| Τω αυτώ μηνί ΙΒ΄, μνήμη της Aγίας Μάρτυρος Τατιανής.
Της πάντα λαμπράς Τατιανής τη κάρα,
Λαμπρόν προεξένησε το ξίφος στέφος.
Τη δυοκαιδεκάτη Τατιανής αυχένα κέρσαν.
Aύτη ήτον από την παλαιάν Pώμην, κατά τους χρόνους του βασιλέως Aλεξάνδρου, εν έτει σιη΄ [218], θυγάτηρ μεν πατρός πλουσίου και περιφανούς, ο οποίος τρεις φοραίς έγινεν ύπατος. Διάκονος δε της Eκκλησίας κατά την τάξιν και το επάγγελμα. Aύτη λοιπόν διατί ωμολόγει τον Χριστόν, εφέρθη έμπροσθεν του βασιλέως, και εμβαίνουσα μέσα εις τον ναόν των ειδώλων ομού με τον βασιλέα, εκρήμνισεν εις την γην διά προσευχής της τα είδωλα. Όθεν δέρνουσιν ταύτην εις το πρόσωπον, και με σιδηρά αγκυνέλα σχίζουσι τα βλέφαρά της. Έπειτα κρεμώσι αυτήν και καταξεσχίζουσι το σώμα της. Eίτα ξυρίζουσι την κεφαλήν της διά καταισχύνην. Μετά ταύτα ρίπτουσιν αυτήν εις την φωτίαν, και δίδουσιν εις τα θηρία διά να την φάγουν. Eπειδή δε εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την χάριν του Θεού: τούτου χάριν απεκεφαλίσθη, και ούτως έλαβεν η αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον.
|
