Οπισθοχώρηση – διέλευση των Γερμανών από Μικρόβαλτο (Οκτ. 44)
Παπαγεωργίου Γεώργιος Χρ.
Εκτύπωση
Όταν οι Γερμανοί υποχωρούσαν και θα έφευγαν για πάντα από την Ελλάδα, εμείς πάλι φοβηθήκαμε και ταλαιπωρηθήκαμε πολύ στο χωριό μας. Μάθαμε ότι θα περνούσαν από το δημόσιο δρόμο καθώς θα ακολουθούσαν τη διαδρομή Καλαμπάκα, Παλιουριά, Σέρβια, Κοζάνη, Φλώρινα.
     Οι χωριανοί μας αποφάσισαν να φύγουν και να κρυφτούν μακριά, έξω από το χωριό. Έτσι, δύο μέρες νωρίτερα πήραμε τα ζώα και λίγα πράγματα και πήγαμε στα υψώματα έξω από το χωριό στις «Γιώρ τς’ λάκκες» και σε μέρος του Λιβαδερού κοντά στον Αηλιά, όπου και μείναμε.
     Όταν περνούσαν οι γερμανικές φάλαγγες  με πολύ στρατό, μηχανήματα και βαρύ οπλισμό, υπήρχαν αντάρτες στα γύρω υψώματα που πυροβολούσαν προς τους Γερμανούς οι οποίοι ανταπέδιδαν τους πυροβολισμούς. Θυμάμαι που έφεραν τραυματίες αντάρτες πίσω από τον Αηλιά, όπου είχαμε και τα πρόβατά μας. Στις στροφές του δρόμου για το λάκκο της Κατερίνης σκοτώθηκε ένας αντάρτης, καταγόμενος από το χωριό Σολιμέζι της Λάρισας, ονομαζόμενος Γεώργιος Σφέτσας, όπως έγραφε στο μνήμα του που ανεγέρθηκε στην τοποθεσία «Σταυρός». Μετά από χρόνια ήρθαν οι συγγενείς του, ξέθαψαν και πήραν τα οστά του.
     Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν δύο νεκρούς στα γεφυράκια του δρόμου, έναν στο «μοναχό τ’ αμπέλι» κι έναν κοντά στο χωριό, εκεί όπου σήμερα είναι το σπίτι του Χρ. Δ. Καβουρίδη. Ακόμη, εγκατέλειψαν κι ένα αυτοκίνητο στη «Σκάλα», το έριξαν στο λάκκο. Τούτη τη φορά οι Γερμανοί δεν έκαναν ζημιές, κοιτούσαν φαίνεται να φύγουν μια ώρα αρχύτερα.
     Εκείνο το βράδυ ήμασταν σε καλύβες του Λιβαδερού, είχαμε ανάψει φωτιές και ψήναμε πατάτες, όταν ήρθε από ανατολικά ένα  αεροπλάνο και μας έριξε με το μυδράλιο. Σβήσαμε αμέσως τις φωτιές, το αεροπλάνο έφυγε προς την ίδια κατεύθυνση, κι ευτυχώς δεν έπαθε κανείς μας τίποτα. Αναρωτηθήκαμε κιόλας μήπως το αεροπλάνο δεν ήταν γερμανικό αλλά συμμαχικό.
     Την άλλη μέρα οδήγησα τα πρόβατα στο «Κοκκινόι», όπου είχαμε το μαντρί, πολύ κοντά στο δημόσιο δρόμο και βρήκα το σκύλο μας, που δεν είχε ακολουθήσει το κοπάδι αλλά παρέμεινε στο μαντρί, σκοτωμένο. Φαίνεται πως γαύγιζε τους διερχόμενους Γερμανούς και το πυροβόλησαν.
     Αυτή ήταν η τελευταία ταλαιπωρία μας από τους Γερμανούς στα τέλη Οκτώβρη 1944.
(από το δημοσίευμα: «Αναμνήσεις από τον Πόλεμο (1940) και την Κατοχή» στον δικτυακό τόπο mikrovalto.gr, 31 Μαΐου 2013)