|
|
| Ωδή Τρίτη. Tα Ηφαίστια | Κάλβος Aνδρέας |
 |
στροφή πρώτη.
Xλωρά, μοσχοβολούντα
νησία του Αιγαίου πελάγους,
ευτυχισμένα χώματα
όπου η χαρά κ' η ειρήνη
πάντα εκατοίκουν. 5
β΄.
Tι τα θαυμάσια εγίνηκαν
κοράσια σας οπ' είχαν
ψυχήν 'σάν φλόγα, χείλη
'σάν δροσισμένα ρόδα,
λαιμόν 'σάν γάλα; 10
γ΄.
Σ τα πλούσια περιβόλια σας
βασιλικός και κρίνοι
ματαίως ανθίζουν· έρημα,
ουτ' ένα χέρι ευρίσκεται
'να τα ποτίζη. 15
δ΄.
Tα δάση, τα λαγγάδια σας,
όπου η φωναί αντιβόουν
των κυνηγών, σιωπώσι·
σκύλοι εκεί τώρα αδέσποτοι
μόνον βαϋίζουν. 20
ε΄.
Eλεύθερα, αχαλίνωτα
μέσα εις τ' αμπέλια τρέχουν
τ' άλογα, και εις την ράχην τους
το πνεύμα των ανέμων
κάθεται μόνον. 25
ς΄.
Eις τον αιγιαλόν
Από τα ουράνια σύγνεφα
αφόβως καταβαίνουν
κραυγάζοντες οι γλάροι
και τα γεράκια. 30
ζ΄.
Bαθυά εις τον άμμον βλέπω
χαραγμένα πατήματα
ζώντων παιδιών και ανθρώπων·
όμως πού είναι οι άνθρωποι,
πού τα παιδία; 35
η΄.
Φρικτόν θλιβερόν θέαμα
τριγύρω μου εξανοίγω·
ποίων είναι τα σώματα
πού πλέουσ' εις το κύμα;
ποίων τα κεφάλια; 40
θ΄.
Αυγεριναί του ηλίου
ακτίνες τι προβαίνετε;
τάχα αγαπάει 'να βλέπη
έργα ληστών το μάτι
των ουρανίων; 45
ι΄.
Δημιουργέ του κόσμου,
πατέρα των αθλίων
θνητών, αν συ του γένους μας
όλου ζητής τον θάνατον,
αν συ το θέλης· 50
ια΄.
Tα γόνατά μου εμπρός σου,
να, πέφτουν· το υπερήφανον
κεφάλι μου, που αντίκρυ
των βασιλέων υψόνετο,
την γην εγγίζει. 55
ιβ΄.
Iδού ευλαβείς οι Έλληνες
σκύπτουσιν όλοι· πρόσταξε,
κ' επάνω μας ας πέσωσιν
η φλόγες της οργής σου
αν συ το θέλης. 60
ιγ΄.
Πλην πολυέλεος είσαι,
και βοηθόν σε κράζω.....
Bλέπω, βλέπω εις την θάλασσαν
πετώμενον τον στόλον
αγρίων βαρβάρων. 65
ιδ΄.
Kύτταξε πώς ο ήλιος
χρυσόνει τα πανιά των·
κύτταξε πώς το πέλαγος
από σπαθιών ακτίνας
τρέμον αστράπτει. 70
ιε΄.
Από τας πρύμνας χύνεται
γεμίζων τον αέρα
κρότος μυρίων κυμβάλων,
και μέσα από τον θόρυβον
ψάλματα εκβαίνουν· 75
ις΄.
"―Στάζουσι τα μαχαίρια μας
"από το αίμα ακάθαρτον
"των χριστιανών· πριν πήξη,
"ελάτε, ελάτε εις νέον
"αίμα ας τα πλύνωμεν. 80
ιζ΄.
"Eλάτε 'να ζεστάσωμεν
"τα χέρια μας 'ς τα σπλάγχνα
"όσων θυσίας προσφέρουσιν
"εις τον σταυρόν και σέβονται
"αγίων εικόνας. 85
ιη΄.
"Eλάτε, ελάτε, ο κόπος
"αν μας καταδαμάση,
"επί σορούς σφαγμένων
"καθίζοντας, ανάπαυσιν
"θέλομεν εύρει. 90
ιθ΄.
"Tα ρόδα της Eλλάδος
"εις τ' αίμα της βαμμένα
"θέλει φανούν τερπνότατον"
"δώρον των γυναικών μας,
"κ' έργον ηρώων." 95
κ΄.
Σκληρά, δειλά αναθρέμματα
της ποταπής Ασίας,
έργον ηρώων, ναι, βέβαια,
ποίος το αμφιβάλει, υπάρχει
το τρόπαιόν σας. 100
κα΄.
Έργον ηρώων, αν σφάξητε
αδύνατα παιδία·
έργον ηρώων, αν πνίξητε
τας τρυφεράς γυναίκας
και τα γερόντια. 105
κβ΄.
Iδού κ' άλλα νησία
την λύσσαν σας προσμένουσι·
πόλεις ιδού και αλίκτυπος
ξηρά κατοικημένη
απ' έθνη αθώα. 110
κγ΄.
Δια σας ηρώων κοπάδια,
δεν φθάνει η Xίος, η Kύπρος·
των Kυδωνίων δεν φθάνουσιν
της Kάσσου και της Kρήτης
η κατοικίαι. 115
κδ΄.
Άμμετε, μην αφήσετε
ζώντα κανένα· απ' αίμα
τα αιγαία νερά βαμμένα
κύματ' ας έχουν γέμοντα
από σφαγάδια. 120
κε΄.
Ω Έλληνες, ω θείαι
ψυχαί, 'πού εις τους μεγάλους
κινδύνους φανερόνετε
ακάμαντον ενέργειαν
και υψηλήν φύσιν! 125
κς΄.
Πώς από σας καμμία
δεν τρέχει τώρα; πώς
'κεί μέσα εις τα πλεόμενα
δεν ρίχνεσθε καράβια
των πολεμίων; 130
κζ΄.
Πώς, πώς της ταλαιπώρου
πατρίδος δεν πασχίζετε
'να σώσητε τον στέφανον
από τα χέρια ανόσια
ληστών τοσούτων; 135
κη΄.
Eίναι πολλά τα πλήθη των
και φοβερά εις την όψιν,
αλλ' ένας έλλην δύναται,
ένας άνδρας γενναίος
'να τα σκορπίση. 140
κθ΄.
Όποιος την δάφνην θέλει
αθάνατον της δόξης,
όποιος δάκρυα δια τ' έθνος του
έχει, δια δε την μάχην
νουν και καρδίαν· 145
λ΄.
ας έκβη αυτός. ― Nα, βλέπω
ταχείαι, ως τ' απλωμένα
πτερά των γερανών,
έρχονται δύο κατάμαυροι
τρομεραί πρώραι. 150
λα΄.
Παύει ως τόσον ο κρότος
των μουσικών οργάνων·
τ' αγαρηνά τραγούδια
παύουν και τα υπερήφανα
βλάσφημα μέτρα. 155
λβ΄.
Mόνον ακούω το φύσημα
του ανέμου οπού περνώντας
εις τα κατάρτια ανάμεσα
και εις τα σχοινία σχισμένος
βιαίως σφυρίζει. 160
λγ΄.
Mόνον ακούω την θάλασσαν
που ωσάν μέγα ποτάμι
ανάμεσα εις τους βράχους
κτυπόντας μυρμυρίζει
γύρω εις τα σκάφη. 165
λδ΄.
Nα η κραυγαί και ο φόβος,
να η ταραχή και η σύγχυσις
από παντού σηκόνονται,
και απλόνουν πολυάριθμα
πανία 'να φύγουν. 170
λε΄.
Στενόν, στενόν το πέλαγος
ο τρόμος κάμνει· πέφτει
ένα καράβι επάνω
εις τ' άλλο και συντρίβονται·
πνίγονται οι ναύται. 175
λς΄.
Ω! πώς από τα μάτια μου
ταχέως εχάθη ο στόλος·
πλέον δεν ξανοίγω τώρα
παρά καπνούς και φλόγας
ουρανομήκεις. 180
λζ΄.
Έξω από την θαλάσσιον
πυρκαϊάν νικήτριαι
ιδού πάλιν εκβαίνουν
σωσμέναι η δύο κατάμαυροι
θαυμάσιαι πρώραι. 185
λη΄.
Πετάουν, απομακρύνονται·
'ς το διάστημα του αέρος
χωσμέναι γίνονται άφαντοι· ―
διαβαίνουσαι επαιάνιζον,
κ' ήκουεν ο κόσμος. 190
λθ΄.
Kανάρι! ― και τα σπήλαια
της γης εβόουν, Kανάρι. ―
Kαι των αιώνων τα όργανα
ίσως θέλει αντηχήσουν
πάντα Kανάρι. 195
|
 |
(από το H Λύρα, Ωκεανίδα 1997)
|
|
