|
|
| Στρατήγης Γεώργιος | (9
Παραθέματα)
|
| ΓΕΝΝΗΣΗ: Σπέτσες 1860 |
| ΘΑΝΑΤΟΣ: Πειραιάς 1938 |
|
| 1. |
Η θέση και η αντίθεση στον κόσμο αυτό παλεύει―
Ο πόλεμος ο φανερός στη φύση κι ο κρυφός,
η δράση κι η αντίδραση στο σύμπαν βασιλεύει,
το τόξο, η λύρα, αλίμονο! Το σκότος και το φως.
|
| | «Αντιθέσεις». 1950. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 342. |
|
| 2. |
Μα κι απ’ το κρεβάτι μου κι από κάθε εικόνα
σ’ αγαπώ βαθύτερα σένα, ω πολυθρόνα.
Έπειτα απ’ την κούνια μου, σένα πρώτη ξεύρω,
πρώτη με νανούρισες βράδυ και πρωί,
πάντα την αγάπη σου επετούσα να εύρω,
και μαζί περάσαμεν όλη τη ζωή.
Ξεύρεις κάθε πόνο μου, σκέψη, πόθο ή στίχο,
σ’ όλα τα τραγούδια μου κράταγες τον ήχο.
|
| | «Η πολυθρόνα», 11-18. Τραγούδια του σπιτιού, 1901. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 311. |
|
| 3. |
Σαν έγραψαν με το δαυλό την ιστορία μόνοι,
χωρίς γι’ αυτούς τους ήρωες μια λέξη αυτή να πει.
Με την πληγή τους για σταυρό κι ατίμητο γαλόνι,
άλλοι στα δίκτυα εγύριζαν και άλλοι στο κουπί.
Κι οι στολοκάφτες των Σπετσών, τ’ ατρόμητα λιοντάρια,
με τις βαρκούλες έπιαναν στο περιγιάλι ψάρια.
|
| | «Ματρόζος», 13-18. Νέα ποιήματα, 1892. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 302. |
|
| 4. |
Αν οι ζητιάνοι σαν κ’ εμέ δεν έχυναν το αίμα,
οι καπετάνοι σαν και σε δε θα φορούσαν στέμμα!
|
| | «Ματρόζος», 53-54. Νέα ποιήματα, 1892. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 303. |
|
| 5. |
Συλλογισμένοι εσώπαιναν αυτός κι αυτή ένα βράδυ·
ξάφνου του λέγει: ― Αχ! μάθε μου, ποιος είναι ο Ποιητής;
― Αυτός που βλέπει και που ακούει και νιώθει στο σκοτάδι,
μα υμνεί το φως και ζει μ’ αυτό: Φωστήρας κι Υμνητής.
|
| | «Ο Ποιητής», 1-4. 1943. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 341. |
|
| 6. |
Όσο κανένας πιο κοντά ζήσει στο πάτριο λίκνο,
τόσο θα βρει πιο ανάλαφρη τη γη που θα ταφεί.
|
| | «Στο νησί μου», 10. 7-8. Τι λεν τα κύματα, 1918. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 331. |
|
| 7. |
Ω πνεύμα συ της Μοναξιάς, ψηλό και παναρμόνιο,
που ’χεις ναό την ερημιά, βωμό σου το βουνό,
συ τρέφεις μες στους κόρφους σου της σκέψεως το δαιμόνιο
και συ είσαι σκάλα η μυστική, που πάει στον ουρανό.
|
| | «Στο νησί μου», 13. 1-4. Τι λεν τα κύματα, 1918. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 331. |
|
| 8. |
Η κάθε σου γωνιά κι η κάθε σου άκρη
αντιλαλεί το γέλιο μου ή το δάκρυ,
χαρά των τραγουδιών μου ή στεναγμό,
στις κάμαρές σου μέσα και στους τοίχους
θωρώ όλα τα όνειρά μου και τους στίχους,
τον πόνο, την ελπίδα, τον καημό.
|
| | «Στο σπίτι μας», 37-42. Τραγούδια του σπιτιού, 1901. Γ. Θέμελης (επιμ.), Προβελέγγιος, Δροσίνης, Πολέμης, Στρατήγης, Καμπάς. Βασική Βιβλιοθήκη, 24. «Αετός» Α.Ε., 1953. 306-307. |
|
| 9. |
Ως φαίνεται την πείραξα πολύ,
γιατί αφού της ζήτησα φιλί,
― Είμαι νεκρά για σένα, μου ’πε, πλέον,
με θυμόν!
― Είσαι νεκρά! Λοιπόν, τον τελευταίον
ασπασμόν.
|
| | «Τελευταίον ασπασμόν». 1899. Η.Ν. Αποστολίδης, Ανθολογία 1708-1933. Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», χ.χ. 457. |
|
|
