[...] Γρήγορα όμως φύγαμε από κει [Βατούμ] για τη Ρωσία και ύστερα από ένα χρόνο, το 1922, ήρθαμε στην Ελλάδα και μας κατέβασαν στη Μακρόνησο. Μείναμε τρεις μήνες εκεί, όπου έχασα τη μάνα μου.

Μετά περάσαμε στο Λαύριο, όπου μείναμε άλλους έξι μήνες. Από το Λαύριο ήρθαν πατριώτες μας, είδαν την Πτολεμαΐδα, την άρεσαν και μας κουβάλησαν εδώ. Μας γέλασαν και μας είπαν πως είναι καλή κωμόπολη, περνάει και ποτάμι από μέσα. Ήταν βροχερός καιρός και είδε το ρέμα Κύδωνα που κατέβαζε νερό και το πέρασε για συνεχές ποτάμι. Έτσι από τότε που ήρθα στην Πτολεμαΐδα άνοιξα αυτό το τσαγκάρικο και λίγο με τη γεωργία, και πάντα υποφέρω από οικονομικά. Αν έμενα στο Λαύριο ίσως θα περνούσα πιο καλά.

Τώρα έχω τρία παιδιά, τη γυναίκα, και ζούμε μια φτωχική ζωή. Πάντα θυμάμαι το χωριό μου τη Ματσερά, την Αλούτσαρα, την Τραπεζούντα και με πιάνει συγκίνηση να πάω να τα ξαναδώ, αλλά δεν βαστά η τσέπη μου.