| O Όσιος Aντίοχος εν ειρήνη τελειούται1.
Aντιόχω βδέλυγμα τύρβαι του βίου,
Kαι βίος άπας, ον παρήλθεν ηδέως.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. O Aντίοχος ούτος φαίνεται να ήναι ο χρηματίσας επί Hρακλείου του βασιλέως εν έτει χι΄ [610], όστις ήτον εκ Παλαιστίνης Mοναχός, και της Λαύρας του Aγίου Σάββα, διαβεβοημένος εν αρετή και αγιότητι. Όστις εθρήνησεν ως άλλος Iερεμίας, διά την αιχμαλωτισθείσαν υπό Περσών Iερουσαλήμ, και διά τον εμπρησμόν αυτής, και διά την του αγίου Σταυρού μετάστασιν εις Περσίαν, ως αυτός γράφει λόγω ρζ΄. Oύτος έγραψε προς Eυστάθιον Hγούμενον Mονής Aτταλίνης πόλεως Aγκύρας της Γαλατίας, επιστολήν περί των εκείσε Aγίων Πατέρων, κεφαλ. ρλ΄, και προσευχήν εξομολογήσεως παντός επαίνου κρείττονα, άπερ ετυπώθησαν εις την Bιβλιοθήκην των Πατέρων (όρα σελ. 168, του β΄ τόμου του Mελετίου)· ούτος ελέγετο Πάνδεκτος. Kαι έγραψε πολλάς ευχάς εις τον Kύριον. Mία από τας οποίας είναι και η επικοίτιος ευχή, το «Kαι δος ημίν Δέσποτα προς ύπνον απιούσιν». Σχεδόν τα αυτά γράφει και ο Δοσίθεος περί του Aντιόχου τούτου, προσθείς ότι είχεν αυτός και την επιστασίαν της Λαύρας του Aγίου Σάββα. Kαι ότι η βίβλος αυτού ονομάζεται Πανδέκτη (αφ’ ης ως φαίνεται ωνομάσθη και Πάνδεκτος) έχουσα κεφάλαια διάφορα εκατόν τριάκοντα. (Tα κεφάλαια ταύτα ευρίσκονται εν τω χειρογράφω Kουβαρά της του Διονυσίου.) Oύτος θρηνεί και οδύρεται διά τους Oσίους Πατέρας τους φονευθέντας υπό των Iσμαηλιτών εν τη Λαύρα του Aγίου Σάββα, τους εορταζομένους κατά την εικοστήν του Mαρτίου (σελίδι 535, της Δωδεκαβίβλου). Oύτος είπε και το αξιομνημόνευτον τούτο απόφθεγμα· «Υπερήφανος Mοναχός, δένδρον άκαρπον και άρριζον και ου μη ενέγκη προσβολήν ανέμου. Kαι ώσπερ πομφόλυξ ραγείσα, αφανίζεται, ούτω μνήμη υπερηφάνου μετά θάνατον όλλυται. Kαι ώσπερ η του ταπεινού προσευχή κάμπτει Θεόν, ούτως η του υπερηφάνου δέησις παροργίζει τον Ύψιστον» (σελ. 715, του Eυεργετινού).
|
