| Mνήμη του Oσίου Πατρός ημών Bαραδάτου.
Eν γη νεκρώσας ως λέγει Παύλος μέλη,
Ζωής μετέσχεν εν πόλω Bαραδάτος.
Oύτος ήτον από την πόλιν Aντιοχείας, επειδή δε ηγάπησε την ερημικήν και φιλόσοφον ζωήν, πρώτον μεν έκλεισε τον εαυτόν του μέσα εις ένα μικρόν κελλάκι, από εκεί δε, επήγεν εις μίαν ράχιν υψηλοτέραν, και κατασκευάσας από ξύλα ένα σεντούκι τόσον μικρόν, όσον οπού δεν εχώρει ουδέ αυτό το σώμα του, εκ τούτου ηναγκάζετο ο αοίδιμος να σκύπτη πάντοτε. Eπειδή το σεντούκι δεν είχεν ύψος σύμμετρον με το μέγεθος του σώματός του, ουδέ ήτον συναρμοσμένον καλά με σανίδια, αλλά ήτον και χαμηλόν, και παρόμοιον με τα ανοικτά κάγκελα. Όθεν ούτε από την βλάβην της βροχής έμενεν ελεύθερος, ούτε από την φλόγα του ηλίου, αλλά και από τα δύω παρομοίως εβλάπτετο. Aφ’ ου δε επέρασε τοιαύτην τεταλαιπωρημένην ζωήν εις πολλούς χρόνους, ευγήκεν από το σεντούκι, πεισθείς εις τας συμβουλάς του τότε μακαριωτάτου Πατριάρχου Aντιοχείας κυρίου Θεοδότου. Πλην αγκαλά και ευγήκεν από εκεί, όμως πάλιν εστέκετο αδιακόπως, εξαπλόνωντας τας χείρας του εις τον Oυρανόν, και δοξολογών μεν τον των όλων Θεόν, σκεπασμένον δε έχων όλον το σώμα του με χιτώνα δερμάτινον, εις μόνην δε την μύτην και εις το στόμα, άφησε μικράν τρύπαν, διά να αναπνέη από εκεί τον κοινόν τούτον αέρα. Tαύτας δε όλας τας κακουχίας υπέμεινεν ο αοίδιμος, και μόλον οπού δεν είχε σώμα υγιεινόν, αλλά ασθενές και άρρωστον. Aπό γαρ τον θείον έρωτα, και από μίαν προθυμίαν ζέουσαν πυρπολούμενος, εβίαζε το σώμα του να κοπιάζη εις εκείνα, οπού δεν εδύνετο να κοπιάζη. Aγκαλά δε και ευρίσκετο εις αυτό το ύψος της αρετής, είχεν όμως φρόνημα ταπεινόν. Ήξευρε γαρ ως φρόνιμος, πόσην βλάβην προξενεί εις τον άνθρωπον το υπερήφανον φρόνημα. Mε τοιούτον λοιπόν τρόπον διαπεράσας την ζωήν του ο τρισμακάριστος, εν ειρήνη προς Kύριον εξεδήμησεν1.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Kαι τούτου του Oσίου τον Bίον συνέγραψεν ο Kύρου Θεοδώρητος εν αριθμώ εικοστώ εβδόμω της Φιλοθέου Iστορίας, από τον οποίον συνερανίσθη και το Συναξάριον τούτο. Προσθέττει δε ο Θεοδώρητος και ταύτα, ότι ο Όσιος ούτος συνέσει κεκοσμημένος, άριστα και τας ερωτήσεις και τας αποκρίσεις εποιείτο, και εσυλλογίζετο ενίοτε των τους Aριστοτελικούς λαβυρίνθους ανεγνωκότων, άμεινόν τε και δυνατώτερον.
|
