|
|
Πρόλογος
| Μπουρλάς Μωυσής Μιχαήλ |
 |
Στο βιβλίο μου αυτό θέλω να διηγηθώ, με λίγα απλά λόγια, κομμάτια από την πολυτάραχη ζωή μου. Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες που, λόγω της περασμένης ηλικίας μου και του καιρού που πέρασε από τότε, δεν κρατώ στη μνήμη μου όλα τα ονόματα και τις ημερομηνίες.
Είναι η πρώτη φορά που παίρνω χαρτί και μολύβι ―δεν είχα γράψει ούτε ένα στιχάκι ώς τώρα― και ίσως τούτο είναι το τελευταίο μου γραφτό. Για να πάρω την απόφαση να γράψω με παρότρυναν δυο αγαπητά μου πρόσωπα, η διευθύντρια του γηροκομείου «Σαούλ Μοδιάνο» της Θεσσαλονίκης, όπου ζω τώρα, και ο ραβίνος της Θεσσαλονίκης Ιτσχάκ Νταϊάν. Μου ’λεγαν: «Γράψε, γιατί η ιστορία σου δεν μοιάζει με όσες έχουν γραφτεί μέχρι τώρα από ομοθρήσκους».
Δεν στέκομαι ιδιαίτερα σε γεγονότα υψίστης ιστορικής σημασίας, σαν και αυτά που γιορτάζουν στις μεγάλες επετείους και τις εθνικές εορτές, όπως οι νίκες του κόκκινου στρατού, των ανταρτών ανά την Ευρώπη και του ΕΛΑΣ, γιατί γι’ αυτά γράφτηκαν τόσα πολλά και θα γραφούν ακόμα περισσότερα από πολλούς άλλους. Θέλω να γράψω για την ιστορία μου στις τρεις ηπείρους, Ευρώπη, Αφρική και Ασία, και τις τέσσερις θάλασσες, Μεσόγειο, Ερυθρά, Μαύρη, Κασπία, και γι’ αυτά που έζησα και πέρασα στην κατοχή και στον εμφύλιο, όπου κινδύνεψε η ζωή μου τόσες φορές και παρ’ όλα αυτά επέζησα.
Εκείνο που θέλω να τονίσω, και μ’ αυτό να κλείσω τον πρόλογό μου, είναι πως αν με ρωτούσαν για τη ζωή μου και για τα όσα υπόφερα για το κόμμα και την ιδεολογία, θα έλεγα πως δεν μετάνιωσα και πως αν ξαναγεννιόμουνα την ίδια ζωή θα έστρωνα, τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσα.
Θέλω θερμά να ευχαριστήσω τους φίλους που με παρακίνησαν να γράψω αυτό το βιβλίο, και αυτούς που βοήθησαν να δημοσιευτεί. Θέλω ακόμη να δώσω την αγάπη μου σ’ εκείνους που θα το διαβάσουν, και θα δεχτώ κάθε παρατήρηση ή κριτική.
Μωυσής Μιχαήλ Μπουρλάς
|
 |
(από το βιβλίο: Μωυσής Μιχαήλ Μπουρλάς, Έλληνας, Εβραίος και αριστερός, Νησίδες, 2000)
|
|
