Ώσπου πια το ’71, ένας άλλος σταθμός στη ζωή μου είναι η γνωριμία μου με τον Διονύση Σαββόπουλο που με καλεί να τραγουδήσω στο Ροντέο. Πρέπει να πω ότι μέχρι τότε ούτε καν είχε περάσει απ’ το μυαλό μου η ιδέα να τραγουδήσω μπροστά σε κοινό. Ό,τι έκανα μέχρι τότε το έκανα από καθαρή αγάπη προς το δημοτικό τραγούδι, ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να τραγουδήσω. Όταν λοιπόν για πρώτη φορά με κάλεσε ο Διονύσης να τραγουδήσω, εγώ δεν τολμούσα να πάω γιατί εκεί πήγαιναν όλοι οι φοιτητές και ήξερα ότι η νεολαία δεν ενδιαφέρεται για το δημοτικό τραγούδι. Ο Διονύσης σαν ξύπνιος που είναι, κατάλαβε ότι είναι ευκαιρία, το ’71, χούντα, και τελικά με έπεισε να πάω.
Θυμάμαι κλαρίνο είχα τον Τάσο τον Χαλκιά, σαντούρι τον Αριστείδη τον Μόσχο, φλογέρα τον Αριστείδη τον Βασιλάρη, κανονάκι τον Νίκο τον Στεφανίδη, τουμπελέκι τον Μαθιό τον Μπαλαμπάνη, τραγούδι είχα τον Χρόνη τον Αηδονίδη. Και τελικά αποτολμούμε και πάμε ένα βράδυ να τραγουδήσουμε στο Ροντέο. Για να καθηλώσω το κοινό έβαλα τον Χαλκιά να παίξει ηπειρώτικο μοιρολόι και μετά τραγούδησα εγώ ένα άλλο τραγούδι ακριτικό, τον Κωσταντά. Αυτό είναι παλιό τραγούδι και λέγεται ότι αναφέρεται στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Μετά από αυτά τα τραγούδια το κοινό ξέσπασε και πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Ξαναπήγαμε την άλλη βδομάδα, πήγαμε τρεις φορές και τραγουδήσαμε αλλά σταματήσαμε γιατί έπρεπε να φύγω τότε και να πάω στο Λονδίνο, αν είναι δυνατόν!
Παράλληλα με το Ροντέο ήταν εδώ η κυρία Λίνα Λαλάντη η οποία είχε ιδρύσει το Αγγλικό Φεστιβάλ Μπαχ στο Λονδίνο. Είχε έρθει λοιπόν εδώ, κάλεσε τον Καρά να λάβει μέρος, δεν ήθελε εκείνος γιατί τότε, θυμάμαι, ήταν τα εκατόν πενήντα χρόνια που γιορτάζονταν η Ελληνική Επανάσταση του ’21. Δεν μπορούσε να πάει ο Καράς και απευθύνθηκε σε μένα η κυρία Λαλάντη, μου λέει «να ’ρθεις στο Λονδίνο να τραγουδήσεις ηρωϊκά τραγούδια». Εγώ στο Λονδίνο, από πού κι ως πού, φοβόμουνα να πάω, ντρεπόμουνα. Μ’ έπεισε λοιπόν και κείνη, φτιάχνω ένα συγκρότημα και πάμε τον Απρίλιο στο Λονδίνο, όπου ήτανε κι αυτό μια αρχή. Διότι τον επόμενο χρόνο ξανακαλεί η κυρία Λαλάντη να πάμε στο Λονδίνο με μεγαλύτερο συγκρότημα κι από τότε πήγα τέσσερις πέντε φορές στο Φεστιβάλ Μπαχ.
Έτσι λοιπόν ήταν η πρώτη φορά που τραγουδώ μπροστά σε κοινό, με τον Διονύση Σαββόπουλο στο Ροντέο. Οι νέοι λοιπόν, οι φοιτητές ακούσαν το δημοτικό τραγούδι, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι κάτι γίνεται, μέχρι τότε δεν είχαν ιδέα τι θα πει δημοτικό τραγούδι και από τότε όταν έκαναν στο Πανεπιστήμιο διάφορες εκδηλώσεις με καλούσαν να τραγουδήσω και δειλά δειλά τα παιδιά σηκωνόντουσαν να χορέψουν, άλλος από την Πελοπόννησο, άλλος από τη Θεσσαλία, άλλος από τη Μακεδονία, άλλος από την Κρήτη. Περνούσε λοιπόν η ντροπή που είχαν για το δημοτικό τραγούδι.
|
