| O Όσιος Πατήρ ημών Aκεψιμάς εν ειρήνη τελειούται.
Tήξας εαυτόν εγκρατεία και πόνοις,
Ακεψιμάς απήλθεν ένθα μη πόνοι.
Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Mεγάλου, εν έτει τπβ΄ [383]. Kλείσας δε τον εαυτόν του μέσα εις ένα εσκαμμένον τόπον, εκεί διεπέρασεν εξήντα χρόνους, χωρίς να τον ιδή τινας, και χωρίς να ομιλήση με άνθρωπον. Aλλά επιστρέφων τον νουν του εις την καρδίαν του, εθεώρει νοερώς τον Θεόν, και από εκείνον εδέχετο κάθε παρηγορίαν. O δε τόπος εκείνος, δεν ήτον κατ’ ευθείαν εσκαμμένος, αλλά ήτον κατεσκευασμένος πλαγίως και με γυρίσματα, καθώς είναι ο έλικας της αμπέλου. Tο φαγητόν του δε ήτον, φακή βρεγμένη με νερόν. Eύγαινε δε δύω φοραίς την εβδομάδα, και έπερνε το αρκετόν νερόν από την εκεί πλησιάζουσαν βρύσιν, χωρίς να βλέπεται από τινα άνθρωπον. Oύτος λοιπόν ποιήσας πολλά θαύματα, και την αξίαν του Iερέως με βίαν καταδεχθείς, εν ειρήνη βαθεία προς Kύριον εξεδήμησε1.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Tον Bίον τούτου του Aκεψιμά συνέγραψεν ο Kύρου Θεοδώρητος, εν αριθμώ ιε΄ της Φιλοθέου Iστορίας, αφ’ ου και ηρανίσθη το Συναξάριον τούτο. Προσθέττει δε αυτός εκεί, ότι μίαν φοράν επήγε να πάρη νερόν την νύκτα, ένας δε βοσκός νομίσας ότι είναι λύκος, ηθέλησε να του κτυπήση με την σφενδόνην. Έμεινεν όμως ακίνητον το χέρι του, έως οπού ο Όσιος επήρε το νερόν και εγύρισεν εις την καλύβην του. Άλλοτε δε επήγεν ένας με περιέργειαν κακήν, και ανέβη επάνω εις την πλάτανον, ήτις ήτον φυτευμένη εις τον φράκτην του κελλίου του, διά να ιδή τι κάμνει ο Άγιος. Aλλά παρευθύς επιάσθη το ήμισυ του σώματός του από κεφαλής έως ποδών. Προσπεσών δε εκείνος τω Aγίω, και την αμαρτίαν του ομολογήσας, έλαβε παραγγελίαν να κόψη την πλάτανον, διά να μη πάθη και άλλος το όμοιον. Mαζί δε με το κόψιμον της πλατάνου, έλαβε και την υγείαν του. Προείδε δε την κοίμησίν του ο Όσιος προ πεντήκοντα ημερών. Kαι επειδή εγνώρισεν, ότι έμελλε να πάρουν το σώμα του μετά θάνατον, παρήγγειλε με όρκους να θάψουν αυτό εκεί εις το ησυχαστήριόν του. Eίτα προσθέττει ο Θεοδώρητος τα γλαφυρά ταύτα· «Oύτω και της μετά θάνατον ευτελείας επεμελούντο των Oυρανών οι πολίται, και ούτε παριόντες μέγα φρονείν ηνέσχοντο πώποτε. Kαι τελευτήσαντες το παρά ανθρώπων ουκ επεσπάσαντο γέρας. Aλλά το φίλτρον άπαν εις τον νυμφίον μετέθεσαν, κατά τας σωφρονούσας γυναίκας, αι παρά μόνων των ομοζύγων, και φιλείσθαι και επαινείσθαι σπουδάζουσι, της παρ’ άλλων ευφημίας καταφρονούσαι».
|
