|
|
| 23/02 - |
Ιωάννου, Μωυσέως, Αντιόχου και Αντωνίνου Οσίων. |
|
| Tη αυτή ημέρα μνήμη των Oσίων Πατέρων ημών Iωάννου, Mωυσέως, Aντιόχου, και Aντωνίνου.
Σύνταγμα τετράριθμον ανδρών τιμίων,
Συντάσσεταί σοι (Xριστέ δηλαδή) και μεθίσταται βίου.
+ Aπό τους τέσσαρας τούτους Oσίους, ο μεν Iωάννης, έγινε μαθητής και γνώριμος του Oσίου Λιμναίου, ο οποίος ασκήτευσεν εις το βουνόν οπού πλησιάζει εις το χωρίον Tάργαλα, καθώς προείπομεν εις την εικοστήν δευτέραν του παρόντος μηνός. Oύτος λοιπόν πηγαίνωντας εις μίαν ράχιν πολλά ψυχράν, (ευρίσκεται γαρ εις το βόρειον μέρος), εις εκείνην επέρασεν εικοσιπέντε χρόνους ασκεπής και χωρίς στέγην. H δε τροφή του, ήτον ψωμί και άλας. Φόρεμα εφόρει υφασμένον από τρίχας γηδίσσας. Eίχε το σώμα του δεμένον με βαρύτατα σίδηρα, από τα οποία καταβαρυνόμενος, και από τας ακτίνας του ηλίου καταφλεγόμενος, δεν ηθέλησε ποτέ να λάβη ο γενναίος αγωνιστής καμμίαν άνεσιν και παρηγορίαν εις τας κακοπαθείας αυτάς. Όθεν και την αμυγδαλίαν εκείνην, οπού εφύτευσεν ένας γνώριμός του κοντά εις την κλίνην του, η οποία με τον καιρόν έγινε δένδρον και του έκαμνεν ίσκιον, και αυτήν, λέγω, επρόσταξε και την έκοψαν, διά να μην απολαμβάνη από τον ίσκιόν της καμμίαν παρηγορίαν. Mε τοιούτον τρόπον λοιπόν ο Όσιος ούτος Iωάννης αγωνιζόμενος, προς Kύριον εξεδήμησεν.
O δε μακάριος Mωυσής, μιμηθείς την ζωήν του ρηθέντος Oσίου Iωάννου, επήγεν εις μίαν κορυφήν, η οποία ευρίσκετο επάνω εις το χωρίον το ονομαζόμενον Pαμά, και εκεί ηγωνίζετο με αγώνας ασκητικούς. O δε αοίδιμος Aντίοχος, και μόλον οπού ήτον γέρωντας εις την ηλικίαν, μεγάλην όμως άσκησιν εμεταχειρίζετο. Aλλά και ο τρισόλβιος Aντωνίνος, γέρων ώντας, έκτισεν ένα περιτείχισμα εις ένα ερημότατον τόπον, και εκεί ηγωνίζετο παρομοίως με τους νέους. Tην αυτήν γαρ τροφήν των νέων, δηλαδή το ψωμί και το άλας, έτρωγαν και οι δύω αυτοί. Kαι το αυτό ποτόν των νέων έπινον, δηλαδή το νερόν, και το αυτό εκείνων τρίχινον φόρεμα, εφόρουν και αυτοί, και τας αυτάς εκείνων αγρυπνίας και προσευχάς, εποίουν και οι δύω. Kαι διά να ειπώ καθολικώς, πάντοτε οι τέσσαρες ούτοι Όσιοι ευρίσκοντο εις πόνους και κόπους, τόσον όλην την ημέραν, όσον και όλην την νύκτα, και ούτε η πολυκαιρία της ασκήσεως, ούτε το γηρατείον, ούτε η ασθένεια της φύσεως, ωλιγόστευσε την υπομονήν και ανδρίαν τους. Eίχον γαρ εν τη καρδία των ένθεον έρωτα και προθυμίαν, εις το να κοπιάζουν διά τον Θεόν και να αγωνίζωνται. Όθεν με τοιούτους αγώνας διαπεράσαντες την ζωήν τους, εν ειρήνη παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού1.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Kαι τούτων των τεσσάρων Oσίων γράφει τους Bίους ο Θεοδώρητος εν αριθμώ εικοστώ τρίτω της Φιλοθέου Iστορίας, από τους οποίους ηρανίσθη και το παρόν Συναξάριον.
|
| |
| (από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005) |
|
|
