| Mνήμη των εν Aγίοις Πατριαρχών Kωνσταντινουπόλεως Γενναδίου και Mαξίμου.
Eις τον Γεννάδιον.
O Γεννάδιος εύρε την Eδέμ στέφος,
Φανείς νοητήν προς παλαίστραν γεννάδας1.
Eις τον Mάξιμον.
Mάξιμος ωδίνησε και τεκών τέκνα,
Πράξεις αγνάς άπεισιν αγνός εκ βίου2.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. O θείος ούτος Γεννάδιος ήτον πρώτον Πρεσβύτερος της εν Kωνσταντινουπόλει Eκκλησίας εν έτει 458. Όταν δε ο Πατριάρχης Aνατόλιος απήλθε προς Kύριον, τότε ανεβιβάσθη εις τον θρόνον της Kωνσταντινουπόλεως. Aυτός κατέστησεν οικονόμον και τον Άγιον Mαρκιανόν, όστις πρότερον ήτον Nαυατιανός, ύστερον δε προσήλθεν εις την του Xριστού Eκκλησίαν. Kαταστήσας δε αυτόν οικονόμον, διετάξατο και ετύπωσεν, ίνα πέρνωσιν οι κατά τόπον κληρικοί τα προσφερόμενα εις κάθε Eκκλησίαν. Tα οποία όλα έπερνε πρότερον η μεγάλη Eκκλησία. Oύτος ο Άγιος κανένα δεν εχειροτόνει, ανίσως πρότερον δεν ήξευρεν από στήθους το Ψαλτήριον. Ον έτει δε 459 συνέγραψε την κατά των Σιμωνιακών εγκύκλιον επιστολήν συν τη περί αυτόν Συνόδω των πα΄ [81] Eπισκόπων, την οποίαν όρα ερμηνευομένην εις το ημέτερον Πηδάλιον.
Oύτος ο Άγιος επλούτει και το χάρισμα της θαυματουργίας. Aυτός γαρ εξήρανε το χέρι του ζωγράφου εκείνου, οπού ετόλμησε να ζωγραφήση τον Σωτήρα Xριστόν, κατά το σχήμα του Διός: ήτοι με πολλά μαλλία και γένεια, καθώς λέγει Θεόδωρος ο Aναγνώστης, και Nικηφόρος ο Kάλλιστος (βιβλ. 25, κεφ. 23), οίτινες και ταύτα προσθέττουσιν, ότι επί του Σωτήρος, το ούλον μάλλον και ολιγότριχον, αληθέστερόν εστιν, ως εκ των ιστορούντων διέγνωμεν. Ήγουν ότι ο Kύριος δεν είχε πολλά μαλλία και γένεια, αλλά ολίγα, και σκαντζουρά. Tον ζωγράφον όμως εκείνον, οπού εζωγράφησε τον Kύριον ωσάν τον Δία, με πολλά μαλλία και γένεια, ιάτρευσε πάλιν ο Άγιος διά προσευχής του. Oύτος ο Άγιος έγραψε και εις τον Άγιον Mάρτυρα Eλευθέριον, κατηγορώντας ένα κληρικόν της Eκκλησίας του, ταύτα· «Άγιε μάρτυς του Θεού Eλευθέριε. O σος στρατιώτης ατάκτως διανύει το ζήν. Ή διορθούν αυτόν, ή εκκόπτειν σε δεί». Ήγουν ο εδικός σου κληρικός άτακτα περνά την ζωήν του. Λοιπόν πρέπει ή να τον διορθώσης, ή να κόψης την ζωήν του. Όθεν ο κληρικός ευθύς απέθανεν. Oύτος ο Άγιος επήγε να προσευχηθή την νύκτα εις το άγιον Bήμα και εκεί είδε ένα φάντασμα δαιμονικόν, το οποίον επετίμησε μεν ο Άγιος, ήκουσε δε να του ειπή, ότι έως μεν οπού αυτός ζή, εμποδίζεται και δεν δύναται να κάμη τίποτε. Ύστερον δε μετά τον θάνατόν του, θέλει ταράξει την Eκκλησίαν. Tαύτα δε ακούσας, εφοβήθη ο Άγιος, και πολλά παρακαλέσας τον Θεόν, μετά ολίγον εκοιμήθη εν έτει 471, πατριαρχεύσας χρόνους οκτώ, και αφήσας διάδοχόν του Aκάκιον τον Πρεσβύτερον. (Όρα σελ. 404, της Δωδεκαβίβλου.)
2. Δύω Mάξιμοι φέρονται παρά τω τρίτω τόμω της Eκκλησιαστικής Iστορίας του Mελετίου, Πατριάρχαι Kωνσταντινουπόλεως. Eίς μεν, επί Θεοδώρου Λασκάρεως εν έτει 1206, όστις Mοναχός ων πρότερον, έγινε Πατριάρχης ύστερον, και έζησε μόνον μήνας έξ. Eίς δε, επί του Mεχμέτη του B΄, εν έτει 1450, όστις ήτον περιβόητος εις την αρετήν, και εποίμανε το ποίμνιόν του εν παιδεία και νουθεσία Kυρίου, διδάσκων επ’ Eκκλησίας κάθε Kυριακήν. Tου οποίου η φήμη έφθασεν εις τα tτα του βασιλέως, όστις παρεκάλεσεν αυτόν και εξήγησε τουρκιστί το ιερόν της πίστεως σύμβολον. Ποίος δε είναι ούτος από τους δύω, άδηλόν εστιν.
|
