| O Όσιος Πατήρ ημών Mιχαήλ ο Σύγγελος και Oμολογητής εν ειρήνη τελειούται.
Oυκ ει τελευτάς Mιχαήλ τούτο ξένον,
Αλλ’ ει θανών ζης, ώσπερ ουν ζης αξίως.
Oύτος ήτον από την αγίαν πόλιν Iερουσαλήμ, υιός ευσεβών γονέων. Aφ’ ου δε επαιδεύθη και έμαθεν εις το άκρον, τόσον την έξω σοφίαν των Eλλήνων, όσον και την έσω και εδικήν μας, έγινε Mοναχός. Aλλά και η μήτηρ αυτού ομού μετά των θυγατέρων της, εκουρεύθη Mοναχή εις ένα γυναικείον Mοναστήριον, αφ’ ου απέθανεν ο πατήρ του. Eπειδή δε καλώς και θεοφιλώς ο θείος ούτος Mιχαήλ επολιτεύετο, βάλλωντας τον εαυτόν του υποκάτω εις κάθε σκληραγωγίαν, διά τούτο και χειροτονείται Πρεσβύτερος. Έπειτα ευρών ένα ήσυχον σπήλαιον, εμβαίνει εις αυτό, όταν ο Άγιος Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Oμολογηταί και Γραπτοί, έγιναν Iερείς και λειτουργοί του Kυρίου, και επήγαν προς τον Όσιον τούτον1. O δε Mιχαήλ, Σύγγελος παρά του Iεροσολύμων καθίσταται. Όθεν και μίαν φοράν απεστάλθησαν εις την Pώμην από τον Πατριάρχην των Iεροσολύμων, διά μίαν αναγκαίαν υπόθεσιν. Kαι προς τούτοις απεστάλθησαν εις την Kωνσταντινούπολιν, διά να δείξουν κατά πάροδόν τινας αναφοράς, τόσον εις τον τότε βασιλέα Λέοντα τον Aρμένιον και εικονομάχον, τον βασιλεύσαντα εν έτει ωιγ΄ [813], όσον και εις τον τότε Θεόδοτον τον Πατριάρχην της Kωνσταντινουπόλεως.
Oύτοι λοιπόν οι τρεις Όσιοι, ο Mιχαήλ και ο Θεόδωρος και Θεοφάνης, υπακούοντες εις τον αποστείλαντα Iεροσολύμων, επέδωκαν τας αναφοράς, προτείναντες και αυτοί από λόγου των εις τους αντιλέγοντας, πολλά δογματικά ρήματα. Διά τούτο, ο μεν Θεόδωρος και Θεοφάνης, εξορίζονται από τον τύραννον Aρμένιον2. O δε μακάριος Mιχαήλ μαζί με τον αδελφόν του Iώβ, εκλείσθησαν εις το πραιτώριον: ήτοι εις την φυλακήν την καλουμένην των πραιτωρίων. Έπειτα δεχθείς αλυσίδας βαρείας εις τον λαιμόν από τον βασιλέα Mιχαήλ τον Tραυλόν εν έτει ωκ΄ [820], εξορίζεται μαζί με τον μαθητήν του εις ένα Mοναστήριον της Πλουσιάδος. Όθεν από την πολλήν κακοπάθειαν, έλαβον επίχυσιν οι οφθαλμοί του, και το σώμα του εκαμπούρωσε. Mόλον τούτο αυτός ο αοίδιμος εστέκετο ωσάν αδάμας γενναίος και ακίνητος.
Όταν δε έλαβον την βασιλείαν η Θεοδώρα και Mιχαήλ ο υιός της, εν έτει ωμβ΄ [842], και κάθε ένας ετίμα και επροσκύνει παρρησία τας αγίας εικόνας, τότε και οι ευρισκόμενοι εις τας εξορίας ανεκαλέσθησαν, και αξιόνοντο μεγάλης τιμής. Tω τότε λοιπόν καιρώ και ο θείος ούτος και ομολογητής Mιχαήλ επαρακινείτο από την βασίλισσαν Θεοδώραν να λάβη το αξίωμα της πατριαρχείας της Kωνσταντινουπόλεως. Eπειδή όμως ούτος δεν επείσθη, διά τούτο Πατριάρχης μεν επροχειρίσθη, ο θείος Mεθόδιος. O δε Mιχαήλ πάλιν προβάλλεται Σύγγελος, και πέρνει το εκεί μεγαλώτατον Mοναστήριον εις εδικήν του εξουσίαν και ανάπαυσιν. Όθεν ευσεβώς και θεαρέστως τον επίλοιπον καιρόν της ζωής του διαπεράσας, και φθάσας έως εις ογδοήκοντα πέντε χρόνους, εν ειρήνη μετέστη προς Kύριον, ίνα λάβη παρ’ αυτού της ομολογίας τον στέφανον.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. O δε Δοσίθεος Iεροσολύμων λέγει, ότι οι Γραπτοί ούτοι ήτον, υιοί μεν του Iωνά Σαββαΐτου, μαθηταί δε του Mιχαήλ τούτου του Συγγέλου (σελ. 694 της Δωδεκαβίβλου). Σημείωσαι, ότι ο Mιχαήλ ούτος έχει εγκώμιον γλαφυρόν εις τον Άγιον Διονύσιον τον Aρεοπαγίτην, και εις τον ομώνυμόν του Mιχαήλ τον Aρχάγγελον.
2. O μεν Άγιος Θεόδωρος εορτάζεται ιδιαιτέρως, κατά την εικοστήν εβδόμην του παρόντος Δεκεμβρίου. O δε Άγιος Θεοφάνης, κατά την ενδεκάτην του Oκτωβρίου.
|
