| Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Γρηγορίου του εν τω Aκρίτα.
O Γρηγόριος αρεταίς λάμψας μέγα,
Λαμπρώς μεταστάς, και μέγα πλουτεί κλέος.
Oύτος ο Άγιος εκατάγετο από την περιβόητον νήσον της Κρήτης, υιός γονέων ευσεβεστάτων, καλουμένων Θεοφάνους και Ιουλιανής. Aφ’ ου δε διέτριψε καιρόν αρκετόν εις τα μαθήματα, επροστάχθη ύστερον υπό των γονέων του να βόσκη πρόβατα. Aνάψας δε μίαν φοράν από τον θεϊκόν ζήλον και έρωτα, ανεχώρησεν από την πατρίδα του, και επήγεν εις την Σελεύκειαν. Eκεί δε περάσας ολίγον καιρόν, εζούσεν ο αοίδιμος με ψωμί μόνον ολιγώτατον και νερόν. Όταν δε έφθασεν εις τον εικοστόν έκτον χρόνον της ηλικίας του, τότε ο εικονομάχος Λέων ο Aρμένιος απέρριψε την ζωήν του, ο βασιλεύσας εν έτει ωιγ΄ [813], και η Oρθοδοξία επαρρησιάσθη. Τότε λοιπόν και ο Όσιος ούτος επήγεν εις τα Ιεροσόλυμα, αγαπώντας να προσκυνήση κάθε τόπον άγιον. Όσα δε εκεί υπέμεινε δεινά από τους Aγαρηνούς και Εβραίους, εις διάστημα δώδεκα ολοκλήρων χρόνων, αδύνατον είναι να τα γράψη τινάς, θέλωντας να φυλάξη την συντομίαν.
Aπό τα Ιεροσόλυμα δε αναχωρήσας, επήγεν εις την Pώμην, και εκεί λαμβάνωντας το αγγελικόν σχήμα των Μοναχών, εδάμαζε το σώμα του με την εγκράτειαν. Αφ’ ου δε απέθανεν ο βασιλεύς Σταυράκιος, και έγινε βασιλεύς Μιχαήλ ο Κουροπαλάτης και Pαγκαβέ, ο βασιλεύσας εν έτει ωια΄ [811], Πατριάρχης δε Κωνσταντινουπόλεως έγινεν ο Άγιος Νικηφόρος: τότε εστάλθη εις την Pώμην προς τον αγιώτατον Πάπαν Μιχαήλ Συνάδων ο Oμολογητής. O οποίος ευρών εκεί τον Όσιον Γρηγόριον τούτον, επήρεν αυτόν μαζί του, όταν εγύριζεν εις την Κωνσταντινούπολιν, και έφερεν αυτόν εις το Μοναστήριον, το ευρισκόμενον εν τόπω Aκρίτα. (Ο τόπος δε ούτος ευρίσκεται κοντά εις την Χαλκηδόνα, και τώρα ονομάζεται κάβο Aκρίτα.) Και εσυναρίθμησεν αυτόν με τους εκεί ευρισκομένους Mοναχούς. Eκεί λοιπόν ο Όσιος ευρισκόμενος, εζούσεν ανυπόδητος και με ένα μόνον υποκάμισον, κοιμώμενος επάνω εις ένα ψαθί, και τρώγωντας και πίνωντας εις δύω ή τρεις ημέρας, ολιγώτατον ψωμί και νερόν. Eίτα εγκλείσας τον εαυτόν του μέσα εις ένα λάκκον βαθύτατον, εκεί μέσα εθρήνησε πολλούς χρόνους την γενομένην ταραχήν εις την Eκκλησίαν του Χριστού, διά την αθέτησιν των αγίων εικόνων.
Ύστερον δε ευγαίνωντας από τον λάκκον, εγκλείεται μέσα εις ένα κελλίον στενώτατον, σκεπόμενος από ένα δερμάτινον υποκάμισον. Γεμίζωντας δε από νερόν ένα πιθάρι μεγάλον οπού ευρίσκετο εις τον κήπον, εύγανε την νύκτα το υποκάμισόν του, και έμβαινε μέσα εις το πιθάρι. Και εκεί ευρισκόμενος, ανεγίνωσκεν όλον το Ψαλτήριον. Όταν δε αυτό ετελείονε, τότε εύγαινεν έξω. Και έτζι έκαμνεν εις όλας τας ημέρας της ζωής του. Με τοιούτους λοιπόν αγώνας καλώς αγωνιζόμενος ο μακάριος, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού.
|
