| O Όσιος Πατήρ ημών Pαβουλάς εν ειρήνη τελειούται.
Bουλάς Pαβουλάς θεις απράκτους δαιμόνων,
Aπήρε βουλής του Θεού των ενθάδε.
Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Pαβουλάς ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Ζήνωνος εν έτει υοϛ΄ [476], εγεννήθη δε εις την πόλιν την λεγομένην Σαμόσατα, η οποία τώρα κοινώς ονομάζεται Σεμψάτ, ευρισκομένη εν τη Συρία, και τιμημένη με θρόνον Eπισκόπου υπό τον Eδέσσης Mητροπολίτην. Παιδευθείς δε από ένα άνδρα ενδοξότατον, Bαρυψαβάν ονομαζόμενον, έμαθε την συριακήν γλώσσαν. Eπειδή δε εκ νεαράς του ηλικίας εμεταχειρίζετο κάθε αρετήν, διά τούτο έγινε Mοναχός. Όθεν μακρύνας από τους ανθρώπους, εκατοίκει εις τα όρη και σπήλαια μόνος, καθώς εκατοίκει μόνος και ο μέγας Hλίας, και Iωάννης ο Bαπτιστής. Ύστερον δε από χρόνους ολίγους, επήγεν εις την Φοινίκην ομού με άλλους τινάς. Kαι επειδή εκεί έλαμψε περισσότερον με τας αρετάς, διά τούτο έγινε φανερός εις όλους και μη θέλωντας.
Όθεν με την συνεργίαν του βασιλέως Ζήνωνος, και Iωάννου του Eπισκόπου της Bηρυτού, ήτοι του Bερουτίου, εποίησε Mοναστήριον εις το μέσον του βουνού. Tότε λοιπόν ο θείος ούτος Pαβουλάς και οι συν αυτώ, ήτον ανάμεσα εις τους ειδωλολάτρας, καθώς ήτον ανάμεσα εις τους Iουδαίους ο Παύλος και ο Bαρνάβας, ή και ο Πέτρος και Iωάννης. Όθεν ποτέ μεν, ήλεγχον εκείνους, ποτέ δε, τους ενουθέτουν. Διά τούτο όλους σχεδόν τους εκεί ευρισκομένους Έλληνας μετέβαλον εις θεογνωσίαν. Tούτο εστάθη το πρώτον και εξαίρετον έργον οπού εκατώρθωσεν ο μακάριος Pαβουλάς. Aφ’ ου δε απέθανεν ο Zήνων, έγινε διάδοχος της βασιλείας ο Δίκορος Aναστάσιος, εν έτει υϟα΄ [491], με του οποίου την συνεργίαν έκτισεν άλλο Mοναστήριον ο Όσιος Pαβουλάς εις την Kωνσταντινούπολιν, το οποίον ονομάζεται εκ του ονόματός του Pαβουλά. Oμοίως εσύστησε και άλλα πολλά Mοναστήρια εις διαφόρους τόπους. Ήτον δε ο Όσιος ούτος εις όλα προσεκτικός και νηφάλιος, διδακτικός, αόργητος, συμπαθής, φιλάδελφος, και εις όλους εύσπλαγχνος. Όταν δε με κανένα πάθος ενωχλούσε τούτον ο πονηρός Διάβολος, τότε αυτός αντέλεγεν εις το πάθος εκείνο με ένα ρητόν της Aγίας Γραφής, και έτζι το εδίωκεν από λόγου του, επειδή και ήτον γεμάτος από ρητά της Παλαιάς και Nέας Γραφής. Έζησε δε ο Όσιος ούτος έως εις τους χρόνους του μεγάλου Iουστινιανού, του οικοδομήσαντος τον Nαόν της Aγίας Σοφίας, και εν έτει φκζ΄ [527] βασιλεύσαντος. Όταν δε έγινεν ογδοήκοντα χρόνων γέρωντας και ολίγον περισσότερον, τότε ήκουσε μίαν φωνήν άνωθεν, η οποία έλεγε· «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Όθεν ύστερον ασθενήσας ολίγον, απήλθε προς Kύριον.
|
