|
|
| Θεοτόκης Κωνσταντίνος | (4
Παραθέματα)
|
| ΓΕΝΝΗΣΗ: Kαρουσάδες 1872 |
| ΘΑΝΑΤΟΣ: Kέρκυρα 1923 |
|
| 1. |
Οι γυναίκες θέλουνε ξύλο...Το ξύλο μονάχα τες μαϊνάρει. Το ξύλο, λέει, ήτανε μες στον Παράδεισο· ναι, μες στη μέση. Το λέει και το τροπάρι· ποιΟ τροπάρι δεν ηξέρω, γιατί δεν είμαι βέβαια θεολόγος, μα ωστόσο!... Και δεν πρέπει οι άντρες ποτέ, σα συγχίζονται, να χολοταράζονται, να φαρμακώνονται, να ποτίζονται χολές... α όχι! Ο θυμός, άλλο πράμα· ο άνθρωπος κοκκινίζει, φωνάζει, κάνει, χτυπιέται και ξεθυμαίνει. Ουφ! Η χολή άλλο· αυτή καθίζει μέσα στα σωθικά, συμμαζεύεται στην καρδιά του ανθρώπου, τήνε κιτρινίζει, σα φλεμόνι, και τήνε σαπίζει!... Νά τι κερδίζει ένας που χολεύεται...
|
| | Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα, β΄. 1920. Άγγελος Τερζάκης (επιμ.), Κωνσταντίνος Θεοτόκης. Βασική Βιβλιοθήκη, 31. Εκδοτ. οίκος Ιωάννου Ν. Ζαχαροπούλου, 1955. 248. |
|
| 2. |
Τα κοινωνικά ζητήματα, είπε ο Βαλσάμης μ’ ένα μικρό χαμόγελο, δεν ημπορεί να τα δημιουργήσει ούτε να τα λύσει καμία ατομική προσπάθεια... Παρουσιάζονται μόνα τους και βρίσκουν μόνα τους μια λύση με την τριβή μέσα στα πλήθη... Για τούτο, το άτομο δεν ημπορεί να κάμει τίποτ’ άλλο παρά να καλλιεργεί τον εαυτό του με τη μάθηση και την τέχνη... Κι είναι τόσα τα προβλήματα της ζωής και του θανάτου και τόσο μεγάλα, που κι η πλιο πολύχρονη ανθρώπινη ζωή δεν είναι αρκετή παρά για να τα ακροεγγίξει, όχι και για να τα εξετάσει... Η σπουδή τους όμως χαρίζει στην ψυχή την καλύτερη γαλήνη...
|
| | Οι σκλάβοι στα δεσμά τους, 1922. Κείμενα, 1981. 116. |
|
| 3. |
Η καταδίκη είναι για όλους τιμωρία, μα όχι και σωφρονισμός!
|
| | Ο κατάδικος, 1919. Κείμενα, 1973. 127. |
|
| 4. |
Στης ζωής το στενό μονοπάτι
που το φράζουν τ’ αγκάθια κι οι τριβόλοι
άφησε ομπρός σου να περάσουν όλοι
και μοναχός, ωϊμέ, πικρά περπάτει.
Και κάνε τόπο εσύ κάθε διαβάτη
που τρέχει βιαστικά και δίχως σκόλη
στης ευτυχίας το πλάνο περιβόλι
να φτάσει και στ’ ολόχρυσο παλάτι.
Μη βαργομάς γι’ αυτό και μη λυπείσαι
όλα, χαρές και πάθη ο χάρος σβήνει
κι όσο μπορείς λησμονημένος ζήσε
κι ας λαχταράς μονάχα τη γαλήνη
κατάκοπος απ’ το άγριο το δρολάπι
πώχει σηκώσει στην καρδιά σου η αγάπη.
|
| | [Σονέτο 18]. 1914. Τα σονέτα. Ωκεανίδα, 1999. 84. |
|
|
