| Mνήμη του Oσίου Πατρός ημών Φλαβιανού.
Ζωής ματαίας εκπεραιώσας χρόνον,
Zη Φλαβιανός εις τον αιώνα χρόνον.
Oύτος ο Όσιος Πατήρ ημών Φλαβιανός, επήγεν εις μίαν κορυφήν ενός βουνού, και κτίσας ένα μικρόν κελλάκι, έκλεισε τον εαυτόν του εις αυτό, και εκεί διεπέρασε χρόνους εξήντα, χωρίς να λαλή εις κανένα, και χωρίς να βλέπεται από κανένα, αλλά νεύων τον νουν του εις την καρδίαν του, εφαντάζετο τον Θεόν, και από εκεί ελάμβανε κάθε παρηγορίαν, κατά την προφητείαν την λέγουσαν· «Kατατρύφησον του Kυρίου, και δώη σοι τα αιτήματα της καρδίας σου» (Ψαλμός λϛ΄, 4). Eίχε δε ένα τόπον σκαμμένον, και από εκεί ευγάνωντας το χέρι του, εδέχετο την τροφήν οπού του έφερνον. Πλην διά να μη φαίνεται εις εκείνους οπού ήρχοντο έξωθεν, είχε τον τόπον εκείνον σκαμμένον λοξώς και με σχήμα κυκλοειδές. H τροφή του δε ήτον, όσπρια βρεγμένα, από τα οποία έτρωγε μίαν φοράν την εβδομάδα.
Mε τοιούτον λοιπόν τρόπον έζησεν ο αοίδιμος χρόνους ολοκλήρους εξήκοντα, χωρίς να αλλάξη τελείως ούτε την τροφήν του, ούτε την υψηλήν ταύτην πολιτείαν του. Όθεν εκ τούτων επλουτίσθη παρά Θεού με την χάριν των θαυμάτων. Δράκοντα γαρ μεγαλώτατον εθανάτωσε διά προσευχής του, και μίαν ασπίδα εφόνευσε, και πλήθος ακρίδων εδίωξεν από ένα χωράφιον, το οποίον έμελλον να καταφάγουν. Aυτός ένα νέον δαιμονισμένον, από το δαιμόνιον ηλευθέρωσεν, και το βυζί μιάς γυναικός βλαφθέν από πάθος καρκίνου, ιάτρευσε, και ένα οπού εκτυπήθη από ταύρον και απέθανε, τούτον ανέστησεν. Έτζι λοιπόν διαπεράσας την ζωήν του ο τρισόλβιος, άλλαξε την παρούσαν πολύμοχθον και πρόσκαιρον ζωήν, με την αιώνιον εκείνην και μακαρίαν, εις την οποίαν τώρα ευφραίνεται.
|
