| O Όσιος Ζωσιμάς, εν ειρήνη τελειούται1.
Τίς τους μακρούς σου Ζωσιμά φράσει πόνους;
Και τίς θανόντος των πόνων σου τα στέφη;
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. O Ζωσιμάς ούτος είναι άλλος από τον Ζωσιμάν, τον ευρόντα την Oσίαν Μαρίαν την Αιγυπτίαν, και ενταφιάσαντα αυτήν, ως εν τω Βίω αυτής οράται, όστις εορτάζεται κατά την τετάρτην του Aπριλλίου. Ούτος λοιπόν ο Ζωσιμάς αξιόλογα λόγια αφήκεν εις ημάς περί του θυμού, εν σελ. 499 του Ευεργετινού. Είπε γαρ ούτος, ότι η αρχή του να νικήση τινάς τον θυμόν είναι, το να ταράττεται μεν τινας, να μη λαλή δε. Eκ δε του μη λαλείν, έρχεται και εις το να μη ταράττεται όλως. Καθώς και ο Aββάς Μωυσής, όταν μεν το πρώτον εξουδενώθη από τους Πατέρας, ειπόντας· «Τί και ο Αιθίοψ ούτος έρχεται εν μέσω ημών;», τότε, εταράχθη μεν, αλλά δεν ελάλησεν, ως μόνος έλεγεν. Όταν δε δεύτερον υβρίσθη από τους κληρικούς και εδιώχθη από το ιερατείον, τότε όχι μόνον δεν εταράχθη, αλλά και τον εαυτόν του επέπληξεν, ειπών· «Σποδόδερμε, μελανέ, καλώς σοι εποίησαν. Μη ων γαρ άνθρωπος, τι έρχη εν μέσω ανθρώπων;» Όθεν ας παύσωμεν από του να λέγωμεν, ότι είναι αδύνατον, το να μη ταράττεται όλως τινάς από τον θυμόν. Και δεν ακούομεν τον Δαβίδ οπού λέγει· «Ητιμάσθην (γράφεται γαρ και ούτω) και ουκ εταράχθην».
|
