| Μνήμη του Aγίου Μάρτυρος Βασιλείου του εξ Aγκύρας.
Βρύχημα, χάσμα, δήγμα θηρών αγρίων,
Βασιλείου το πράον ου κατεπτόει.
Oύτος ο Άγιος Μάρτυς Βασίλειος ήτον κατά τους χρόνους του παραβάτου Ιουλιανού, εν έτει τξα΄ [361], καταγόμενος από την πόλιν της Aγκύρας. Eπειδή δε επίστευεν εις τον Χριστόν, διά τούτο επιάσθη. Και παρασταθείς εις τον ηγεμόνα Σατορνίλον, ωμολόγησε τον Χριστόν ενώπιον αυτού με πολλήν παρρησίαν. Όθεν κρεμασθείς καταξεσχίζεται ανελεήμονα. Έπειτα φέρεται από την Άγκυραν εις την Κωνσταντινούπολιν, και εκεί πάλιν καταξεσχίζεται. Και τόσον πολλά τεντόνεται ο αοίδιμος, ώστε οπού ευγήκαν αι αρμονίαι και κλείδωσες των χειρών και των ώμων του. Έπειτα κόπτουσι λωρία και ευγάνουν από το σώμα του. Και με σίδηρα πυρωμένα κατακεντούσι τας σάρκας του. Όλα δε ταύτα τα ανυπόφορα βάσανα ανδρείως υπέφερεν ο καρτερόψυχος. Όθεν και παρά Θεού τας αντιλήψεις και βοηθείας εδέξατο. Pιφθείς γαρ εις κάμινον πυρός, παραδόξως εφυλάχθη αβλαβής διά προσευχής του.
Μετά ταύτα στρέφεται δέσμιος εις την Καισάρειαν, και καταδικάζεται από τον εκεί άρχοντα διά να πολεμήση με τα θηρία. Προσευχηθείς λοιπόν και κτυπηθείς από μίαν λέαιναν, ετελειώθη, και έλαβε τον της αθλήσεως στέφανον. Τα δε ιερά αυτού λείψανα εσυμμάζωξαν επιμελώς μερικοί συγγενείς και ομόφυλοι, και τειλίξαντες με μύρα και σινδόνας, ενταφίασαν αυτά με την πρέπουσαν τιμήν, εις τόπον επίσημον. Ύστερον δε έκτισαν εκεί και Eκκλησίαν ιεράν εις τούτου το άγιον όνομα.
|
