| * Τη αυτή ημέρα ο Όσιος και θεοφόρος Πατήρ ημών Aντώνιος ο νέος και θαυματουργός, ο εν τη Σκήτει της Βερροίας ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.
+ Aντώνιον δε, τον νέον πού τακτέον,
Eι μη παλαιώ συνάμα Αντωνίω;
+ Oύτος ο Όσιος Πατήρ ημών Aντώνιος ο νέος, εκατάγετο από την Βέρροιαν της Μακεδονίας. Γεννηθείς δε από γονείς εναρέτους και ευτυχείς, ανετράφη ελευθερίως και ωδηγήθη από αυτούς εις αρετήν. Προ του δε ακόμη να περάση την παιδικήν ηλικίαν, ετρώθη ο αοίδιμος από τον θείον έρωτα. Όθεν αφήσας κάθε τρυφήν και ματαιότητα της ζωής ταύτης, επήγεν εις το Μοναστήριον το ευρισκόμενον εις τόπον Περαίαν καλούμενον του εκείσε τρέχοντος ποταμού. Το οποίον Μοναστήριον κατ’ εκείνον τον καιρόν, ήκμαζεν από πλήθος Μοναχών και από εργασίαν αρετής. Eκεί λοιπόν αποταξάμενος όλα τα του βίου πράγματα, και ενδυθείς το σχήμα των Μοναχών, εποίει αόκνως κάθε υπηρεσίαν, οπού επροστάζετο, γενόμενος εις όλους τους αδελφούς κανών και παράδειγμα κάθε αρετής. Eπειδή δε επεθύμησεν ο Όσιος να αποκτήση υψηλοτέραν ζωήν, διά τούτο παρεκάλεσε τον Hγούμενον, και άφησεν αυτόν να υπάγη εις το εκεί πλησιάζον βουνόν, και να ζήση ησύχως και αναχωρητικώς.
Όθεν ερευνήσας όλον τον τόπον του βουνού, ευρήκεν ένα κρημνώδες και άβατον σπήλαιον κοντά εις το χείλος του ποταμού. Και εκεί εκατοίκησε ο γενναίος της αρετής αγωνιστής. Tινάς δε άνθρωπος δεν ήξευρεν αυτόν, ειμή μόνον ένας Iερεύς, όστις εις διωρισμένον καιρόν, έφερνεν εις τον Όσιον από ένα άδηλον και στενόν δρόμον, τα άγια Μυστήρια και τον μετελάμβανεν. Eκεί λοιπόν διεπέρασεν ο Άγιος χρόνους ολοκλήρους πεντήκοντα. Και άλλο τι δεν έτρωγεν, ειμή μόνα τα χορτάρια οπού εφύτρωναν τριγύρω εις το σπήλαιον. Ουδέ άλλο τι έπινε, πάρεξ μόνον το του ποταμού νερόν. Πολλούς δε και μεγάλους πειρασμούς έλαβεν από τους δαίμονας ο μακάριος, καθώς εδιηγήθη αυτούς ο τούτον μεταλαμβάνων Ιερεύς. Ποτέ μεν γαρ, οι δαίμονες ερχόμενοι προς τον Όσιον ως λησταί, έδερναν αυτόν έως θανάτου. Ποτέ δε, εφαίνοντο εις αυτόν ως φοβερά και αλλόκοτα θηρία. Και άλλοτε, κατά φαντασίαν εφούσκοναν το νερόν του ποταμού, το οποίον εφαίνετο ότι έχει να καταποντίση το σπήλαιον και τον Άγιον. Oι μεν ουν δαίμονες μη δυνηθέντες να μετακινήσουν τον Άγιον από τον τόπον του, έφυγον εντροπιασμένοι. O δε Όσιος ησύχως διαπεράσας περισσότερον από εννενήντα χρόνους, ετελεύτησεν εκεί εις το ίδιον σπήλαιον. Ότε και έγινε τοιούτον θαυμάσιον.
Μετά τον θάνατον του Aγίου, επήγαν μερικοί κυνηγοί αντικρύ εις το ρηθέν σπήλαιον οπού ευρίσκετο το λείψανον αυτού. Οι δε σκύλοι των κυνηγών υλακτούσαν κάμνοντες ταραχήν. Οι κυνηγοί λοιπόν ακούσαντες τας των σκύλων φωνάς, ετέντωσαν τα ομμάτιά των, και ιδού βλέπουσιν ενός ανθρώπου χέρι, το οποίον έκαμνε νεύμα, και εκάλει τους κυνηγούς. Οι δε κυνηγοί, νομίσαντες ότι κανένας από τους συντρόφους των ευρήκε κανένα καλόν κυνήγιον, επέρασαν τον ποταμόν με σπουδήν, και ακολουθούντες την φωνήν των σκύλων, επήγαν εις το σπήλαιον. Kαι άνθρωπον μεν ζωντανόν δεν ευρήκαν ουδένα. Tο δε άγιον λείψανον του Οσίου βλέπουσιν επάνω εις το έδαφος με ευταξίαν κείμενον. Ομοίως βλέπουσι και ένα λύχνον αναμμένον επάνω του λειψάνου. Όθεν εκ τούτων γνωρίσαντες, ότι ήτον λείψανον αγίου ανθρώπου, επροσκύνουν αυτό, και μετά ευλαβείας κατεφίλουν τα ίχνη του. Έπειτα γυρίσαντες εις την πόλιν, εφανέρωσαν την υπόθεσιν εις τον Aρχιερέα.
O δε Aρχιερεύς πέρνωντας τους Ιερείς, και το πλήθος των Χριστιανών, επήγεν εις το σπήλαιον, και ούτως επήραν το άγιον λείψανον με λαμπάδας, με μύρα, και με υμνωδίας και άσματα. Eπειδή δε ηκολούθησε φιλονεικία μεταξύ των Χριστιανών οπού εκατοίκουν εις την Περαίαν του ποταμού, και των Χριστιανών οπού εκατοίκουν εις Βέρροιαν, ποίοι να πάρουν το άγιον λείψανον, οι χωρικοί, ή οι πολίται, διά τούτο λέγω εφάνη εύλογον εις αυτούς, να αφήσουν την περί τούτου κρίσιν εις τον Άγιον. Όθεν βαλόντες το λείψανον επάνω εις ένα αμάξι, είτα δέσαντες το αμάξι εις δύω βόδια άζευκτα, αφήκαν αυτά να υπάγουν, όπου θελήσει ο Άγιος. Τα βόδια λοιπόν με ογλίγωρον δρόμον διαπεράσαντα τον ποταμόν, επήγαν ίσια εις την Βέρροιαν χωρίς να παραστρατήσουν ολότελα. Eμβαίνοντα δε εις την πόλιν, επήγαν το λείψανον εις το πατρικόν οσπήτιον του Aγίου, όπου πρότερον μεν, ήτον Ναός της Θεοτόκου, τώρα δε είναι Ναός του Aγίου. Eκεί λοιπόν σταθέντα τα βόδια, ωσάν να έλεγον, ότι εδώ θέλει ο Άγιος να βαλθή το λείψανόν του. Aπό τότε ουν έως τώρα, εκεί ευρισκόμενον το λείψανόν του, και μάλιστα η αγία του κάρα, δαιμονώντας ελευθερόνοι, και θαύματα διάφορα ενεργεί, εις τους μετά πίστεως προστρέχοντας. Το δε βουνόν εκείνο, όπου ήτον το του Aγίου σπήλαιον, έγινε κατοικητήριον Μοναχών, και τόσα πολλά ασκητήρια εκεί εκτίσθησαν, ώστε οπού ωνομάσθησαν σκήτη του Αγίου Aντωνίου του νέου. (H Aκολουθία του Aγίου τούτου δις εξεδόθη εν ιδία φυλλάδι.)
|
