Αϊβαλιώτες του 1821
Μουμτζής Τάσος
Εκτύπωση
Όσοι γλίτωσαν, οι περισσότεροι γυναικόπαιδα, μεταφέρθηκαν στα νησιά Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά και τα ανατολικά παράλια της Πελοποννήσου. Εκεί πολλοί νεαροί κατατάχτηκαν στο στρατό και το ναυτικό της Επανάστασης και πήραν μέρος σε πολλές μάχες, όπου διακρίθηκαν για την παλικαριά τους. Πολλοί έγιναν βαθμοφόροι. Ο Στρατής και ο Παναγής Πίσσας με 60 Αϊβαλιώτες. Κοντά στον Γιατράκο ο Αποστόλης Χατζής με 80 Αϊβαλιώτες. Ο Δημητρός Καπανδάρος πολεμά με 50 συμπατριώτες του στην Πελοπόννησο, 300 άλλοι πολεμούν στο Άργος τον Δράμαλη, 100 με τον Κριεζώτη υπερασπίζουν την Ακρόπολη, όπου σκοτώθηκε το πρωτοπαλίκαρο του Αϊβαλιού, ο Νικόλας Τζίτζιρας. Στην μάχη του Πέτα σκοτώθηκαν ο Άγγελος Ζωντανός και ο Μανώλης Αμμανίτης. Ο Στυλιανός Γονατάς, προπάππος του στρατηγού Στ. Γονατά, πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδος, πολεμά παντού με πείσμα, προαγόμενος κάθε τόσο επ’ ανδραγαθία. Ο Δημήτρης Μοσχονησιώτης μαζί με τον πατέρα του Νικόλα έχουν στο ενεργητικό τους την εκπόρθηση του Παλαμηδιού, γιατί αυτοί κατάστρωσαν το πολεμικό σχέδιο και το βάλανε μπρος την παραμονή τ’ Άη Αντρέα, μπαίνοντας στο Παλαμήδι που το θεωρούσαν όλοι απόρθητο. Ο Ι. Σαλτέλης, στο φρούριο των Ψαρών, αντί να παραδοθή ― δεύτερος Γεωργάκης Ολύμπιος ― έβαλε μπουρλότο στο βαρέλι με το μπαρούτι και βρήκε ένδοξο θάνατο μαζί με πολλούς συμπατριώτες του. Στο πολεμικό ναυτικό ο Δ. Σαλτέλης υπηρέτησε ως ιδιαίτερος γραμματέας του ναυάρχου Μιαούλη. Τέλος, ο Στρατής Πίσσας με τα πολλά προσόντα του γίνεται γρήγορα αξιωματικός του τακτικού στρατού, πολεμά στην Κρήτη, στην Πελοπόννησο, στη Χίο, στην Κάρυστο, στο Χαϊδάρι και στο Παλαμήδι. Το 1843 γίνεται φρούραρχος Αθηνών, μένοντας στη θέση αυτή επί είκοσι περίπου χρόνια. Το 1864 ήταν αρχηγός στρατού κατοχής στα Ιόνια νησιά. Αργότερα έγινε πρόεδρος του αναθεωρητικού δικαστηρίου, οπότε και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του αντιστρατήγου1.
     Στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα τότε της ελεύθερης ελληνικής γωνιάς, η γυναίκα του δημάρχου του Αϊβαλιού ετέθη αμέσως επικεφαλής, όσων μπορούσαν να υπηρετήσουν τον αγώνα, γυναικών προσφύγων, και επέτυχε να συμπληρώση με γυναικείο προσωπικό τα νοσοκομεία, τα αναρρωτήρια όπου νοσηλεύονταν οι ασθενείς και τραυματίες, μαγειρεία, πλυντήρια κλπ.
     Ύστερα από κάμποσα χρόνια σκληρής ζωής η κυρά Κώσταινα (στα παλιά χρόνια οι γυναίκες έπαιρναν το όνομα του ανδρός τους: κυρά Τάσαινα, κυρά Γιάνναινα κλπ.), πολύ φτωχή κι αρρωστημένη, καθόταν κάτω απ’ τον πλάτανο στην πλατεία του Ναυπλίου και ζητιάνευε, επικαλούμενη τις προσφερθείσες υπηρεσίες της. Κάποτε περνούσαν με συνοδεία τον αρχιστράτηγο της Επαναστάσεως, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Τον πήγαιναν στο στρατοδικείο για να δικαστή με τις βαρειές κατηγορίες: προδοσία και εχθρότητα κατά του βασιλιά. Βλέποντας την κυρά Κώσταινα λέει στους συνοδούς του: «Νά η Ελλάδα· ήταν πάντα, είναι και θα ’ναι Ψωροκώσταινα».
 
 
ΣHMEIΩΣH
 
1. Και μήπως έλειψαν ποτέ απ’ τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδος μας οι Αϊβαλιώτες αξιωματικοί; Εκτός απ’ τον Στρατή Πίσσα, ψάχνοντας την Επετηρίδα των Ελλήνων αξιωματικών όλων των όπλων και υπηρεσιών, απ’ την ημέρα που ιδρύθηκε το κράτος, θα βρη κανείς αρκετές εκατοντάδες αξιωματικούς, όλων των βαθμών, μόνιμους και έφεδρους, καταγόμενους από το Αϊβαλί. Ανώτατοι σαν τον αντιστράτηγο Στ. Γονατά, τον ναύαρχο Τάσο Γονατά και τελευταία τον αντιστράτηγο Δημ. Ανδριώτη, που δυο χρόνια προ της αποστρατείας του το 1967 διετέλεσε Α´ Υπαρχηγός του Γ.Ε.Σ. Ανώτεροι πάνω από δυο εκατοντάδες και κατώτεροι χίλιοι και περισσότεροι. Πεζοί, ιππείς, πυροβοληταί, σκαπανείς, αεροπόροι, ναυτικοί κλπ. Δημόσιοι λειτουργοί άλλοι τόσοι και σ’ όλους τους κλάδους των δημοσίων υπηρεσιών, εκπαιδευτικοί, διοικητικοί, τεχνικοί, επιστήμονες κ.ά., που διακρίθηκαν για την αφοσίωσή τους στο καθήκον, την εργατικότητα και την επιμέλειά τους. Ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, καθηγητές ανωτάτων σχολών κ.ά. Και όσοι δεν πλήρωσαν με τη ζωή τους την ιδέα της ελευθερίας και του καθήκοντος σε όλους ανεξαιρέτως τους αγώνες του έθνους!

(από το βιβλίο: Τάσος Μουμτζής, Αναμνήσεις 1894-1924, Θεσσαλονίκη, 1971)