Συναξαριστής(2224 Λήμματα)
Σημείωμα του Εκδότου [από την έκδοση: Δόμος 2005]
Εισαγωγικά της πρώτης εκδόσεως [εν Bενετία, 1819]
Αναζήτηση εορτών
Αναζήτηση σε κείμενο
Αναζήτηση Α-Ω
Αποτελέσματα:
24/01 - Μακεδονίου Οσίου.
O Όσιος Πατήρ ημών Μακεδόνιος, εν ειρήνη τελειούται.
 
Μονών απείρων πατρικής σης οικίας,
Μακεδόνιος Χριστέ λαμβάνει μίαν.
 
Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Μακεδόνιος, παλαίστραν και αγωνιστήριον εμεταχειρίζετο τας κορυφάς των βουνών. Εκεί γαρ είχε την άσκησιν και κατοικίαν του, τώρα μεν, ησυχάζων εις ένα τόπον, τώρα δε, εις άλλον, και άλλοτε μεταβαίνων εις άλλον, εις Φοινίκην δηλαδή, και εις Συρίαν, και εις Κιλικίαν. Έκαμνε δε τας μεταβάσεις ταύτας, διά να φεύγη τας ενοχλήσεις, οπού επροξένουν οι συντρέχοντες εις αυτόν. Διεπέρασε λοιπόν ο μακάριος σαρανταπέντε χρόνους, χωρίς να έχη επάνω της κεφαλής του τένταν, ή καλύβην, ή άλλην καμμίαν σκέπην, αλλά εστέκετο μέσα εις ένα λάκκον βαθύν1. Όταν δε έγινε γέρων, επείσθη εις τους παρακαλούντας αυτόν, και εκατασκεύασε μίαν καλύβαν. Ύστερον δε εμεταχειρίζετο εις κατοικίαν κάποια κελλάκια, όχι εδικά του, αλλά ξένα. Όθεν διεπέρασεν ακόμη, άλλους εικοσιπέντε χρόνους, ώστε οπού, όλοι οι χρόνοι της ζωής του συμποσούνται εβδομήκοντα. Eπειδή δε ετρέφετο με μόνον κριθάρι και νερόν εις τεσσαράκοντα χρόνων διάστημα, διά τούτο έπεσεν ο αοίδιμος ύστερον εις ασθένειαν, και έζη με ολίγον κομμάτι ψωμίου, και με πιοτόν απλού νερού. Με τοιαύτην θαυμασίαν άσκησιν ζων, ηξιώθη παρά Κυρίου να κάμνη θαύματα, ήτοι να διώκη δαιμόνια από τους ανθρώπους, να ιατρεύη διάφορα πάθη και ασθενείας, και να εκτελή άλλα πολλά παράδοξα.
     Eις τούτον τον Όσιον έφερον ένα καιρόν μίαν γυναίκα, η οποία από ενέργειαν του Διαβόλου έτρωγε πολύ φαγητόν καθ’ υπερβολήν. Τριάντα γαρ όρνιθας κατοικησίμους έτρωγε την ημέραν, και πάλιν δεν εχόρταινεν, αλλά ακόμη επείνα. Παρεκάλουν λοιπόν τον Όσιον οι συγγενείς της γυναικός, ίνα σπλαγχνισθή και ιατρεύση αυτήν, ήτις είχεν εξοδεύση την περιουσίαν της όλην εις το να τρώγη. Όθεν σπλαγχνισθείς ο του Θεού άνθρωπος, επροσευχήθη εις τον Θεόν. Eίτα βαλών την δεξιάν του χείρα εις νερόν, και σφραγίσας αυτό με την σωτήριον σφραγίδα του Σταυρού, επρόσταξε να πίη αυτό η πάσχουσα γυνή, και έτζι έκαμεν αυτήν να τρώγη κατά φύσιν, και να αρκήται μόνον εις μισήν όρνιθα. Γνησίως λοιπόν δουλεύσας τω Θεώ ο αοίδιμος εις χρόνους εβδομήκοντα, απήλθε προς Κύριον2.
 
 
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Όθεν, λέγει ο Θεοδώρητος, ότι εκ του λάκκου εκείνου, ωνόμαζον τον Όσιον Γουβάν. Διατί γούβα κατά την συριακήν γλώσσαν, θέλει να ειπή λάκκος. O Θεοδώρητος γαρ γράφει και τούτου του Οσίου τον Βίον, εν αριθμώ δεκάτω τρίτω της Φιλοθέου Ιστορίας. Όστις και τούτο λέγει, ότι αυτός ωνομάζετο Κριθοφάγος. Eπειδή τροφήν του είχε το κριθάρι, όχι κατεσκευασμένον ψωμίον, όχι βρασμένον, αλλά μόνον κοπανισμένον και βρεγμένον με νερόν.
 
2. Προσθέττει δε και ταύτα ο Θεοδώρητος. Ότι μίαν φοράν επήγεν ένας στρατηγός εις το βουνόν εκείνο, οπού εκατοίκει ο Όσιος, διά να κυνηγήση. Βλέπωντας δε από μακράν τον Όσιον, και μαθών από τους ανθρώπους του, ποίος είναι, ευθύς επήδησε κάτω από το άλογον, και επήγε κοντά και τον εχαιρέτισεν. Eίτα τον ερώτησε, τι κάμνει εκεί εις το βουνόν. O δε Όσιος τον αντερώτησε. Και συ, τι ανέβης εδώ να κάμης; O στρατηγός απεκρίθη. Ήλθον διά να κυνηγήσω. Και εγώ, ανταπεκρίθη ο γέρων, και εγώ κυνηγώ τον εδικόν μου Θεόν, και αγαπώ να τον λάβω, και ποθώ να τον ιδώ, και δεν θέλω αφήσω το καλόν τούτο κυνήγιον. Ταύτα ακούσας ο στρατηγός, εθαύμασε, και ωφεληθείς, ανεχώρησεν. Ούτος ο Όσιος ήλεγξε τους στρατιώτας, οπού έστειλεν ο βασιλεύς Θεοδόσιος διά να θανατώσουν τους ανθρώπους εκείνους, οπού εκρήμνισαν εν Aντιοχεία τους ανδριάντας της γυναικός του. Καταβάς γαρ ούτος από το βουνόν, επίασε τους αποσταλέντας δύω στρατηγούς, μέσα εις το παζάρι. Οι δε μαθόντες ποίος είναι, ευθύς επήδησαν από τα άλογα, και ασπάζοντο τας χείρας και τα γόνατά του. O δε είπε προς αυτούς, να ειπούν εις τον βασιλέα, ότι άνθρωπος ων, δεν πρέπει να οργίζεται αμέτρως κατά των ομοίων του ανθρώπων, και αντί των εδικών του αψύχων εικόνων, να παραδίδη εις θάνατον τας του Θεού εικόνας, ήτοι τους ανθρώπους. Και μόλον οπού, εις ημάς μεν, είναι εύκολον πάλιν να αναπλάσωμεν τας χαλκάς εικόνας. Eις δε τον βασιλέα, δεν είναι δυνατόν να φέρη τα σφαγέντα σώματα εις την ζωήν. Και τι λέγω σώματα; ουδέ μίαν τρίχα δεν είναι δυνατόν εις αυτόν να κατασκευάση.
     Ταύτα είπε με συριακήν γλώσσαν. Οι δε στρατηγοί μεταγλωττίσαντες ταύτα ελληνικά, τα ανέφερον εις τον βασιλέα. Ούτος ο Όσιος Μακεδόνιος, διά προσευχής του έκαμε την μητέρα του ιδίου Θεοδωρήτου να γεννήση υιόν, αυτόν λέγω τον Θεοδώρητον, τον ταύτα γράφοντα. Στείρα γαρ ήτον πρότερον και δεν εγέννα. Όθεν και Θεοδώρητος ωνομάσθη ο υιός της ούτος, ως παρά του Θεού δεδωρημένος. Και επειδή η μήτηρ του εκινδύνευε να αποβάλη όταν ήτον εγγαστρωμένη τον Θεοδώρητον, τούτου χάριν ο Όσιος έδωκε νερόν ευλογημένον παρ’ αυτού, και έπιεν η μήτηρ του, και ούτως ελυτρώθη από τον κίνδυνον. Aποθανόντος δε αυτού, εβάλθη το λείψανόν του με τα λείψανα του Οσίου Aφραάτου, και Θεοδοσίου.
 
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)