| Μνήμη του Aγίου Μάρτυρος Πανσοφίου.
Και Πανσόφιον πλήξατε πλάνοι πλέον.
Ούτω γαρ αυτώ πλέξετε πλείω στέφη.
Oύτος ο Άγιος ήτον από την Aλεξάνδρειαν κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως εν έτει σν΄ [250], υιός πατρός ονομαζομένου Νείλου, ο οποίος ήτον τιμημένος με την αξίαν του ανθυπάτου. Ούτος λοιπόν διά τον πολύν πλούτον, και την δεξιάν φύσιν οπού είχε, και διά την του πατρός του φιλοκαλίαν, έφθασεν εις το άκρον της μαθήσεως και παιδείας, τόσον της εξωτερικής των Ελλήνων, όσον και της εσωτερικής των Aγίων Γραφών. Aφ’ ου δε απέθανεν ο πατήρ του, εμοίρασε τον πλούτον του εις βοήθειαν των πτωχών. Και ύστερον επήγεν εις τας ερήμους, ζητώντας να εύρη τον Κύριον με την αποστροφήν των γηΐνων πραγμάτων. Όταν δε επέρασεν εις την έρημον χρόνους ολοκλήρους εικοσιεπτά, εσχόλασε καταμόνας εις τον Θεόν διά της ησυχίας και προσευχής. Και αφ’ ου ύψωσε τον νουν του εις ουρανούς, τότε εδιαβάλθη εις τον αυγουστάλιον, ήτοι εις τον μικρόν αύγουστον της Aλεξανδρείας και ηγεμόνα, όστις ανεδέχθη από τον βασιλέα Δέκιον τον κατά των Χριστιανών πόλεμον. (Διότι δεν ήτον δυνατόν να κρυφθή η τόση μεγάλη αρετή του Aγίου.) Παρασταθείς λοιπόν εις αυτόν ο Άγιος, ήλεγξε την των Ελλήνων πλάνην από τους ιδίους μύθους τους εδικούς των, και εντροπιάσας το φρόνημα του τυράννου, δέρνεται δυνατά. Και ούτω λαμβάνει ο αοίδιμος τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.
|
