|
|
| Αποστολάκης Γιάννης | (9
Παραθέματα)
|
| ΓΕΝΝΗΣΗ: Φιλιατρά 1886 |
| ΘΑΝΑΤΟΣ: Aθήνα 1947 |
|
| 1. |
Περισσότερο από κάθε άλλη μελέτη πολιτική, οικονομική, μας βοηθά η μελέτη των λογοτεχνικών έργων να νιώσουμε αν ένας λαός πορεύεται το σωστό το δρόμο, αν ζητά και αν προσπαθεί να ζήσει στον κόσμο απάνω σύμφωνα με τον προορισμό του ανθρώπου, που όλοι μας το μισοκαταλαβαίνουμε πως είναι κάτι πιο ψηλότερο και σπουδαιότερο πράμα παρά να μακραίνουμε μονάχα όπως-όπως μιαν ανώφελη ύπαρξη.
|
| | Η ποίηση στη ζωή μας, 1923. 1. |
|
| 2. |
Ποίηση θα πει έκφραση πόθων ψυχής, κι όπου αυτοί φανερώνονται, λάμπει ολάκερος ο άνθρωπος από αλήθεια. Η ανάγκη, η τρομερή αυτή ρίζα της ζωής μας, αυτή τους γεννά και όχι διάθεση και στενοχώρια του ατόμου.
|
| | Η ποίηση στη ζωή μας, 1923. 4. |
|
| 3. |
Μόνο σε μια περίσταση κάνει μεγάλο και πραγματικό καλό η κριτική στον ποιητή, [...] όταν μπορέσει να παρουσιάσει τον ποιητικό κόσμο της εποχής, δημιούργημα των συγχρόνων και κληρονομιά περασμένων, να μην είναι τίποτε άλλο από αράχνες άνεργων κεφαλιών, πυκνοαπλωμένες έτσι, που να κρύβουν τον ήλιο· όταν αποδείχνει τ’ απαλά και ποικιλόχρωμα λουλούδια που γητεύουν και λιγώνουν τους αισθαντικούς της εποχής να μην είναι φυσικά, φυτρωμένα στην πραγματική γη, παρά φτιαγμένα από χαρτί, με λίγα λόγια: όταν η κριτική είναι αρνητική.
|
| | Η ποίηση στη ζωή μας, 1923. 22. |
|
| 4. |
Όποιος έχει καταλάβει τη μεγάλη αρρώστια της νεοελληνικής ψυχής ―την εξυπνάδα―, δεν παραξενεύτηκε διόλου που είδε το γλωσσικό ζήτημα να γίνεται πολιτικό.
|
| | Η ποίηση στη ζωή μας, 1923. 38. |
|
| 5. |
Όμως δε θα είχε τόση αξία ο ποιητής, αν δε βλέπαμε αυτός να κατορθώνει ό,τι στους άλλους ανθρώπους μένει μισό ή πνίγεται αδιάκοπα στη γέννησή του από το βαρύ και αδιάκοπο ζούλημα του χρόνου.
|
| | Η ποίηση στη ζωή μας, 1923. 62. |
|
| 6. |
Η ζωή ανατέλλει στα στήθια μας και όπως η καρδιά ποτέ δε σταματά, έτσι και στο νάρκωμα, που παθαίνει ο άνθρωπος από το βαρύν ίσκιο της συνήθειας, αδιάκοπα δουλεύει η ψυχή μας κι ολοένα πλάθει όνειρα αλλόκοτα, που βέβαια ποτές δε θα γίνουν, όμως αλαφρώνουν λίγο την περπατησιά μας.
|
| | Η ποίηση στη ζωή μας, 1923. 62. |
|
| 7. |
Γλυκό ανοιξιάτικο αγέρι δε χαϊδεύει απαλότερα το πρόσωπό σου από τη φωνή και τη ματιά του φίλου σου.
|
| | Η ποίηση στη ζωή μας, 1923. 64. |
|
| 8. |
Με την ποίηση οι άνθρωποι φτάνουν στην καθαρότερη και στενότερη σχέση ανάμεσά τους, μια σχέση, που το ταίρι της βρίσκουμε κάπως στη σχέση μάνας και παιδιού.
|
| | Η ποίηση στη ζωή μας, 1923. 89. |
|
| 9. |
Στην «εξέλιξη» πάντα το κέντρο της ζωής έμενε το εσωτερικό του ανθρώπου, αδιάφορον αν αυτό άλλαζε με τις εξωτερικές και τυχαίες περίστασες· [...] Τι να πεις όμως για το «συγχρονισμό», για το καινούργιο ιδανικό, που βγάζει το κέντρο της ζωής από το εσωτερικό του ανθρώπου και το βάζει ολότελα στο εξωτερικό, που, ούτε λίγο ούτε πολύ παραγγέλνει του ανθρώπου να παραβγεί στην τρεχάλα με το Χρόνο;
|
| | Η ποίηση στη ζωή μας, 1923. 96. |
|
|
