Σούτσος Παναγιώτης(20  Παραθέματα)
ΓΕΝΝΗΣΗ: Kωνσταντινούπολη 1806
ΘΑΝΑΤΟΣ: Aθήνα 1868
Εκτύπωση
1.  Η Ελλάς υπήρξε καλλίλυχνος φανός κείμενος μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, και τον οποίον ο Θεός ανάπτει άλλοτε μεν προς φωτισμόν της Ευρώπης, άλλοτε δε προς φωτισμόν της Ασίας.

 Αυτοσχέδιος λόγος πανηγυρικός των υπέρ πατρίδος πεσόντων κατά τον Ελληνικόν Αγώνα, προφερθείς εις την Εικοστήν Πέμπτην Μαρτίου ημέραν επέτειον αυτού. 1846. K.Θ. Δημαράς, Eλληνικός Pωμαντισμός. Eρμής, 1982. 352.




2.  Σκαπανείς ημείς αυθάδεις, καταρρίπτομεν σήμερον το Φραγικόν τούτο και πτωχόν οικοδόμημα [του Κοραή] και ανεγείρομεν από του μνήματος την Ελληνικήν γλώσσαν των προγόνων.

 Νέα σχολή του γραφομένου λόγου ή Ανάστασις της αρχαίας ελληνικής γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων. Εν Αθήναις 1853. 5.




3.  Η Ελληνική αρχαία γλώσσα περιέχει θησαυρόν φράσεων ευλήπτων· ταύτας λαμβάνοντες και παρά γνωστάς λέξεις βάλλοντες ενίοτε την άγνωστον λέξιν επιζητείτε απλήν και εύληπτον την σύνταξιν. Ούτε ο Ηρόδοτος και ο Ξενοφών, ούτε ο Όμηρος και Ησίοδος πολύπλοκον ετεχνάζοντο την σύνταξιν. Χρέος απαραίτητον του γράφοντος εστίν η ευκρίνεια· μάλιστα δε σήμερον, ότε το έθνος αναλαμβάνει την πάτριον αυτού γλώσσαν και ως νήπιον εκμανθάνει αυτήν.

 Νέα σχολή του γραφομένου λόγου ή Ανάστασις της αρχαίας ελληνικής γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων. Εν Αθήναις 1853. 50.




4.  Αποφύγετε, ω νέοι! και το μακαρονικόν ύφος, ή την ανάμιξιν της Νεογραικικής γλώσσης μετά του ακράτου και αρχαιοπρεπούς Ελληνισμού.

 Νέα σχολή του γραφομένου λόγου ή Ανάστασις της αρχαίας ελληνικής γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων. Εν Αθήναις 1853. 51.




5.  Η γλώσσα υμών έστω καθαρά και διαυγής ως τα διαφανή νάματα· χρώματα δε αυτής έστωσαν το σύντονον, το εμβριθές, και ποτέ μεν το φοβερόν, ποτέ δε το ιλαρόν. Έστω δε μάλιστα η διάνοια υψηλή και δυναμένη κινήσαι πάθος, διότι άνευ της διανοίας ουδέν εστίν ο λόγος.

 Νέα σχολή του γραφομένου λόγου ή Ανάστασις της αρχαίας ελληνικής γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων. Εν Αθήναις 1853. 52.




6.  Τα πνεύματα τα έξοχα ζητούν την ερημίαν
και φεύγουν την μετά κοινών ανθρώπων κοινωνίαν,
καθώς ο μέγας πλάτανος τας ρίζας του δεν βάλλει,
παρ’ όπου πλατανόκορμοι δεν τον εγγίζουν άλλοι.

 Ο Οδοιπόρος, Α΄, α΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 76.




7.  Το παν άλλαξε, κ’ η φύσις, και οι άνθρωποι, κι ο χρόνος.
Πλην δεν άλλαξεν ο πλάστης· δεν αλλάζει αυτός μόνος.

 Ο Οδοιπόρος, Α΄, β΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 77.




8.  Στο πανδοχείον έτυχα του κόσμου διαβάτης.

 Ο Οδοιπόρος, Α΄, γ΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 78.




9.  Καλύτερα ο άνθρωπος να ήταν κρύα πέτρα,
παρά να έχη αίσθησιν και φρόνησιν και μέτρα!

 Ο Οδοιπόρος, Α΄, γ΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 79.




10.  Των καρδιών μας τας πληγάς ο χρόνος βαλσαμώνει·
στου χρόνου τα πτερά πετούν οι ψυχικοί μας πόνοι·
ο άνθρωπος γλυκογελά, θρηνεί και πάλιν χαίρει·
αιώνια αισθήματα το στήθος του δεν φέρει.

 Ο Οδοιπόρος, Α΄, γ΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 81.




11.  Η γη σε φαίνεται στενή; στον ουρανόν υψώσου·
οι άνθρωποι σ’ αδίκησαν; στον Πλάστην προσηλώσου.
Η χήνα η βαρύπτερη τα χαμηλά γυρεύει·
του Άθωνος ο αετός στα νέφη ταξιδεύει.

 Ο Οδοιπόρος, Α΄, γ΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 82.




12.  Εις της αιωνιότητος τας αχανείς εκτάσεις
σημεία διαβάσεως τι κέρδος αν αφήσω;
κερδίζ’ η ναυς η τρέχουσα εις κύματα θαλάσσης,
εάν αφίν’ υδραύλακας η πρύμνη της οπίσω;

 Ο Οδοιπόρος, Α΄, γ΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 82.




13.  Ακόμα νέαν με θαρρούν!... ωσάν τα γηρατεία
τα φέρει μόνον η λευκή και κρύα ηλικία!

 Ο Οδοιπόρος, Γ΄, ζ΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 97.




14.  Τους ανθρώπους ταλανίζω
και τους γέρους και τους νέους·
άλλο ζώον δεν γνωρίζω
τόσον άξιον ελέους·
όλη από δάκρυά των,
όλη από αίματά των
περιρραίνεται η γη·
το εξέχον λογικόν των
είν’ αυτών των συμφορών των
η πρωταίτιος πηγή.

 Ο Οδοιπόρος, Γ΄, η΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 97.




15.  Καθώς η πεύκη δάκρυον η λύπη καρπόν έχει.
Είν’ εύκολον του ποταμού το ρεύμα να κρατήσης,
πλην όχι δάκρυ τρυφεράς ψυχής να σταματήσης·
το δάκρυον ενίοτε το λαχταρούμεν τόσον!
Και τόσην εις του στήθους μας τας φλόγας χύνει δρόσον!

 Ο Οδοιπόρος, Δ΄, β΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 99.




16.  Η ζωή φορτίον είναι, πλην η κάμηλος δεν ρίπτει
     το φορτίον εις τον δρόμον,
     εις τον ευπειθή της ώμον
το βαστάζει κι αν ασθμαίνη κι αν απηυδημένη πίπτει.

 Ο Οδοιπόρος, Ε΄, β΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 105.




17.  Από τι χάος ήλθαμεν... τι χάος μάς προσμένει!...
Κτυπά η ώρα... ως αυτή ο άνθρωπος πηγαίνει.

 Ο Οδοιπόρος, Ε΄, β΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 105.




18.  Εις αυτήν την τερπνήν ώραν, Πλάστα μου! αν αποθάνω
     εις το στήθος της επάνω
κ’ εις τους κόλπους της αφήσω την πνοήν και την φωνήν,
ο Παράδεισός σου θέλει έχει τόσην ηδονήν;

 Ο Οδοιπόρος, Ε΄, γ΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 109.




19.  Το άνθος μαραίνεται,
το φύλλο ξεραίνεται,
ο κόσμος περνά,
και μόνος ο θάνατος
επλάσθη αθάνατος·
αυτός δεν γερνά.

 Ο Οδοιπόρος, Ε΄, δ΄. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 111.




20.       Μεταξύ φλογών μεγάλων,
η βοώσα ούτω Αίτνα της μεταβολής των Γάλλων
έρριψε τον Βοναπάρτην τον υιόν της ειμαρμένης.
Έτεκε τον γίγαντά του ο σεισμός της οικουμένης.

 «Ωδή εις τον Ναπολέοντα Βοναπάρτην», 5-8. Ποιήσεις, 1831. Κ.Θ. Δημαράς (επιμ.), Ποιηταί του ΙΘ΄ αιώνα. Βασική Βιβλιοθήκη, 12. «Αετός» Α.Ε., 1954. 117.