Δούκας Νεόφυτος(5  Παραθέματα)
ΓΕΝΝΗΣΗ: Άνω Σουδενά π. 1762
ΘΑΝΑΤΟΣ: Aθήνα 1845
Εκτύπωση
1.  [Μετά τον θάνατο του Κοραή]. Πού είναι η κοινή των Ελλήνων ευγνωμοσύνη; και πού ποτέ έχει βάσιν; Άραγε εις μόνα τα χείλη, και τούτο μόνον καθ’ ον ενεργούνται καιρόν; τούτο τη αληθεία μόνον την σήμερον βλέπομεν εις αυτούς, και παρελθόντος του χρόνου, συμπαρήλθε μετά της ευγνωμοσύνης και αυτή η μνήμη των έργων. Τοιούτος είναι ο χαρακτήρ των νέων Ελλήνων! Κρότος κενός εκ κενών φυσημάτων!

 [περ. Αθηνά, 17 Ιουνίου 1833]. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Β΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 386.




2.  Το δε βοάν πολλάκις φιλοσοφία, φιλοσοφία καθάπερ ποτέ οι μαινόμενοι Γάλλοι, liberté, liberté, προς απώλειαν της των εθνών ευταξίας, φιλοσοφίαν αληθή ου ποιεί.

 Αισχίνου του Σωκρατικού Διάλογοι τρεις, 1814. Κ.Θ. Δημαράς, Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Ερμής, 1989. 79.




3.  Αν και φράσεις μιμώμεθα, τα καλά των λόγων μιμούμεθα, και των προγόνων ημών μίμησιν έχομεν· και διά τούτο συγκίνει μάλλον προς τούτο και συνεπαίνει προς την μίμησιν των καλών· ο δε ταύτα μιμείσθαι δυνάμενος, ουκ εις μακράν και προς τα άλλα χωρήσει, της φιλοτιμίας επαινουμένης.

 Ερμού του Λογίου Αποβλήματα, 1813. Κ.Θ. Δημαράς, Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Ερμής, 1989. 17.




4.  Εάν συγκαταβώμεν κατά τον χαρακτήρα του λόγου προς τας δυνάμεις του χύδην λαού, ανάγκη έσται μήτε των ιδεών των ολίγων εκείνων να εξέλθωμεν περαιτέρω.

 Η κατ’ επιτομήν γραμματική Τερψιθέα, 1812. Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Ερμής, 1989. 17.




5.  Έλληνας δε εννοώ, όταν προφέρω το γλυκύ τούτο και πράγμα και όνομα, ουχί μόνον τους ολίγους εκείνους τους κατοικούντας την αρχαίαν Ελλάδα, αλλ’ απλώς πάσαν την έκτασιν, εν η ομιλείται αύτη η νεωτέρα των Ελλήνων διάλεκτος, δι’ ης καλλιεργείται και φθάνει έκαστος εις το ίδιον τέλος· τοιούτοι δε είναι οι από του Βρούτου ποταμού μέχρι του Νείλου πάντες σχεδόν οι μεταξύ κατοικούντες.

 Παραίνεσις Β. Προς τους εν Βιέννη Έλληνας εις σύστασιν σχολείου ελληνικού, [1811]. Κ.Θ. Δημαράς, Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Ερμής, 1989. 344.