μια φωνή,
τρόμου φωνή ―κι όλοι πετιούνται αλαλιασμένοι.
«Έσβησε η άσβηστη φωτιά!» κι όλοι δρομούν φορά,
τυφλοί μέσα στη νύχτα να προφτάσουν,
όχι μ’ ελπίδα πως μπορεί να ’ν’ ψεύτρα η συμφορά,
παρά να δουν τα μάτια τους και τη χορτάσουν.
[...]
Κι είναι γραμμένη του χαμού η πολιτεία· εχτός
αν πρι ο καινούργιος ο ήλιος ανατείλει
κάμει το θάμα του ο ουρανός και στ’ άωρα της νυχτός
μακρόθυμος τον κεραυνό του κάτω στείλει.
[...]
Τάχα το θάμα κι έγινε; ―πες μου το να σ’ το πω,
γνώμη άβουλη, γνώμη άδικη μιας νιότης
σαν της δικιά μας, πό’σβησεν έτσι χωρίς σκοπό,
κι ακόμα ζει και ζένεται ―με το σκοπό της!
|
| | «Εστιάδες», 1-8, 29-32, 37-40. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, ΣΤ΄. Ο Παλαμάς και οι σύγχρονοί του. «Δωδώνη», χ.χ. 132-133. |
|
| 5. |
Καλώς να ’ρθει σαν έρθ’ η στερνή ώρα
τα μάτια μου για πάντα να μου κλείσει,
κι όποτα να ’ναι, ή τώρα ή αργήσει,
φτάνει να μην ερθεί σαν άγρια μπόρα.
Άνοιξη βέβαια να ’ναι σαν και τώρα,
κι ακόμα μια γλυκιά γλυκούλα δύση,
κι έτσι να πάρει μια αύρα να φυσήσει,
και να πέσει η ψυχούλα η λευκοφόρα
σαν άνθι της μηλιάς· κι όπου το βγάλει
η αγνή νεροσυρμή που ρέει αγάλι
σε δεντρόκηπους και βραγιές.
|
| | «Θάνατος», 1-11. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, ΣΤ΄. Ο Παλαμάς και οι σύγχρονοί του. «Δωδώνη», χ.χ. 125. |
|
| 6. |
Γιατί η χαρά, η λίγη μας χαρά
σε λύπη να μας βγάλει;
εξεχειμωνιαστήκαμε
σε ξένους τόπους, ξένους πάλι.
|
| | «Ιντερμέδια: [Γιατί η χαρά, η λίγη μας χαρά]», 9-12. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, ΣΤ΄. Ο Παλαμάς και οι σύγχρονοί του. «Δωδώνη», χ.χ. 126. |
|
| 7. |
Μάθε τον πόνο το γερό
βουβός στα δόντια σου ν’ αλέθεις,
χύνε της λήθης το νερό
μες στο τρελό κρασί της μέθης.
Θα πάει κι αυτό μιαν ομορφιά,
και πριν να γείρει ακόμα ο χρόνος,
έχει ο Θεός, τα εφτά καρφιά
θε να μας βάλει ο νέος ο πόνος.
|
| | «Ιντερμέδια: [Μάθε τον πόνο το γερό]», 1-8. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, ΣΤ΄. Ο Παλαμάς και οι σύγχρονοί του. «Δωδώνη», χ.χ. 127. |
|
| 8. |
Φουντώνει η νύχτα· κι έρχουνται τριγύρω μου μια-μια
κι όλες μαζί απ’ αλάργου αρμενισμένες
σκιών σκιές οι ανάμνησες, στην άχαρή μου ερμιά
να φέρουν ψεύτικια παρηγοριά οι θλιμμένες.
Μάταια! ζει ποτέ η ζωή μ’ ανάμνησες που ζει,
που θα ξυπνήσει και μ’ αυτές θα γείρει,
ενώ ολοτρόγυρα βροντά η μέθη όλη μαζί
απ’ της ζωής, που ζει, το πανηγύρι;
|
| | «Ο κισσός», 21-28. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, ΣΤ΄. Ο Παλαμάς και οι σύγχρονοί του. «Δωδώνη», χ.χ. 130-131. |
|
| 9. |
Ο θεός βοηθός μας και σκεπός! μες στην καρδιά την άδεια
ας έμπει ο φόβος του, άγνωμοι, παιδιά και νέοι και γέροι. ―
[...]
Πλάι μας κάπου οι αγνώριστοι περνούν θεοί, ποιος ξέρει; ―
ο θεός βοηθός μας και σκεπός, χαράημερα και βράδια. ―
|
| | «Πανικός», 1-2, 5-6. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, ΣΤ΄. Ο Παλαμάς και οι σύγχρονοί του. «Δωδώνη», χ.χ. 124. |
|
| 10. |
Πώς μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχίας ξανά,
σα νά ηταν μια φορά να μας γελάσει!
|
| | «Το απόβροχο», 17-18. Σκαραβαίοι και τερρακόττες, [1919]. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, ΣΤ΄. Ο Παλαμάς και οι σύγχρονοί του. «Δωδώνη», χ.χ. 131. |
|
|
