|
|
Σαμποτάζ
| Σιναπλίδου-Αποστολοπούλου Αγαθή |
 |
Ήταν απόγευμα της 30.9.1943 και η μητέρα μου με τη Ζωή και τη νουνά μου, ξεκίνησαν να πάνε στην «Γκαλάμιτζια», για να σπάσουν καπνό. Ο ήλιος έγερνε προς τη δύση του κι ενώ εκείνες δεν είχαν ακόμη επιστρέψει, ακούμε ξαφνικά θόρυβο από μηχανοκίνητα και την είδηση ότι έρχονται οι Γερμανοί.
Αναστατωμένοι οι νέοι άνδρες έτρεξαν να κρυφτούν και μεταξύ αυτών και ο Βασίλης Γ. Κίτσιος, που δεν πρόλαβε να φύγει, αφού τον σκότωσαν οι κατακτητές μέσα στη ρεματιά και κοντά στη θέση «Κεραμίδα».
Οι ώρες περνούσαν και οι δικοί μας δεν έλεγαν να φανούν. Τι στενοχώρια είχαμε ο πατέρας μου κι εγώ εκείνο το βράδυ ακούγοντας τους πυκνούς πυροβολισμούς, δεν περιγράφεται. Ευτυχώς, όταν πια ξημέρωσε, τις είδαμε να έρχονται σώες και οι τρεις τους. Όπως μας είπαν, όταν αντιλήφθηκαν καθ’ οδόν τους Γερμανούς να πηγαίνουν προς το χωριό μας, γύρισαν πίσω και διανυκτέρευσαν στο νερόμυλο της «Γκαλάμιτζιας». Στη συνέχεια μαθαίνοντας ότι οι δυνάμεις των εχθρών συνέχισαν την πορεία τους προς τον Κίσσαβο, η αγωνία μας παρατάθηκε.
Ευτυχώς, οι αντάρτες, ειδοποιημένοι έγκαιρα, κατόρθωσαν να διαφύγουν κι έτσι ήλθε πάλι στο σπίτι μας ο αδελφός μου.
Αυτή υπήρξε η πρώτη μεγάλη κινητοποίηση των Γερμανών προς τον Κίσσαβο για την εξουδετέρωση των ανταρτών, που διαρκώς τους παρενοχλούσαν κάνοντας σαμποτάζ.
Η δεύτερη και φονικότερη έγινε τον επόμενο χρόνο, αφού οι αντάρτες –με τη βοήθεια Άγγλων σαμποτέρ– ανατίναξαν, το Φεβρουάριο, στα Τέμπη και κοντά στην Αγία Παρασκευή μια μεγάλη αμαξοστοιχία που μετέφερε Γερμανούς στρατιώτες.
Ήταν τέλη Μαρτίου του 1944, όταν ήλθαν στο χωριό μας οι Γερμανοί και παίρνοντας μαζί τους για οδηγό το Νίκο Βούλγαρη, που έβοσκε τα πρόβατά του και βρέθηκε στο δρόμο τους, ανέβηκαν προς τον «Παληοκαρυά». Το χωριό μας αυτή τη φορά δε θρήνησε θύματα, όμως οι αντάρτες, που βρίσκονταν στη Σπηλιά μέσα στην καρδιά του Κισσάβου, είδαν το χάρο με τα μάτια τους. Δέκα πέντε αντάρτες στο Δημ. Σχολείο και την εκκλησία του χωριού έπεσαν νεκροί από τα πυρά των Γερμανών, ενώ οι υπόλοιποι κατάφεραν να σωθούν και όλα αυτά παρά τις προσπάθειες του Βούλγαρη να καθυστερήσει τους εχθρούς, για να προλάβουν οι άλλοι να ειδοποιήσουν τους αντάρτες, πράγμα που δεν έγινε.
|
 |
(από το βιβλίο: Αγαθή Σιναπλίδου-Αποστολοπούλου, Από τη Μαύρη Θάλασσα στη Χώρα του Ιάσονα. Γεγονότα και αληθινές ιστορίες, Θεσσαλονίκη, Ερωδιός, 2013)
|
|
