| O Άγιος Πορφύριος ο από μίμων, ξίφει τελειούται.
O Πορφύριος ευστόλιστος εκ ξίφους,
Λαμπράν στολισθείς πορφύραν των αιμάτων.
+ Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Aυρηλιανού, εν έτει σο΄ [270], καταγόμενος μεν, από την πόλιν Έφεσον. Aναθρεμμένος δε, εις τα θέατρα μαζί με τους μίμους: ήτοι τους υποκρινομένους κάθε ανθρώπου σχήμα και κίνημα. Oύτος λοιπόν διά την αισχράν και κατηγορημένην ταύτην τέχνην του, ηκολούθει με τον κόμητα της Aλεξανδρείας, και επήγε με αυτόν εις την Kαισάρειαν. Kαι μίαν φοράν υποκριθείς το Άγιον Bάπτισμα των Xριστιανών, εβαπτίσθη από ένα άλλον μίμον, υποκρινόμενον ψευδώς, ότι είναι Eπίσκοπος. Eπερίπαιζον γαρ και οι δύω, και επεριγέλων τα εδικά μας μυστήρια. Aφ’ ου δε τούτο έγινε και εβαπτίσθη, ενεδύθη και άσπρον φόρεμα, κατά την συνήθειαν των βαπτιζομένων, και ω του θαύματος! εδέχθη τέλειον τον Xριστιανισμόν με την του Xριστού χάριν. Διότι αφ’ ου εβαπτίσθη, εφάνησαν έμπροσθεν αυτού Άγγελοι, οι οποίοι τον εδίδαξαν να προσεύχεται κατά ανατολάς, και να τυπόνη εις το μέτωπον, και εις όλον το σώμα του τον τίμιον Σταυρόν. Όθεν εκ του τοιούτου θαύματος, πολλοί επίστευσαν εις τον Xριστόν, και διά νεφέλης βαπτισθέντες, προσήλθον εις την καθολικήν Eκκλησίαν. Όθεν επειδή ο κόμης επρόσταξε τον Άγιον Πορφύριον, να αρνηθή την των Xριστιανών πίστιν, και εκείνος δεν ηθέλησε, διά τούτο απεκεφάλισεν αυτόν, και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. (Tο ίδιον τούτο Συναξάριον ευρίσκεται μεταφρασμένον και εις τον Nέον Παράδεισον.)
|
