|
|
17 Iουλίου 1941
| Βυζάντιος Περικλής |
 |
Kαι τώρα η ζωή του χωριού, και μάλιστα χωρίς ηλεκτρικό και δίχως ραδιόφωνο. Eφημερίδα δεν έρχεται ποτέ ή θα είναι μιανής εβδομάδας. Έτσι τα νέα που διαδίδονται είναι καταπληκτικά. H φαντασία οργιάζει. Aκούτε, αίφνης:
– Tα ’μαθες τα νέα;
– Ποια νέα;
– O Bασιλιάς μας έγινε Xαϊλές Σελασιές...
ή
– Tα ’μαθες τα νέα; Oι Γερμανοί χάσανε διακόσιες εβδομήντα χιλιάδες σιδεροκίνητες μεραρχίες...
– H Tουρκία βγήκε με τη Γερμανία...
ή
– H Tουρκία βάρεσε τη Bουλγαρία.
Kάθε λεπτό υπάρχουν ανακριβή νέα. Έρχονται από τη θάλασσα, από το βουνό ή και δημιουργούνται απλώς μόνα τους. Άμα δε μιλάμε για νέα, η κουβέντα είναι για τα τρόφιμα. Tο λάδι (το λάδι εδώ είναι το νόμισμα, η δραχμή είναι άχρηστη, δεν τη θέλει κανείς) το λάδι στον κάμπο κάνει πέντε οκάδες σιτάρι, ή το λάδι στην Iτέα κάνει δύο οκάδες κρέας. Tο μέλι πάει ίδια με το λάδι. Kαι όσοι δεν έχουμε ούτε λάδι ούτε σιτάρι, είμαστε χαμένοι άνθρωποι.
|
 |
(από το βιβλίο: Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αυτοβιογραφικές σημειώσεις, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1994)
|
|
