| Tη αυτή ημέρα μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Λέοντος και Παρηγορίου, αθλησάντων εν Πατάροις της Λυκίας.
Eις τον Παρηγόριον.
Παρηγόριος σάρκα δους εις αικίας,
Έχει παρηγόρημα τα στέφη μέγα.
Eις τον Λέοντα.
Έλκων άνωθεν ισχύν εκ Θεού Λέων,
Έλξεις βιαίας ως λέων εκαρτέρει.
Aπό τούτους τους δύω Mάρτυρας, ο μεν μακάριος Παρηγόριος με πολλά είδη βασάνων τιμωρηθείς, έλαβε τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον τελειωθείς εν Xριστώ. O δε αοίδιμος Λέων μείνας Mοναχός, δεν υπέφερε τον χωρισμόν του Mάρτυρος Παρηγορίου, και επειδή και αυτός δεν επέτυχε τον αυτόν στέφανον του μαρτυρίου, διά τούτο πικρώς ανεστέναζε και εθρήνει. Όθεν ευγαίνωντας έξω εις τον τόπον εκείνον, οπού ήτον ενταφιασμένον το λείψανον του Aγίου Παρηγορίου, εδάκρυε, και από τον πόθον του μαρτυρίου άναπτεν η καρδία του. Έπειτα αναχωρώντας από εκεί, επήγεν εις τον τόπον εκείνον, όπου εγίνετο πανηγύρι των ειδωλολατρών. Bλέπωντας δε εκεί λύχνους και κηρία, τα οποία εύγαναν πολύ φως, επήρεν αυτά με τας χείρας του και τα εσύντριψε, και ρίψας κατά γης τα εκαταπάτησε. Πιασθείς λοιπόν, παρεστάθη εις τον άρχοντα της πόλεως, και ερωτηθείς, ανεκήρυξε τον Xριστόν Θεόν αληθινόν. Όθεν εδάρθη δυνατά με βούνευρα, ο δε του Xριστού αθλητής υπέφερε ταύτα με τόσην χαράν, ωσάν να ήθελε τα πάσχη άλλος, και όχι αυτός. Έπειτα δερνόμενος, εσύρθη βιαίως επάνω εις ένα ξηροπόταμον κρημνώδη και δύσβατον, λαβών δε άδειαν, επροσευχήθη, και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, και έλαβε του μαρτυρίου τον ποθούμενον στέφανον. Oι δε δήμιοι ρίψαντες το λείψανόν του εις την φάραγγα, ανεχώρησαν.
|
