|
|
| 1. |
Τι ήθελες ν’ αλλάξει δηλαδή; Ο πολιτισμός να κάνει τη γυναίκα παλικάρι; Ο φεμινισμός να κάνει την Ανδρομάχη Έκτορα; Η γυναίκα ήτον, είναι και θα είναι μια περιπλοκάδα, που αναζητά τον κορμό ενός δέντρου για να τυλιχτεί. Κι η μεγαλύτερη ευτυχία για μια γυναίκα είναι να νιώθει, πως είναι πλεγμένη κι ασφαλισμένη σ’ ένα δυνατό και πιστό δέντρο.
|
| | Έρση, Β´ («Ερινύες»), γ´. Ι.Ν. Σιδέρης, 1922. 174. |
|
| 2. |
Τάχα εσύ, που τις χαρές του κάμπου απόστερξες
Για ν’ ανεβής των καϋμών το μονοπάτι,
Τάχα εσύ θα νιώσης ―φτάνοντας στ’ ακρόκορφα―
Πως δεν είναι η ευτυχία απάτη;
|
| | «Τάχα εσύ», 9-12. Θα βραδιάζη. Ι.Ν. Σιδέρης, 1930. 168. |
|
| 3. |
Συμμαζεμένο, ντροπαλό,
Σαν καραβάκι σ’ το γιαλό,
Κατάλευκο καλύβι
Μέσ’ σ’ ολοπράσινα κλαριά
Τη χιονισμένη του θωριά
Μια δείχνει και μια κρύβει.
Μικρά τα καμαράκια του
Και τα παραθυράκια του,
Κι όλο μικροπλασμένο.
Τόσο μικρό, όσο που μπορεί
Την Ευτυχία να χωρή.
― Τι κρίμα που είναι ξένο!
|
| | «Το καλύβι», 13-24. Γαλήνη. Αθήναι, 1902. 60. |
|
|
