|
|
13 Δεκεμβρίου 1941
| Βυζάντιος Περικλής |
 |
Σήμερα δόθηκε από τους Ραδιοφωνικούς Σταθμούς Μόσχας και Λονδίνου το ρωσικό ανακοινωθέν. Είναι αφάνταστο και για τον πλέον αισιόδοξο. Οι Γερμανοί υποχωρούν στην Πετρούπολη και στον Εύξεινο Πόντο, εγκαταλείπουν υλικό, χάνουν άνδρες. Προ δύο ακόμη ημερών ανησυχούσαμε για τη Μόσχα, και σήμερα γενική υποχώρηση. Είναι περίεργο ότι και το 1918 συνέβη το ίδιο με τους Γερμανούς στη Γαλλία. Ποτέ δεν ήταν πλησιέστερα στην τελική νίκη παρά την παραμονή της ήττας. Νομίζει κανείς πως μια ανώτερη δύναμη δεν επιτρέπει την επιβολή των δυνάμεων της βίας στον κόσμο.
Το βράδυ, σ’ ένα φιλικό σπίτι, σχολιάζαμε τα γεγονότα. Γενική χαρά και αισιοδοξία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Ο θαυμασμός για τους Ρώσους δεν είχε όρια, όλοι εύχονταν να ελευθερωθούμε από αυτούς.
Ένας φίλος μας, ο Ναύαρχος Γ., που στον πόλεμο άλλοτε ήταν στην Οδησσό, δεν έκανε άλλο παρά να επαινεί διαρκώς τους Ρώσους και τις Ρωσίδες.
– Καλά, του λέω εγώ, αλλά πώς θα συνεννοούμαστε μαζί τους; Κανείς δεν ξέρει ρωσικά.
– Μπα, μου λέει, αυτό σκάζεις; Τα μαθαίνεις αμέσως. Είναι η πιο εύκολη γλώσσα του κόσμου.
Και επειδή έδειξα κάποια αμφιβολία.
– Εγώ, λέει, έμαθα ρωσικά σε δυο μήνες, τόσο καλά που σε ένα γεύμα έβγαλα και λόγο... Αμφιβάλλεις;
– Όχι, φίλε μου, του απαντώ, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι εσύ έβγαλες λόγο ρωσικά. Αμφιβάλλω όμως αν τον κατάλαβαν οι άνθρωποι που κάθονταν στο τραπέζι...
|
 |
(από το βιβλίο: Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αυτοβιογραφικές σημειώσεις, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1994)
|
|
