Ανωνύμων, Κυπριακά ερωτικά ποιήματα(13  Παραθέματα)
ΓΕΝΝΗΣΗ: Κύπρος 16ος αι.
ΘΑΝΑΤΟΣ: Άγνωστο
Εκτύπωση
1.  Ότις του πόθου δεν είν’ πειρασμένος,
τα δολερά του πάθη δεν γνωρίζει.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 3. 1-2. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Β΄. Μετά την Άλωση (15ος και 16ος αιώνας). «Δωδώνη», χ.χ. 125.




2.  Αν έν’ πικρός ο πόθος, γοιον λαλούσιν,
πώς έν’ γλυκιά τα πάθη τα δικά του;
κι αν έν’ γλυκύς πώς έν’ σκλερή η καρδιά του;
κι αν έν’ σκλερός, πώς όλοι τον ποθούσιν;
 
Αδ δεν έν’ εμπιστός γοιον τον θωρούσιν,
για τίντα να μετέχουνται μιτά του;
αν έν’ κι είναι φτηνός εις τα καλά του
γιατί παραπονούνται όσοι αγαπούσι;
 
Ανίσως και τον κάθαναν πληγώννει,
πώς δεν είναι μιτά του κακιωμένοι,
αμμ’ όλοι τ’ ακλουθούν όσους κορπώννει;
 
Έννοια γλυκιά με την πικριά σμιμένη
τούς αγαπούν εις τούτον αποσώννει
και δεν νιώθουν πως ζουν αποθαμμένοι.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 17. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Β΄. Μετά την Άλωση (15ος και 16ος αιώνας). «Δωδώνη», χ.χ. 127-128.




3.  Ξεύρεις γιατί ’ν’ ο πόθος φτερωμένος
και με τα πλουμιστά φτερά γυρίζει;
Γιατί κανένας π’ αγαπά σιγίζει
ουδέ ποτέ ο νους του σιγισμένος.
[...]
Ξεύρεις γιατί έν γυμνός; Γιατί χοχλάζουν
με στο κουφάριν όλοι που ποθούσιν
κι αξάφτουν όσ’ είν’ να ’ν’ στην δούλεψήν του.
 
Δοξιότην ξεύρεις γιάντα τον λαλούσιν;
Γιατί πληγώνει ’που μακρά το δειν του
τούς αγαπούν και κάμνει τους και βάζουν.
 
Μωρόν παιδίν το φτιάζουν,
γοιον τον θωρείς εδά ζωγραφισμένον
γιατ’ οι ποθούν έχουν τον νουν χαμένον.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 18. 1-4, 9-17. Κώστας Μόντης, Ανδρέας Χριστοφίδης, Κυπριακή ανθολογία. Alvin Redman Hellas, 1965. 42.




4.  Διατί να ξεύρεις κι όλοι που ποθούσιν
δίχως καρδιάν κι εις άλλον σώμαν ζούσιν.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 39. 7-8. Κώστας Μόντης, Ανδρέας Χριστοφίδης, Κυπριακή ανθολογία. Alvin Redman Hellas, 1965. 46.




5.  Καιρός την εμορφιάν σού δώκεν τόσην
και με καιρόν έν’ χρήση να την δώσεις·
καιρός εβάρτην διά να σε ψηλώσει
και με καιρόν έν’ χρειά να χαμηλώσεις·
καιρός μ’ εδώκεν για να με σκλαβώσει
κι εσού καιρόν της λευτεριάς να δώσεις.
Με τον καιρόν απ’ αγγριστεί μερώννει
και με καιρόν ό,τι αρκευτεί τελειώννει.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 44. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Β΄. Μετά την Άλωση (15ος και 16ος αιώνας). «Δωδώνη», χ.χ. 130.




6.  Δίδει την βράστην στο λαμπρόν η φύση,
στο χιόνιν δίδει κρυότην, δίδει ασπράδαν·
λαμπρόν αχ’ το λαμπρόν να βγει έναι χρήση,
το χιόνιν πάλε βγάλλει μαργωμάδαν.
Μπορεί το χιόνιν το λαμπρόν να σβήσει,
καλά κι αν διώχνει το λαμπρόν την κρυάδαν·
κι εμέναν το λαμπρόν μου δε μπυρίζει:
βγαίνει ’που μιαν η ποια πάντα χιονίζει.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 48. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Β΄. Μετά την Άλωση (15ος και 16ος αιώνας). «Δωδώνη», χ.χ. 131.




7.  Κι εκείνους φαίνεται γλυκύς ο Χάρος
που δίδει τέλος αντάν να ’χουβ βάρος.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 52. 7-8. Κώστας Μόντης, Ανδρέας Χριστοφίδης, Κυπριακή ανθολογία. Alvin Redman Hellas, 1965. 47.




8.  Κι απού ποθεί και δεν έ αγαπημένος
ήτον καλλίον να μη ’του γεννημένος.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 53. 7-8. Κώστας Μόντης, Ανδρέας Χριστοφίδης, Κυπριακή ανθολογία. Alvin Redman Hellas, 1965. 47.




9.  Περίτου δύσκολη ζωγή καμιά δεν ένι
σαν κείνους οπού γδέχουνται το πεθυμούσιν,
και γδέχουνται με πεθυμιάν να κατινούσιν.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 73, 1-3. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Β΄. Μετά την Άλωση (15ος και 16ος αιώνας). «Δωδώνη», χ.χ. 132.




10.  Αμμέ του πόθου τα λαμπρά να σβήσει
βροχή μηδέν θαρρήσει,
μηδέ τα δάκρυα ο ήλιος δεν στεγνώννει.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 80. 10-12. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Β΄. Μετά την Άλωση (15ος και 16ος αιώνας). «Δωδώνη», χ.χ. 135.




11.  Λέγει καρδιά μου: «Άξαψε και μην σβήσεις
γιατί έναι λλίγον όσον ν’ αγαπήσεις».

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 83. Κώστας Μόντης, Ανδρέας Χριστοφίδης, Κυπριακή ανθολογία. Alvin Redman Hellas, 1965. 56.




12.  Όλα της γης αλλάσσουν τα κινούμενα
ανάπαψην και ριζικόν την σήμερον
με κάλλιον παρά που ’χουσιν θαρούμενα.


 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 97. 28-30. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Β΄. Μετά την Άλωση (15ος και 16ος αιώνας). «Δωδώνη», χ.χ. 139.




13.  Αχ τον φόβον μου χιονίζω
κι αχ την πεθυμιάμ μου αφταίννω·
νέφος έχω αντάδ διαβαίννω
και τον ήλιον δεν βιγλίζω.
Με τα δάκρυα ψιχαδίζω
κι ίτσου, γοιον αναστενάζω
του βοριά και νότου μοιάζω
και καλόν πιον δεν ολπίζω.

 [Κυπριακά ερωτικά ποιήματα], 122. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Β΄. Μετά την Άλωση (15ος και 16ος αιώνας). «Δωδώνη», χ.χ. 142.