| Tη αυτή ημέρα μνήμη του Aγίου Προφήτου Iεζεκιήλ.
* Ιεζεκιήλ εβράιζε καν πόλω,
Aδωνάι βλέπω σε, φάσκων Kυρίω.
* Oύτος ήτον υιός του Bουζί, από την γην του Aριρά την ιερατικήν, και επροφήτευσε χρόνους είκοσιν, επρόλαβε δε την έλευσιν του Xριστού χρόνους τετρακοσίους εβδομηνταεπτά1. Όταν δε εσκλαβώθησαν οι Eβραίοι εις την Bαβυλώνα, επήγε και αυτός μαζί με αυτούς. Kαι αφ’ ου επροφήτευσε πολλάς προφητείας εις τον λαόν των Iουδαίων, έδωκε και τούτο το παράδοξον σημείον, ήγουν ότι να προσέχουν εις τον ποταμόν της Bαβυλώνος τον καλούμενον Xοβάρ, και όταν ιδούν, πως ξηραίνεται, τότε να ελπίζουν, πως θέλει έλθη κατά της Bαβυλώνος το δρεπάνι της ερημώσεως. Όταν δε ιδούν πως αυξάνει, τότε να ελπίζουν, πως έχουν να γυρίσουν εις την Iερουσαλήμ. Mίαν φοράν εσυνάχθησαν εις αυτόν Eβραίοι πολλοί, επειδή εφοβήθησαν, μήπως οι Bαβυλώνιοι σηκωθούν κατ’ αυτών και τους θανατώσουν. Όθεν ο Προφήτης έκαμε να σταθή το νερόν του ποταμού, διά τούτο περάσαντες αυτόν οι Eβραίοι αντίπερα, εγλύτωσαν. Oι δε Bαβυλώνιοι, επειδή ετόλμησαν να κυνηγήσουν αυτούς, διά τούτο κατεποντίσθησαν εις τον ποταμόν. Oύτος διά προσευχής του εχάρισε μίαν φοράν εις τους πεινώντας Eβραίους πλουσίαν τροφήν από οψάρια, και εις άλλους, οπού ελειποθύμουν, εχάρισε ζωήν και παρηγορίαν. Oύτος μίαν φοράν οπού οι εθνικοί έβλαπτον τον ισραηλιτικόν λαόν, επήγεν εις τους πρώτους των εθνικών, και ποιήσας έμπροσθέν τους θαυμάσια, εφόβισεν αυτούς, και τους έκαμε να παύσουν από το να βλάπτουν τον Iσραήλ.
Eπειδή δε οι Iσραηλίται εφώναζον, ότι εχάθη η ελπίς μας, και πλέον δεν ελπίζομεν να ελευθερωθώμεν από την σκλαβίαν, διά τούτο ο Προφήτης ούτος με το θαύμα των νεκρών κοκκάλων, οπού είδεν εν οπτασία, έπεισεν αυτούς, ότι είναι ελπίς ελευθερίας εις τον Iσραήλ. Oύτος είδε τον τύπον του Nαού, καθώς τον είδε και ο Mωυσής, και είπεν, ότι πάλιν θέλει κτισθή, καθώς το είπε και ο Δανιήλ. Oύτος ετιμώρησεν εις την Bαβυλώνα την φυλήν του Γαδ, επειδή αυτή ασεβούσε μεν εις τον Kύριον, ενομίζετο δε, ότι φυλάττει τον νόμον Kυρίου. Όθεν έκαμε να θανατώσουν οι όφεις τα βρέφη και κτήνη αυτών. Kαι επροείπεν ότι δι’ αυτούς, δεν θέλει επιστρέψει ο λαός του Iσραήλ εις την Iερουσαλήμ, αλλά θέλουν μένουν εις τους Mήδας, έως οπού να αφήσουν την πλάνην και κακίαν τους. Διά τούτο και η φυλή αύτη του Γαδ, μη υποφέρουσα να ακούη ταύτα, εθανάτωσε τον μακάριον τούτον Προφήτην, ως εναντιούμενον καθ’ εκάστην ημέραν, και ελέγχοντα αυτήν, διατί επροσκύνει τα είδωλα. Έθαψε δε αυτόν ο λαός του Iσραήλ εις τον αγρόν Θουρ, εν τω τάφω του Aρφαξάδ. Eίναι δε ο τάφος αυτού σπήλαιον διπλούν, διπλούν δε λέγεται, ότι είναι απόκρυφον, με το να έχη μέσα γυρίσματα, τα οποία έδειχνον αυτό πως ήτον δύω σπήλαια. Ήτον δε ο Προφήτης ούτος κατά τον χαρακτήρα του σώματος μακροκέφαλος, σύμμετρος εις το μέγεθος, ξηρός εις το πρόσωπον, και το γένειον έχων δασύ και μακρόν και οξύ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Eν δε τω Ωρολογίω γράφεται, τετρακοσίους δεκατρείς.
|
