|
Δούκας Νεόφυτος | (5
Παραθέματα)
|
ΓΕΝΝΗΣΗ: Άνω Σουδενά π. 1762 |
ΘΑΝΑΤΟΣ: Aθήνα 1845 |
|
1. |
[Μετά τον θάνατο του Κοραή]. Πού είναι η κοινή των Ελλήνων ευγνωμοσύνη; και πού ποτέ έχει βάσιν; Άραγε εις μόνα τα χείλη, και τούτο μόνον καθ’ ον ενεργούνται καιρόν; τούτο τη αληθεία μόνον την σήμερον βλέπομεν εις αυτούς, και παρελθόντος του χρόνου, συμπαρήλθε μετά της ευγνωμοσύνης και αυτή η μνήμη των έργων. Τοιούτος είναι ο χαρακτήρ των νέων Ελλήνων! Κρότος κενός εκ κενών φυσημάτων!
|
| [περ. Αθηνά, 17 Ιουνίου 1833]. Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Β΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη, χ.χ. 386. |

|
2. |
Το δε βοάν πολλάκις φιλοσοφία, φιλοσοφία καθάπερ ποτέ οι μαινόμενοι Γάλλοι, liberté, liberté, προς απώλειαν της των εθνών ευταξίας, φιλοσοφίαν αληθή ου ποιεί.
|
| Αισχίνου του Σωκρατικού Διάλογοι τρεις, 1814. Κ.Θ. Δημαράς, Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Ερμής, 1989. 79. |

|
3. |
Αν και φράσεις μιμώμεθα, τα καλά των λόγων μιμούμεθα, και των προγόνων ημών μίμησιν έχομεν· και διά τούτο συγκίνει μάλλον προς τούτο και συνεπαίνει προς την μίμησιν των καλών· ο δε ταύτα μιμείσθαι δυνάμενος, ουκ εις μακράν και προς τα άλλα χωρήσει, της φιλοτιμίας επαινουμένης.
|
| Ερμού του Λογίου Αποβλήματα, 1813. Κ.Θ. Δημαράς, Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Ερμής, 1989. 17. |

|
4. |
Εάν συγκαταβώμεν κατά τον χαρακτήρα του λόγου προς τας δυνάμεις του χύδην λαού, ανάγκη έσται μήτε των ιδεών των ολίγων εκείνων να εξέλθωμεν περαιτέρω.
|
| Η κατ’ επιτομήν γραμματική Τερψιθέα, 1812. Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Ερμής, 1989. 17. |

|
5. |
Έλληνας δε εννοώ, όταν προφέρω το γλυκύ τούτο και πράγμα και όνομα, ουχί μόνον τους ολίγους εκείνους τους κατοικούντας την αρχαίαν Ελλάδα, αλλ’ απλώς πάσαν την έκτασιν, εν η ομιλείται αύτη η νεωτέρα των Ελλήνων διάλεκτος, δι’ ης καλλιεργείται και φθάνει έκαστος εις το ίδιον τέλος· τοιούτοι δε είναι οι από του Βρούτου ποταμού μέχρι του Νείλου πάντες σχεδόν οι μεταξύ κατοικούντες.
|
| Παραίνεσις Β. Προς τους εν Βιέννη Έλληνας εις σύστασιν σχολείου ελληνικού, [1811]. Κ.Θ. Δημαράς, Νεοελληνικός Διαφωτισμός. Ερμής, 1989. 344. |

|
|