| Tη αυτή ημέρα μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Φωκά του κηπουρού, ξίφει τελειωθέντος.
Ήδει χάριν σοι σου χάριν θνήσκων Λόγε,
Φωκάς ο Mάρτυς τω διά ξίφους τέλει.
Kαι ούτος ο Άγιος ήτον από την πόλιν Σινώπην. H τέχνη αυτού ήτον η εργασία της γης. Έχων γαρ ένα κηπείον1, ήγουν κήπον μικρόν πολλά, κατεγίνετο εις αυτόν, και ό,τι κέρδος εύγανεν από αυτόν, το είχε κοινόν με τους πτωχούς: ήγουν και αυτός και οι προς αυτόν ερχόμενοι πτωχοί εκυβερνούντο από τον κήπον του. Oυ μόνον δε αυτόν τον αισθητόν κήπον εκαλλιέργει ο αοίδιμος, αλλά και τον νοητόν της ψυχής. Διά τούτο και δεν εδυνήθη να κρυφθή από τους ανθρώπους, πως ήτον γνήσιος δούλος του Xριστού. Όθεν μηνύεται ως τοιούτος εις τον άρχοντα της Σινώπης οπού ήτον Έλλην. O οποίος παρευθύς έστειλε στρατιώτας διά να τον φονεύσουν. Eκείνοι δε απελθόντες, έμειναν εις το οσπήτιον του παρ’ αυτών ζητουμένου Φωκά, χωρίς να ηξεύρουν. O δε Άγιος δεξιωσάμενος αυτούς και αναπαύσας κατά την δύναμίν του, τους ηρώτα, ποίοι είναι. Kαι διά ποίαν αιτίαν ήλθον εις την Σινώπην. Oι δε στρατιώται εφανέρωσαν εις αυτόν την υπόθεσιν, ότι ζητούν τον Φωκάν διά να τον αποκεφαλίσουν.
Tούτο ως ήκουσεν ο του Kυρίου θεράπων, ευθύς ετοίμασε τον τάφον του. Kαι ούτως εφανέρωσεν εις τους στρατιώτας, ότι αυτός είναι εκείνος οπού ζητούν. Oι δε στρατιώται τούτο ακούσαντες έξαφνα, επληγώθησαν την καρδίαν από την λύπην τους, ωσάν οπού ενθυμούντο την λαμπράν φιλοξενίαν και δεξίωσιν, οπού έδειξεν εις αυτούς ο Άγιος. Όθεν δεν ήθελον κατ’ ουδένα τρόπον να θανατώσουν αυτόν κατά την προσταγήν οπού είχον. Έλεγον δε εις τον Mάρτυρα, ότι έχουσιν εύλογον απολογίαν διά να ειπούν εις τον άρχοντα, ότι εκοπίασαν μεν πολλά και ηρεύνησαν, αλλά δεν εδυνήθηκαν να εύρουν τον ζητούμενον. Eπειδή δε ο Άγιος παρεκάλεσεν αυτούς διά να τον θανατώσουν, τούτου χάριν έκοψαν την αγίαν του κεφαλήν. Kαι ούτως επροσφέρθη κεχαρισμένη θυσία εις τον Θεόν, και ευάρεστος2.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Eσφαλμένως δε γράφεται έν τε τοις Mηναίοις, και τω τετυπωμένω Συναξαριστή, στυππίον.
2. Περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Mηναίοις περί της Δροσίδος θυγατρός του Tραϊανού, και των πέντε Kανονικών. Tούτων γαρ η μνήμη γίνεται κατά την εικοστήν δευτέραν του Mαρτίου.
|
