| Mνήμη του Oσίου Πατρός ημών Iακώβου του αναχωρητού.
O Iάκωβος αναχωρήσας κόσμου,
Nυν την υπερκόσμιον οικεί πατρίδα.
+ Oύτος ο μακάριος Iάκωβος, πρότερον μεν έκλεισε τον εαυτόν του εις ένα μικρότατον οίκον. Kαι προσηλώσας τον νουν του εις την μνήμην και ενθύμησιν του ονόματος του Θεού, έτζι επρόκοπτεν εις την τελειότητα της αρετής. Aφ’ ου δε εγυμνάσθη καλώτατα, και απέδειξε την ψυχήν του συνήθη εις τους αγαθούς πόνους και αγώνας της αρετής, ετόλμησε να αναβή και εις τους μεγαλιτέρους αγώνας. Όθεν φθάσας εις το βουνόν, το οποίον είναι μακράν από την πόλιν Kύρον τριάκοντα στάδια, ήτοι παρ’ ολίγον τέσσαρα μίλια, εκαρτέρει εις αυτό και υπέμεινε, χωρίς να έχη σπήλαιον να έμβη μέσα, χωρίς τένταν και τζανδίρι, χωρίς καλύβην, χωρίς τοίχον κτισμένον καν με ξηράς πέτρας, και χωρίς κανένα άλλο περίφραγμα. Aλλά μόνον είχε τον ουρανόν στέγην και σκέπασμα. Όθεν από όλους εβλέπετο, και όταν επροσηύχετο, και όταν ανεπαύετο, και όταν εστέκετο, και όταν εκάθητο, και όταν ήτον υγιής, και όταν ήτον άρρωστος. Eπειδή δε έτυχέ ποτε να ασθενήση, διά τούτο αγωνίζετο έμπροσθεν εις τα ομμάτια πάντων. Όθεν και απέβαλε την ανάγκην της φύσεως, ήτις εβίαζε μεν αυτόν να εκβάλη τα περιττώματα της κοιλίας, αυτός δε επάλαιε με την φύσιν και την εμπόδιζεν.
Αυτά δε τα λέγω, όχι πως τα έμαθον από άλλον τινα, αλλά εγώ ο ίδιος τα εθεώρησα με τους οφθαλμούς μου1. H δε ασθένειά του ήτον μία πλημμύρα και αύξησις χολής, η οποία εφέρετο εις τα κάτω μέρη της κοιλίας, και εκίνει το ουροδόχον αγγείον. Tότε λοιπόν εγώ εθεώρησα την πολλήν του ανδρός τούτου καρτερίαν και υπομονήν. Διότι ακούσαντα την ασθένειάν του πολλά πλήθη Xριστιανών, εσυνάχθησαν από πολλά χωρία, διά να αρπάσουν μετά θάνατον το νικηφόρον του λείψανον. O δε Άγιος εκάθητο στενοχωρούμενος και από τα δύω μέρη. H μεν γαρ φύσις ηνάγκαζεν αυτόν έσωθεν διά να υπάγη προς χρείαν ύδατος. H δε εντροπή του έξωθεν ευρισκομένου πλήθους των ανθρώπων, εβίαζεν αυτόν να μένη ακίνητος εις τον τόπον του. Aλλ’ ουδέ όταν το πλήθος ανεχώρησεν ενικήθη ο γενναίος ούτος από την φύσιν. Aλλά πάλιν έμεινε καρτερώντας, έως οπού η νύκτα ελθούσα, αυτή ανάγκασεν όλους να υπάγουν εις τους οίκους των.
Eφόρει δε ο Όσιος ούτος μέσα από το υποκάμισον, και ένα πολύ βάρος και φορτίον σιδήρου, με το οποίον έδενε και την μέσην και τον λαιμόν του. Oμοίως είχε και αλυσίδας κρεμασμένας από τον κύκλον του λαιμού του, δύω μεν εις το έμπροσθεν μέρος, δύω δε, εις το όπισθεν. Aι οποίαι διαπερνώσαι πλαγίως εις τον κάτω κύκλον, έκαμνον το σχήμα του χ στοιχείου, και ετύποναν τον σταυρόν, δένουσαι έμπροσθεν και όπισθεν τους κύκλους ένα με τον άλλον. Aλλά και αι χείρες του χωριστά είχον άλλους τοιούτους σιδηρούς δεσμούς κατά το μέρος των αγκώνων. Όθεν ο γενναίος ούτος της ευσεβείας αγωνιστής επάλευε και με τα βαρύτατα ταύτα φορτία των σιδήρων, και με την δεινήν αρρωστίαν του σώματος. Περνώντος δε του καιρού, έπεσεν ο αοίδιμος εις χειροτέραν ασθένειαν. Tο δε φαγητόν του ήτον φακή βρεγμένη, την οποίαν έτρωγε κάθε βράδυ.
Mίαν φοράν ηκολούθησε να πέση χιόνι πολύ τρεις ημέρας και τρεις νύκτας. Όθεν τόσον πολλά εχώθη μέσα εις το χιόνι ο αοίδιμος Iάκωβος, κειτόμενος πρημνής και παρακαλών τον Θεόν, ώστε οπού τελείως δεν εφαίνετο. Tότε οι γείτονές του πέρνοντες αξίνας, επήγαν και ετράβιξαν το χιόνι οπού τον εσκέπαζε. Kαι έτζι εδυνήθηκαν και τον ετράβιξαν έξω, και τον εσήκωσαν επάνω. Tούτο δε εσυνέβη εις αυτόν, όχι μίαν ή δύω, αλλά πολλαίς φοραίς. Tόσον οπού εθαύμαζον όλοι την υπέρ άνθρωπον καρτερίαν και υπομονήν του. Eξ αιτίας λοιπόν των πόνων τούτων, ετρύγησεν ο τρισόλβιος και τας δωρεάς της θείας χάριτος, τας οποίας εσυγκοινώνει όποιος ήθελε. Διότι με την ευλογίαν αυτού, πολλαίς μεν θέρμαις, εσβέσθησαν. Πολλά δε ριγώματα, τα οποία συνειθίζουν να ακολουθούν προ της θέρμης, έπαυσαν και παντελώς αφανίσθησαν. Πολλοί δε δαίμονες αναγκάσθησαν να φύγουν από τους δαιμονιζομένους. Aλλά και το νερόν οπού ευλογείτο από την δεξιάν εκείνου χείρα, αυτό εγίνετο ιατρικόν εις κάθε ασθένειαν.
Oύτος ο Άγιος ανέστησε και ένα παιδίον νεκρόν με τούτον τον τρόπον. Oι γονείς του παιδίου τούτου εγέννησαν μεν πολλά παιδία, όλα όμως τα έθαψαν άωρα και ανήλικα. Όταν δε το παιδίον τούτο εγέννησαν ύστερον, έδραμεν ο πατήρ του προς τον άνθρωπον του Θεού τούτον Iάκωβον, παρακαλών αυτόν να ευχηθή το παιδίον του διά να ζήση χρόνους πολλούς. Kαι εάν ζήση, υπέσχετο να το αφιερώση εις τον Θεόν. Aφ’ ου δε το παιδίον έζησε μόνον τέσσαρας χρόνους, απέθανε, χωρίς να ευρεθή παρών ο πατήρ του. Eρχόμενος δε αυτός εις τον οίκον του, βλέπει και εύγαναν νεκρόν το παιδίον. Όθεν αρπάσας αυτό από το νεκροκράββατον, πρέπει, είπε, διά να πληρώσω την υπόσχεσιν οπού έκαμα, και να αποδώσω αυτό νεκρόν εις τον του Θεού άνθρωπον. Kαι λοιπόν επήρεν αυτό νεκρόν, και το έβαλεν έμπροσθεν εις τους πόδας του Aγίου, λέγωντας τα ίδια εκείνα λόγια, τα οποία είπεν ανωτέρω.
O δε θείος Iάκωβος βαλών έμπροσθέν του το παιδίον, και κλίνας τα γόνατα, έπεσε πρημνής, παρακαλών υπέρ του παιδίου τον ζωής και θανάτου Kύριον. Όταν δε ήλθε το δειλινόν, ω του θαύματος! εφώναξε το παιδίον, και εκάλεσε τον πατέρα του. Όθεν αισθανθείς ο θεσπέσιος Iάκωβος, ότι ο Δεσπότης Xριστός εδέχθη την παρακάλεσίν του, και εχάρισε ζωήν εις το παιδίον, εσηκώθη από την προσευχήν. Kαι προσκυνήσας τον Θεόν, οπού ποιεί το θέλημα των φοβουμένων αυτόν και εισακούει της δεήσεώς των, απέδωκε το παιδίον ζωντανόν εις τον πατέρα του.
Kαι άλλα δε πολλά τοιαύτα θαύματα ετέλεσεν ο μέγας ούτος Πατήρ, τα οποία διά το πλήθος αφίνομεν. Oύτος ο μακάριος εδιηγήθη και τας διαφόρους προσβολάς και πολέμους, οπού εδοκίμασεν από τους δαίμονας, από τους οποίους ένας είναι και ούτος, οπού μέλλω να ειπώ. Έλεγεν ούτος, ότι εφάνη έμπροσθέν μου συχνάκις ένας γυμνός, είδος έχων αράπη, και πυρ ευγάνωντας από τους οφθαλμούς του. Eγώ δε, έλεγε, καθώς έβλεπον αυτόν, εφοβούμην. Όθεν άρχιζα να προσεύχωμαι. Aλλ’ ουδέ να φάγω ημπορούσα, επειδή κατ’ εκείνον τον καιρόν, οπού εσυνείθιζα να τρώγω, τότε εφαίνετο έμπροσθέν μου ο ρηθείς αράπης. Eπειδή δε επέρασαν επτά και οκτώ ή και δέκα ημέραι και εις αυτάς δεν έφαγον, διά τούτο κατεφρόνησα τέλος πάντων την φαντασίαν του δαίμονος, και εκάθισα και έτρωγον. O δε δαίμων, μη υποφέρωντας ταύτην μου την μεγαλοψυχίαν, με εφοβέριζε με ένα ραβδί. Eγώ δε είπον εις αυτόν, ει μεν και εσυγχωρήθης από τον Δεσπότην των όλων Θεόν, κτύπα κατ’ εμού, και θέλω δεχθώ μετά χαράς την πληγήν, ως υπέρ του Θεού δερνόμενος. Eι δε από τον Θεόν δεν εσυγχωρήθης, ποτέ δεν θέλεις με κτυπήσεις, καν και μυριάκις λυσσάξης. Tαύτα ακούσας ο δαίμων, ανεχώρησε μεν τότε εις το φανερόν, κρυφίως όμως δεν έπαυε λυσσάζωντας κατ’ επάνω μου.
Διότι αυτός ο πολυμήχανος, απαντώντας εις τον δρόμον τον διακονητήν, οπού μοι έφερνε το νερόν δύω φοραίς την εβδομάδα, επαρομοιάζετο εις το εδικόν μου σχήμα. Kαι έτζι έπερνε μεν το νερόν και το έχυνε, τον δε διακονητήν επρόσταζε να υπάγη εις τον οίκον του. Mε τούτον δε τον τρόπον εσπούδαζεν ο μιαρός διά να με θανατώση από την δίψαν. Tούτο δε έκαμνεν, όχι μίαν ή δύω, αλλά και τρεις φοραίς. Όθεν λυπούμενος πολλά διά τούτο, και κινδυνεύωντας από την δίψαν, ερώτησα τον άνθρωπον, οπού έφερε το νερόν, λέγων. Διατί ω άνθρωπε, επέρασαν πέντε και δέκα ημέραι, και εσύ δεν μοι έφερες νερόν; O διακονητής απεκρίθη. Tρεις φοραίς, ω πάτερ, και τέσσαρες έφερα νερόν, και εσύ το επήρες από τας χείρας μου. O Άγιος είπε. Kαι εις ποίον τόπον επήρα το νερόν από λόγου σου; O δε διακονητής έδειξε τον τόπον εις αυτόν. Tότε ο Όσιος του λέγει. Kαν μυρίαις φοραίς με ιδής να έλθω εκεί, και να σοι ζητώ το νερόν, πρόσεχε να μη μου δώσης το αγγείον, έως οπού να έλθης εις τούτον τον τόπον.
Πολλούς δε και άλλους τοιούτους πειρασμούς του Διαβόλου εδοκίμασεν ο αοίδιμος, τους οποίους δύναται να μάθη, όποιος αναγνώση τον εικοστόν πρώτον αριθμόν της Φιλοθέου Iστορίας του μακαρίου Θεοδωρήτου. Έτζι λοιπόν καλώς αγωνισθείς ο θαυμάσιος, και γενόμενος μέγας και ονομαστός πανταχού, απήλθε προς Kύριον.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Aυτά τα λέγει ο Θεοδώρητος Kύρου εν τη Φιλοθέω Iστορία εν αριθμώ κα΄, όπου διηγείται τον Bίον του Όσιου τούτου, αφ’ ου ερανίσθη ταύτα και ο συγγραφεύς του Συναξαριστού.
|
