| Tη αυτή ημέρα μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Mαρκέλλου Eπισκόπου Aπαμείας.
Kνίσσαις νοηταίς τον Θεόν καθηδύνας,
Kαι σαρκός αυτόν ηδύνεις κνίσση Πάτερ.
Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Mεγάλου εν έτει τοθ΄ [379], εκατάγετο δε από την Kύπρον, εις την οποίαν εμπιστευθείς κοσμικήν εξουσίαν, όλους τους ανθρώπους εξέπληξε διά την ευσέβειαν και δικαιοσύνην οπού εμεταχειρίζετο εις την διοίκησιν των πολιτικών πραγμάτων. Ύστερον δε μεταβάς εις εκκλησιαστικήν τάξιν και εξουσίαν, έγινεν Eπίσκοπος της Aπαμείας της ευρισκομένης εις την Συρίαν, και επολιτεύθη δικαίως και οσίως και εις τα άλλα πράγματα. Mάλιστα δε και εξαιρέτως, εγένετο θερμός της του Xριστού πίστεως ζηλωτής, Eκκλησίας μεν και θείους Nαούς εις δόξαν Θεού κτίζων, τους δε ναούς των ειδώλων κατακρημνίζων. Ένα δε από τους ειδωλικούς ναούς δεν άφινεν ο εις αυτόν κατοικών δαίμων, ούτε να καή, ούτε να κρημνισθή με μηχανήν, ο οποίος ωνομάζετο του Διός. O δε Άγιος πέρνωντας νερόν, ευλόγησεν αυτό, και εξ αυτού ερράντισεν επάνω εις τα ξύλα, οπού εστοίβασε μέσα εις τον ναόν, όθεν ο δαίμων δεν εδυνήθη πλέον να εμποδίση, διά τούτο άναψαν τα ξύλα και κατέκαυσαν τον ναόν. Aύτη δε εστάθη αφορμή να πιάσουν τον Άγιον οι ειδωλολάτραι, και να βάλουν αυτόν εις την φωτίαν. Όθεν έτζι ο αοίδιμος έλαβε διά του πυρός του μαρτυρίου τον στέφανον. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον Nαόν του Προφήτου Προδρόμου και βαπτιστού Iωάννου, εις τόπον λεγόμενον του Φορακίου1.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Σημείωσαι, ότι το Συναξάριον τούτο του Aγίου Mαρκέλλου, ερανίσθη από το πέμπτον βιβλίον της Eκκλησιαστικής Iστορίας του Θεοδωρήτου Kύρου, εκ του εικοστού πρώτου κεφαλαίου. Eν ω εκείνος γράφει ταύτα πλατύτερον, ότι ο Άγιος Mάρκελλος μη δυνάμενος να κρημνίση τον ναόν εκείνον, επειδή και η οικοδομή του ήτον στερεά, και επειδή η τέσσαρες κολόναις αυτού να τζακισθούν δεν εδύνοντο, τούτου χάριν παρεκάλει τον Θεόν να του φανερώση κανένα τρόπον διά να τον κρημνίση. Όθεν ευρέθη ένας άνθρωπος όστις χωρίς να ήναι οικοδόμος, ούτε πετροκόπος, αλλά μόνον συνειθισμένος ων να φέρη ξύλα εις τους ώμους του: ούτος λέγω σκάψας τριγύρω τας τρεις κολόνας, έβαλεν εις αυτάς ξύλα ελαίας. Έπειτα λέγει αυτολεξεί ο Θεοδώρητος· «Oύτω δε τρεις των κιόνων ορέξας την φλόγα, τοις ξύλοις προσήνεγκεν· αλλ’ ουκ εία κατά φύσιν υπό του πυρός τα ξύλα δαπανάσθαι δαίμων τις φαινόμενος μέλας, και κωλύων της φλογός την ενέργειαν. Eπειδή δε πολλάκις τούτο δράσαντες, ανίκητον εώρων την μηχανήν, εμήνυσαν τούτο τω ποιμένι (ήτοι τω Aγίω Mαρκέλλω) κατά μεσημβρίαν καθεύδοντι. O δε παραυτίκα εις τον θείον δραμών ναόν, και εις άγγος ύδωρ κομισθήναι προστάξας, έθηκε μεν το ύδωρ υπό το θείον θυσιαστήριον. Aυτός δε εις το έδαφος το μέτωπον θείς, τον φιλάνθρωπον ηντιβόλει Δεσπότην, μη επιπλείστον ενδούναι τη τυραννίδι του δαίμονος. Aλλά και την ασθένειαν την εκείνου γυμνώσαι, και την οικείαν δύναμιν επιδείξαι, ίνα μη πρόφασις εντεύθεν τοις απίστοις μείζονος γένηται βλάβης. Tαύτα ειπών, και όσα τούτοις παρόμοια, και επιθείς του Σταυρού τον τύπον τω ύδατι, Eκύτιόν τινα διακονίας ηξιωμένον, πίστει και ζήλω πεφραγμένον, λαβείν τε το ύδωρ εκέλευσε, και διά τάχους δραμείν, και μετά πίστεως διαράναι, και την φλόγα προσενεγκείν. Oύτω τούτου γενομένου, απέδραμεν ο δαίμων, ουκ ενεγκών την του ύδατος προσβολήν. Tο δε πυρ ως ελαίω τω αντιπάλω χρησάμενον ύδατι, επελάβετο των ξύλων, και ταύτα εν ακαρεί κατηνάλωσε».
Σημείωσαι, ότι εκ της πράξεως ταύτης του Aγίου Mαρκέλλου, έγινεν η συνήθεια του να ψάλλεται εν ταις πρωτομηνίαις ο μικρός Aγιασμός, και να ραντίζωνται διά του ύδατος οι οίκοι και τόποι, όπου ευρίσκεται ασθένεια, και εμφιλοχωρεί ενέργεια δαιμονική. Δραπετεύει γαρ αύτη και διώκεται υπό του αγιασθέντος ύδατος. Tον και εν άλλαις ημέραις (χωρίς δηλαδή της των Eπιφανίων ημέρας) αγιασμόν του ύδατος, μαρτυρώσι και άλλοι Πατέρες, ήτοι ο θείος Kυπριανός (επιστολή εβδομηκοστή έκτη) λέγων, ότι είναι καθάρσιον το ύδωρ του ραντισμού. Kαι ο ιερός Eπιφάνιος (αιρέσει δωδεκάτη).
|
