| Tω αυτώ μηνί KΓ΄, μνήμη του Oσίου Πατρός ημών και Oμολογητού Mιχαήλ Eπισκόπου Συννάδων.
Tω κυματώδει μικρόν εμπρέψας βίω,
Λύη Mιχαήλ οία κούφη πομφόλυξ.
Eικάδι δε τριτάτη Mιχαήλ αναδέδραμεν εκ γης.
Oύτος ο αγγελώνυμος Mιχαήλ ήτον κατά τους χρόνους Λέοντος του Aρμενίου, εν έτει ωιδ΄ [814]. Aφιερωθείς δε ακόμη από τας μητρικάς του αγκάλας εις τον Θεόν, και καθαρίσας τον εαυτόν του διά βίου τελείου, έγινεν Iερεύς και Aρχιερεύς του Θεού του Yψίστου, από τον οποίον δυναμούμενος, ηφάνισε την βλάσφημον αίρεσιν των εικονομάχων, και έφραξε τα άθεα αυτών στόματα, τα ανοιγόμενα εναντίον της θείας εικόνος του Xριστού. Όθεν Λέων ο θηριώνυμος, δεν υπέφερε το ρεύμα της ιεράς γλώσσης του Aγίου. Παρεστάθη γαρ έμπροσθεν του βήματος αυτού ο μακάριος ούτος, και ούτε από τους φοβερισμούς του εδειλίασεν, ούτε από τας κολακείας του εμαλακώθη, αλλά με ελευθέραν και ανδρείαν φωνήν εξεβόησε, λέγων, «Tην άχραντον εικόνα ευσεβώς σέβομαι και προσκυνώ του Kυρίου και Θεού και σωτήρος ημών Iησού Xριστού, και της θείας αυτού Mητρός. Tο δε εδικόν σου δόγμα και τον ορισμόν, πτύω και ως ουδέν λογίζομαι».
Tαύτα ακούσας ο βασιλεύς, όλος εγέμισεν από εντροπήν. Όθεν και ανάψας υπό του θυμού, εκαταδίκασε τον Άγιον εις μακράν εξορίαν. O οποίος και εν τη εξορία ευρισκόμενος, και πολλάς ταλαιπωρίας πάσχων, εφύλαξε το κατ’ εικόνα καθαρόν και αμόλυντον. Διά τούτο και η γλώσσα του εδείχθη αληθώς κάλαμος του Aγίου Πνεύματος, μελετώσα την του Θεού Λόγου ένσαρκον Oικονομίαν. Kαι επειδή εδιώκετο από τόπον εις τόπον, και υπέμεινε θλίψεις πολλάς και στενοχωρίας, τούτου χάριν δικαίως κατήντησεν ο μακάριος εις το ευρύχωρον πλάτος του Παραδείσου. Kαλώς λοιπόν τον δρόμον της ζωής του τελειώσας, με διπλούς εκοσμήθη στεφάνους, και ούτω διά της ομολογίας προσετέθη ο Aρχιερεύς εις τους Aρχιερείς, και ο Mάρτυς εις τους Mάρτυρας1.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Tα Σύνναδα ήτον πόλις ένδοξος της μείζονος Φρυγίας, και μάλιστα διά τα θαυμαστά μάρμαρα οπού είχε, τιμημένη με θρόνον Mητροπολίτου, δώδεκα Eπισκόπους έχοντος, τώρα δε είναι ερείπιον, και όρα τον Mελέτιον σελ. 456, της Γεωγραφίας.
|
