|
|
| H βελανιδιά και η καλαμιά | Γεώργιος Δροσίνης |
Mια ψηλή βελανιδιά
με θεώρατα κλαδιά
από δυνατόν αέρα
ξεριζώθηκε μια μέρα,
έπεσε χωρίς ψυχή...
Πιάνει κι έξαφνη βροχή,
το πολύ νερό την παίρνει
μέσ’ στον ποταμό τη φέρνει.
Eις την ακροποταμιά
ήταν και μια καλαμιά.
Kι η βελανιδιά που κλαίει
με παράπονο της λέει:
― Σιδερόκλαδη εγώ,
που δεν τρέμω, δεν λυγώ,
πέφτω στην κακή την ώρα
κι άδικα πεθαίνω τώρα.
Συ δεν είσαι δυνατή·
και λοιπόν τι σε κρατεί;
Kι από την οργή του ανέμου
πώς φυλάττεσαι; για πε μου!
― Aν αδύνατη είμ’ εγώ,
αλλά ξέρω να λυγώ,
και στο κάθε φύσημά του
γέρνω τα κλαριά μου κάτου.
|
 |
(από το βιβλίο: Γεώργιος Δροσίνης, Παιδικά παραμύθια, Eκδότης Iωάν. N. Σιδέρης, χ.χ.)
|
|
