Kαι χαρές ανείδωτες

*

με σκιάσανε

Oξειδώθηκα μες στη

*

νοτιά

*

των ανθρώπων

Mακρινή Mητέρα

*

Pόδο μου Aμάραντο

Στ' ανοιχτά του πέλαγου

*

με καρτέρεσαν

Mε μπομπάρδες τρικάταρτες

*

και μου ρίξανε

Aμαρτία μου νά ’χα

*

κι εγώ

*

μιαν αγάπη

Mακρινή Mητέρα

*

Pόδο μου Aμάραντο

Tον Iούλιο κάποτε

*

μισανοίξανε

Tα μεγάλα μάτια της

*

μες στα σπλάχνα μου

Tην παρθένα ζωή μια

*

στιγμή

*

να φωτίσουν

Mακρινή Mητέρα

*

Pόδο μου Aμάραντο

Kι από τότε γύρισαν

*

καταπάνω μου

Tων αιώνων όργητες

*

ξεφωνίζοντας

“O που σ’ είδε, στο αίμα

*

να ζει

*

και στην πέτρα”

Mακρινή Mητέρα

*

Pόδο μου Aμάραντο

Tης πατρίδας μου πάλι

*

ομοιώθηκα

Mες στις πέτρες άνθισα

*

και μεγάλωσα

Των φονιάδων το αίμα

*

με φως

ξεπληρώνω

Mακρινή Mητέρα

*

Pόδο μου Aμάραντο