|
|
17 Απριλίου 1942
| Βυζάντιος Περικλής |
 |
Είναι μέρες τώρα που δεν έγραψα, γιατί καμιά νέα εντύπωση δε με παρέσυρε. Η ζωή εξακολουθεί η ίδια και χειρότερη, τίποτε δεν άλλαξε, μολονότι μάθαμε ότι έφτασαν δυο ή τρία καινούρια σιτοφορτία. Το ψωμί είναι πάντα άθλιο, και τα τρόφιμα λιγότερα παρά ποτέ. Τα συσσίτια, όπου σιτίζονται ακόμη και οι καθηγητές του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου, δε δίνουν παρά μια φορά την ημέρα έναν φρικτό χυλό από καλαμπόκι χωρίς λάδι. Η λίρα έφτασε σε διάστημα μηνός από είκοσι πέντε χιλιάδες δραχμές στις εξήντα, ενώ οι μισθοί των δημοσίων και των ιδιωτικών υπαλλήλων μένουν οι ίδιοι.
Από χτες παρατηρείται μεγάλη δράση των γερμανικών αεροπλάνων στον ουρανό μας. Φαίνεται ότι κάτι ετοιμάζεται, αλλά κανείς δεν ξέρει πότε και πού.
Τα εξωτερικά νέα, εκτός από τις προόδους των Ιαπώνων, εξακολουθούν να είναι τα ίδια· εν τούτοις είναι βέβαιο ότι κάτι φοβερό ετοιμάζεται, που ίσως επιταχύνει τη λήξη του πολέμου.
Τα στρατεύματα Κατοχής φεύγουν, έρχονται, χωρίς να ξέρουμε ούτε πόσα είναι ούτε πού πηγαίνουν, γιατί έχουν με τους Έλληνες τόση σχέση όση και την πρώτη μέρα. Ακόμη δεν είδα έναν Ρωμιό παρέα με Γερμανό και Ιταλό. Βέβαια πολλοί εργάτες εργάζονται σε δουλειές δικές τους, επίσης και αρκετοί μηχανικοί ή γιατροί έχουν αναγκαστεί από ανάγκη να συνεργαστούν, αλλά άμα συμβεί αυτό, οι ίδιοι αποφεύγουν τους άλλους συμπατριώτες τους, κι έτσι πάλι καμιά επαφή δε γίνεται με τα στρατεύματα Κατοχής.
Τελευταία φαίνεται ότι είχαμε και κρούσματα χολέρας και εξανθηματικού τύφου, αλλά θα πρέπει να είναι λίγα και περιορισμένα, γιατί θα το μαθαίναμε κάπως θετικότερα. Όλοι, δεν ξέρω γιατί, έχουμε την αισιοδοξία να πιστεύουμε ότι ο πόλεμος θα λήξει πριν από το χειμώνα. Το πιστεύουμε, γιατί αν δε λήξει αυτός, θα λήξει η ζωή μας. Γι’ αυτό, το αμερικάνικο και το αγγλικό ραδιόφωνο δε μας ικανοποιεί διόλου, όταν μας αναγγέλλει τις ετοιμασίες του 1943 και 1944. Πάντως, από ό,τι αισθανόμαστε, είμαστε βέβαιοι ότι δεν είναι δυνατόν να κρατήσουν, τουλάχιστον στο ρωσικό μέτωπο, οι πελώριοι αυτοί στρατοί δεύτερο χειμώνα.
Είναι περίεργο· ενώ κινδυνεύει η ζωή μου γιατί αδυνάτισα σε φοβερό σημείο, δε θα ήθελα να μη ζούσα αυτή την εποχή. Η περιέργειά μου για το τέλος του πολέμου, και όχι μόνο για το τέλος, αλλά και για την αρχή της καινούριας ζωής, είναι αφάνταστη. Έχω τη βεβαιότητα ότι αυτό που θα δούμε θα είναι ο μεγαλύτερος σταθμός της Ιστορίας του κόσμου, και προσπαθώ να ζήσω με τα πενήντα δράμια ψωμί για να δω το αποτέλεσμα.
|
 |
(από το βιβλίο: Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αυτοβιογραφικές σημειώσεις, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1994)
|
|
